Diana Burazer
E lindur më 23 tetor 1953 në Zagreb, Kroaci. Është shkrimtare kroate, shkruan poezi – prozë dhe është përfaqësuar në antologji të shumta. Poezitë e saj u përkthyen në frëngjisht, anglisht, gjermanisht, norvegjisht, polonisht, rumanisht, rusisht, bullgarisht, në gjuhët ukrainase, maqedonase dhe sllovene. Bashkëpunon në shumë revista letrare.
Boton poezi, proza poetike, tregime të shkurtra dhe, herë pas here, kritikë letrare. Është redaktore në shtëpinë botuese “Fidipid”. Anëtare e Shoqatës së Bibliotekarëve Kroatë, anëtare e P.E.N. Kroat dhe e Shoqatës së Bibliotekarëve të BiH. Është autore e disa librave dhe fituese i disa shpërblimeve brenda dhe jashtë vendit.
VARGJE TË PABOTUAR
Pa trashëgimtar,
në letra të zhubravitura
të vjetruar nga vite,
vdesin ngadalë
lamtumirat e trishtueshme,
pa asnjë vlerë
si një anije që fundoset
me një ngarkesë të panjohur.
Bartëse të emocioneve tona
të nisur herë pas here në udhëtime të reja.
Pa mbështetje
e të pasigurta
kalojnë pragjet e rrëshqitshme
duke menduar se si mund të ringjallen përsëri
fillimet, ose ndonjë gjë të re,
me kuptimi.
Mizorisht u ofrohet
vdekja e pashmangshme
ose, jo aq e famshme, jeta
në librin e fundit
me vargje të pabotuara të autorit.
BIÇIKLETA
Hyj në kujtesë sikur po ndjek një ceremoni fetare;
fikim dritën, e hedh shallin mbi pasqyrë.
Refuzoj lehtësisht realitetin, të lindur për mua
dhe thjesht e lëshohem… iku
Ngjarje pa moshë, detaje të tepërta, ndonjëherë pa
dëshminë time, të reduktuar në miligram
në peshë, noton.
Zagrebi, fillimi i viteve pesëdhjetë të shekullit të kaluar.
Personazhet kryesore:
Babai im, një djalë i moshuar në Udhën e Kryqit, mbërrin
në Zagreb pa asgjë për ta mbrojtur nga i ftohti,
njerëzit në asnjë mënyrë të ngjashme me të, pa dokumente
e cila do të konfirmonte ekzistencën e tij.
Nëna, një vajzë nga ishulli, e cila kishte fatin
të zëvendësoi fëmijën femër më të madhe në familje
duke ikur në shkolla.
Komploti: Babai im mëson nënën time të ngasë biçikletën
një vend i vogël në brendësi të Dalmacisë ku ata
u takuar rastësisht.
Kohëzgjatja e veprimit është e kufizuar nga gjatësia e rrugicës
të cilën e lakuan së bashku.
Epo, unë shpesh e përsëris komplotin.
Eh, ajo biçikletë.
Ky është i vetmi kujtim që i kam lejuar vetes të kem
ka shumë detaje, ngjyra dhe tinguj.
Viteve të fundit, është përzier pa mëshirë me të
disa skena të ngjashme nga filmat mediokër.
Dhe nuk jam e sigurt që është më vetëm e imja.
PLAKU DHE DETI
Anijet i zuri gjumi mbi qepalla,
mbështjellë në prehrin tënd,
mbi një kore buke të thatë
mbetur në degën e mëngjesit,
me duar të pushuara,
të thata
nga peshkimi i rëndë
i mundimshëm.
Në breg
turist i vetmuar
vrojton shiun,
gazeta sapo mbërriti në kioskë
sjell lajme nga e gjithë bota,
anijet e njerëzve të tjerë lundrojnë…
Duhet të ketë diçka
mes trupit të ankoruar në karrige
dhe det me erë, lundrimit të anijeve.
Duhet të ketë!
Mospërputhja jote
gishtat dhe sytë
ofrojnë vetëm shqetësim.
Dhe një gjumë jo të qetë këtë pasdite.
TËRMETI
Kjo përçarje nuk është e djeshme.
Diçka e tillë ka vite që ndodh – themi ne
duke shikuar tokën e çarë poshtë nesh.
Jo, shumë të befasuar.
Dhe jo shumë i frikësuar.
Ashtu si shkencëtarët, ne e analizojmë këtë së bashku
ndryshime tektonike, mençuri. Është e sigurt
do ndodhë në fillim, larg syve tanë.
Së pari, formohet një hendek i vogël i tokës, dhe më pas
plasaritja zgjerohet, thellohet.
Toka bëhet e lirshme: merr gjithçka dhe nuk jep asgjë.
Ndoshta shiu, mendoj, do të mbushë boshllëkun
hapësirë, ta zbutë tokën, të mbulon gjithçka me baltë
që është ndarë.
Plasaritja na prek gishtat e këmbëve dhe kërcënon
me tërmet.
Ne përfundojmë: kështu, ndoshta, udhëtohet deri në thelb?
ALCATRAZ
Dashurit
janë të destinuar për fate të çuditshme,
të dashuruarit
gjithmonë te pa parashikueshme.
Vjedhësi i dashurisë në burg,
dera e pakapshme
e papërshkueshëm.
Të dashuruarit e vërtetë në një ishull të izoluar,
porta me fije
e vizatuar.
Pas kthimit ndajnë
mbijetesën e rënd,
ditët me rregulla të njëjta
dhe vetminë.
Po, çfarë u bë me atë
pjesën tjetër që ngeci
diku në mes?
As të vjedhur
as të puthur me pasion!
Mbijetojnë me vullnetin e tyre
të sigurt.
Aftësia për të balancuar
nuk mjaftonte kurrë për lumturinë.
Përktheu F. D.
