Nexhat Halimi
vuan më pse nuk vuan
sime amë
shtëpinë e kërkoj nëpër botë
s’më është premtuar agu pa ty
udhëtoj e qaj pandërprerë
ndërmjet mungesës e vetëtimës
tërë në vetmi të shurdhër aty
trupi pa kulm
trëndafilin ma marrin
gjak
unë shtëpinë e kërkoj nëpër botë
verdhësia më verbon
etja djeg
dhomat e ballit plot largësi
edhe sa matanë lumi
të dielën s’ e kam dot
të hënën ma marrin
unë gjelin e kërkoj nëpër botë
çdo të agojë e marta
çon sajna lumi
shpërthen prej gurit në brez të bjeshkës
e rrjedh furishëm ndër ëndrrat e braktisura
e diela është autoportreti i ujit magjik
nis e mbaron mes etjes e psherëtimës
e zogu i vogël çukit pandërprerë në shelg
e larg largësinë që ke mësyrë e në zemër afrinë
ja sesi vala e ndjek valën kapërcen mbi sajnë
e krijon ritmin e pavdekshëm të fyellit
zot unë e ndjej gjithnjë në majë të pyllit
prapë shkulm i madh uji kthehet nga lart
me vrull të çakorduar zgjohet prej gurit
përplaset në pengesë e unë mendimit ik
dëgjoj ujin nga rrjedh e krijon prapë muzikë
çon sajna lumi e ti vuan për urën e rrëzuar
zhol
në hapësirën e rrethuar
dy vetë luajmë i treti shënon lythat
me gisht
ti lëviz
peshk a rrëshiq
me dhëmbë ujku
kafshon
bëhesh zot dreq mi
gjarpër i lidhur në qafën time
prej kashte
asnjëri s’ të arrin
në brigjet që t’i rrah valë tambli
kush do to dalë njëqindenjë
ti apo prapë unë
humbja
fitorja
theren në një gjilpërë
nëpër shi pyllit
krimba e fillikat vetëm
të dielën mbas dite
unë
koka e qeni shëtisim nëpër shi
më tatuazhe kokë e bisht
sendet kthehen në varre
e pushkë pusie
të dielën mbas dite
unë qeni e koka
mbahemi ndër duar e të tre ngasim lumin
e s’ vdes gjithmonë
me vdekjen
të dielën
mbas dite
unë
qeni
e koka
të dielën mbas dite
nëpër shi pyllit
krimba e fillikat vetëm
ashti i fjetur
poshtë e lart për shkallë të kripës
ja mbesin gjurmë trupi të lashtë
e ndonjë gjë fare e gjelbër në tryezë
pik nga ashti i fjetur
ndër harqe të thyera
të martës çfarë t’i bëj matanë afërsisë
s’e gjeta askund
kokën
medet
bukuri e fjetur në katin e zbrazët
me ditë s’ ka mysafirë në mbrëmje të vona
vetëm siluetat ikin gjakut mitik
e fundit zbret ti me kokë në duar
krimb
e fillikat vetëm
e dikë pandërprerë diku e lehin egër
zogu i zjarrtë
në gjunjë mbete me të njëjtin asht
nëpër unazë të përzieju udhëtim i çuditshëm
në pyll të mbetur në cunga
qielli i ndjekur tash bie nëpër degë
e koka kërkon zog të zjarrtë
vjen e bie e mbetet përmotshëm në gur
druri i gjelbër prapë thyhet
fsheh mes gjunjësh syrin e zi
krejt të kallur
e qan
s’qan
nëpër unazat e kaltra të vapës
s’ je një me kokën
vetmit e zbresin orën e fatit në tryezë
nga ti shkundin mollën e kuqe
ylli qiri në erë
është e s’ është më ndër degë zog prej zjarri
sy i njëjtë me udhëtimin
bie ombrellës thermi thermi shi e gjak
në vazo hiri
gjysmëkokë gjysmëlule
shëtit buzë uji
ngjitem nofullës në dhembje dashurie
para më del gjarpër me shtatë krerë të zi
nuk lëshon pe
rrufetë ngjallin ashtin
si ta shpëtoj zot
atë fanar krua në sy të shtëpisë
e gruas sykaltër
ngarkuar me mal e breshkë
zjarri me mua hyri në vazo hiri
nuk jemi një
bën be në enqefal
unë përbiroj nëpër të marte para vërshimi
hark
bien kokë e sharje e s’ vdes jeta
ja ec e çara vetes kaq vjet ndërmjet
shtëpia me ballkone nga kafkat
kokën time hark
e ndërseve në pyll të lashtë
për gjah
s’ u kthye kurrë më kokë
tash vetmia
vret
bredh pa zot nëpër dhoma të shtëpisë
me ballkone
nga kafkat
