Secili mendon vetëm për vete, për xhepin e vet, për rrethin e vet, për interesin e vet personal

Dardan Osmanaj

Le ta themi njëherë e përgjithmonë: Ky shtet nuk mund të ecë përpara derisa politika të mos e ndalë lojën e vjetër të copëtimit — ku secili mendon vetëm për vete, për xhepin e vet, për rrethin e vet, për interesin e vet personal.

Kosova nuk është pronë e kastave politike, nuk është pasuri private e individëve që mendojnë se vetëm ata kanë merita, vetëm ata kanë sakrifica, vetëm ata duhet të dëgjohen.

Shteti nuk ndërtohet me mitingje, me fotografi të luftës për vota dhe as me fjalime boshe.
Shteti ndërtohet me njerëz të bashkuar, me vizion të përbashkët, dhe me përgjegjësi kolektive – ashtu siç ndërtohet shtëpia, ashtu siç ngrihet ura, ashtu si ngrihet çdo mur, ku çdo gur kërkon një dorë tjetër për t’u mbajtur.

Asnjë ndërtesë nuk ngrihet nga një njeri i vetëm.
Asnjë urë nuk qëndron në këmbë me vetëm një shtyllë.
Po atëherë pse, kur vie puna te kombi, ka gjithmonë dikush që mundohet të bëhet “njëshi i historisë”?
Pse kur bie fjala për Kosovën, disa personazhe politikë mendojnë se populli është dekor dhe vendi është podium për egot e tyre?

E dimë të gjithë: interesi personal është i fortë, është i verbër, është joshës si paraja që përmendët.
Por e dimë poashtu se interesi personal ka shkatërruar më shumë kombe sesa armiku vetë.
Ka vrarë besimin, ka ndarë popullin, ka krijuar klane dhe ka lënë vendin në cirk politik ku secili lufton për karrige, por askush s’lufton për shtet.

Prandaj, po flas troç:
Kosova nuk ka nevojë për heronj të vetëshpallur.
Kosova ka nevojë për njerëz të bashkuar.
Ka nevojë për politikanë që punojnë për popull, jo popull që duhej të punojë për politikanët.

Ka ardhë koha të thuhet me zë të lartë:
Lufta nuk është arsye për të sunduar.
Sakrifica nuk është licencë për pushtet të përjetshëm.

Merita e vërtetë është ajo që e jep sot – me punë, me moral, me përkushtim ndaj shtetit – jo ajo që e shfrytëzon për të mbyllur gojët e brezave të rinj dhe për t’i nëpërkëmbur sikur s’janë askush.
Ne të rinjtë, brezat që nuk patëm mundësi të luftojmë me armë, po luftojmë sot me dije, me punë, me sakrifica të përditshme.

Dhe nuk jemi më pak. Nuk jemi as “hiq”.
Jemi ata që do ta mbajnë shtetin nesër.
Prandaj ju lutem, ju them me zemër por edhe me zemërim:
Kthehuni, o njerëz!

Lini interesat personale.
Mos prisni që një njeri ta shpëtojë shtetin sepse asnjë komb nuk është ngritur mbi një emër të vetëm.
Kombet ngrihen mbi bashkim, mbi drejtësi, mbi punë dhe mbi të vërtetën.

Kosova është e të gjithëve –
dhe vetëm të gjithë bashkë mund ta çojmë përpara.