Ne

Milazim Zeqiraj

Kur nuk zgjohet fjala,
Populli e vendi janë pa forcë.

Sot kur stinet përzihen,
Ne nuk zgjohem nga ëndërra.

Dikur për tu bërë zogj të kohës,
Fortunat i çanim më gjoks,
e historin e shkrunim më gjak.

Kjo s’është legjendë,
por damarë gjaku për jetë.

2.
Bota sot po shkundetë,
nga marrëzit e veta.
Ne po tallëm më ngrohtësin e diellit,
duke i harruar stuhit më acarë.

3.
Ju që keni përgjegjësi,
mos mëndoni së është shaka,
mos përgjegjësia
dhe përpjekja e radhës sa për sy e faqe,
për rëndë e rregull.

Ajo tani është skenë e lodhur,
dhe tallje më zogjet e uritur nga dita e 9225.

Thirrja e jonë për përgjegjësi,
jo përpjekje për zgjidhje e pa përgjegjësi.

Dëshirat tona në këtë pranverë,
janë për diell që sjell gjelbrim.
Lutjet e dëshirat tona s‘janë pa kuptim.

4.
Ka vite që flamuri i lirisë s‘valon si do,
As ideali s‘ndezët për atëdhe,
Zërat tanë ndëgjohen si jehonë pa zë.
Këngët s’këndohën më përkushtim,
Kurse historija e jonë dhe figurat kombëtare
po ofendohët kudo.
Në shkolla gjuha shqipe e historia,
mësohet vetem për notë.
Nuk botohen gazetat e revistat në gjuhën shqipe.
Sharjet dhe zhurmat e altrpalanteve janë bërë modë e frikshme.

5.
Besa e jonë dikur ishte kala,
e njerëzia ishte burreri.
Fjala ishtë vendim,
jo premtim sa për sy e faqe
që pëlcet si balon në ajr.

Kosova është kala ku flen idali, besa e fjala.
Më inat ardhmëria e vendit
sterkeqet,
e popull mbesin me sy kah qielli.

6.
Pse askush nuk pyet kush e solli këtë frymë.
Ne kurrë s’lejojme që e jona të humb për asgje.