me dollapë nga hiri
kot sharjet e mia e mallkimet
nga ti niset zjarri
e bie nga s’e pret i ha të gjitha dashuritë
ç’ t’ i bëj lules matanë ujit
bregu i shkretë ndërrohet në gjarpër
me shtatë koka lëviz
si t’i nxjerr sytë
ti në fustan të tejdukshëm
fle nën shkumës krejt e gjelbër në ëndërr
e çaji ilaç pik për fyt të vras vetminë
asnjë mysafir s’vjen në darkë
shëtitje me qenin
thellësi e të dielës e breshkës
përmbytet thellë në mua
bari i fjetur harkon kokën
pa asnjë trofe gjaku djeg e digjet në thikë
të martat përsëriten në kafka
dal i vetëm në shëtitje me vetminë
qenin tim të zi e përkëdhel
të lagur në shi
lumi pranë nesh digjet
dashuri pa kokë mbaron në mua
qeni leh nëpër brigje
ç’do në pyll të dendur të kokës sime
me një zog prej zjarri zgjuar prej përrallës
në fluturim e rënie fushëdiellit
ik për një det të panjohur
për gruan me gjunjë të vjedhur
djeg prejardhjen
s’ e njoh mbas të dielës
thellë në mua me ecje të breshkës plakë
vjen pa nofull
përkëdhel vetëm qenin tim të zi
veshprerë ja leh e s’ kafshon leh e leh
lumi digjet pranë nesh
fyelli i gjallë
rrethi s’mbyllet në fund
vjen vetëm një zog
në kopsht të syrit për qiellin e vet
të vjedhur
kurrë s’arrin te ti
e kallet vetmia në mua
pa zjarr
unë kohën kthej në gishta
mjeshtëroj në një varr një dashuri
fyell ashti të gjallë
në ballkone të ballit
rrufeja s’e pret rrufenë
këputen degët
në qepallë
lumi përfundon në mua e rrethi
s’mbyllet në fund
ti kthehesh bregut
kafka
uji
fotografi e panjohur druri të etur
qeni në drejtpeshim
nata gjelbëron
në erë
nofulla të lidh për lule të qelqit
s’ ke kah më
zhduket vërtetësia
e zjarri
ti mbledh gjymtyrët në kornizë
në zbritjen që lëngon
uji ngjitet deri në përmbytje
e diele e shkatërruar
algë e zbehur në fundin e bekuar
të kthimit prej kripe
unë e dua dhembjen time
ti përsëri kthehesh vetëm dhe hi
matanë bregut
që i ik nofullës së vet
pa praninë time
vdekja po të nisej nga ti
s’do të arrinte
e ai trëndafil gjithmonë asaj ere vjen
e bie në vazo
pa praninë time
në përcjellje nga kurvat shiu e qentë
nga e diela
s’do të arrinte
e marrë si rrota
fle ndërmjet meje e brigjeve
pa formë
e diku dikënd
lehin
rrëmbehen në mbeturina
rreth ndonjë ashti
ai gjithmonë asaj ere vjen e bie
drita në sy i vdes pa praninë time
nga e diela
s’do të arrinte kurrë pa gjak
jashtë meje
e diela është autoportreti i ujit
nis e përfundon në mua
lëviz në rreth pa kokë
i ndërron format si grua në ëndrrat e çelura
në barin që kositet
sytë i kthehen në harqe
hundën s’ia do as bregu i majtë i qelqit
as i djathti
i pëlcitur
as veshi i djathtë as i majti
të prerë
ndër klithje
fushëballin ia djegin deri në kalli rrufetë
s’ ka gjak të rri në vetvete
gjithmonë i bie në gjunjë me ombrellë të zezë
për zjarrin që e le dëshmi
e diela është autoportreti i lashtë
në gjakun e vet të pa shitur kthehet
prej hirit
nuk lëviz jashtë meje e përfunduar
veç pse të dua
pa pritur më kujtohesh ti zemër
ndërmjet mjegullës së dendur mësyjë
në gurin më të lartë të shkruaj me gjakshkrim
shtresa e mjegullës tjetër
e bardhë në të zezë kaq e vjetër
ka mbuluar kroin luginën e vetmuar
asgjë të re kot nuk dalloj aspak
vetëm hundët papritur më pëlcasin në gjak
ja ti papritur më shfaqesh cullak
apo vetëm të skicoj te gardhi me thupra thurur
të shkruaj nga endesh siluetë e tretur
veç pse të dua veç pse të ëndërroj grua
shtreza e bardhë e zezë me derdhje tjetër
ma mbulon ëndrrën e shkrimin e vjetër
