Sabile Keçmezi-Basha
(ish-deputete në legjislaturën e parë të Parlamentit të Kosovës)
Që nga sot, jemi futur në periudhën më të zjarrtë të vitit politik, atë të fushatës zgjedhore, kur kandidatët dhe partitë politike hedhin në shesh programet dhe platformat e tyre politike, duke kërkuar të fitojnë zemrat dhe mendjet e votuesve. Është koha kur energjia politike arrin kulmin e saj dhe secili kandidat për deputet hyn në garë të ethshme për të siguruar një vend në parlamentin e Kosovës.
Ky muaj, shpesh i quajtur “muaji i nxehtë i fushatës,” nuk karakterizohet vetëm nga debatet dhe premtimet, por edhe nga përpjekjet e pandalshme të kandidatëve për të tërhequr vëmendjen e publikut. Në këtë garë të ashpër, nuk ka vend për hezitim; çdo fjalë, çdo veprim, dhe çdo strategji bëhen armë për të arritur qëllimin e madh – fitimin e një ulëseje në parlament.
Kandidatët, të nxitur nga ambicia dhe nevoja për të bindur votuesit, nuk do të kursehen në mënyrat që zgjedhin apo mjetet që përdorin për të dalë fitimtarë. Nga premtimet më ambicioze e deri tek fushatat më kreative, kjo periudhë shndërrohet në një arenë ku secili përpiqet të shkëlqejë dhe të lërë gjurmë.
Por, përtej kësaj etheje zgjedhore, është e rëndësishme që qytetarët të qëndrojnë të vëmendshëm, duke analizuar thellësisht ato që u ofrohen. Fushata është koha kur fjalët mund të bëhen një mjet i fuqishëm manipulimi, por edhe një mundësi për të zbuluar vizionet dhe përgjegjësinë e vërtetë të atyre që kërkojnë të udhëheqin.
Në këtë muaj të nxehtë politik, Kosova bëhet dëshmitare e një vale të re dinamizimi dhe energjie, ndërsa qytetarët dhe kandidatët së bashku krijojnë një kapitull të ri në historinë politike të vendit.
Është thelbësore që në këtë kohë të vrullit politik dhe të fushatave të zjarrta, të ndalemi për një moment dhe të dëgjojmë me kujdes ato që na ofrohen. Premtimet e kandidatëve, shpesh të ngarkuara me ambicie dhe entuziazëm, kërkojnë një vëmendje të përqendruar dhe një analizë të kujdesshme nga ana jonë, qytetarëve.
Nuk mjafton vetëm të dëgjojmë; është jetike të ndalemi për të reflektuar mbi çdo fjalë, për të zbërthyer çdo premtim dhe për të kërkuar thelbin e asaj që fshihet pas tyre. Secili angazhim i dhënë duhet të shihet jo vetëm si një frazë e thjeshtë, por si një garanci e mundshme për të ardhmen. A janë këto premtime të mbështetura në realitet? A ofrojnë zgjidhje konkrete për sfidat me të cilat përballemi? Apo janë thjesht fjalë të bukura që tentojnë të mbulojnë boshllëkun e një vizioni të qartë?
Në këtë proces, analizimi i detajuar bëhet një akt i përgjegjësisë qytetare. Nuk është thjesht një ushtrim intelektual; është një përpjekje për të ndërtuar një të ardhme më të mirë për veten dhe për brezat që vijnë. Duke u angazhuar aktivisht në këtë analizë, ne jo vetëm që forcojmë rolin tonë si zgjedhës, por gjithashtu dërgojmë një mesazh të qartë për politikanët: se vota jonë nuk është një dhuratë e lehtë për t’u fituar, por një vendim i pjekur dhe i menduar mirë.
Në fund të fundit, fushata është një moment vendimtar jo vetëm për ata që kandidojnë, por edhe për ne që dëgjojmë, gjykojmë dhe zgjedhim. Duke i kushtuar kohë dhe vëmendje të plotë këtij procesi, ne kontribuojmë në krijimin e një demokracie më të fuqishme dhe më të ndërgjegjshme. Dhe kjo, në vetvete, është një fitore e madhe për çdo shoqëri.
Është e domosdoshme që, ndërsa dëgjojmë premtimet e shumta që kandidatët japin gjatë fushatës, të ndalemi dhe të reflektojmë mbi një pyetje themelore: Sa janë në të vërtetë në gjendje t’i përmbushin ato? Fjala është e fuqishme, por përgjegjësia që vjen me të është edhe më e madhe. Premtimet e fushatës shpesh tingëllojnë si një simfoni premtimesh të mëdha dhe të bukura, por realiteti i përmbushjes së tyre kërkon më shumë se fjalë – kërkon vizion, përkushtim dhe, mbi të gjitha, aftësi për t’i kthyer idetë në veprime.
Përpara se të pranojmë verbërisht çdo premtim të bërë, duhet të pyesim veten: A ka kandidati aftësitë, burimet dhe mbështetjen e nevojshme për të realizuar atë që premton? Sa janë këto premtime të mbështetura në një plan konkret dhe të mirëstudiuar, dhe sa prej tyre janë vetëm mjete për të fituar besimin tonë për momentin? Është një përgjegjësi e madhe për secilin prej nesh të dallojmë mes premtimeve që burojnë nga një dëshirë e sinqertë për përmirësim dhe atyre që janë vetëm retorikë boshe.
Përmbushja e premtimeve nuk është një detyrë e thjeshtë. Ajo kërkon jo vetëm njohuri dhe përvojë, por edhe guxim për të marrë vendime të vështira dhe për të përballuar sfida të papritura. Është detyra jonë si qytetarë të shqyrtojmë jo vetëm çfarë thuhet, por edhe kush e thotë dhe si e thotë. Historia e tyre, përkushtimi i tyre në të kaluarën dhe transparenca e tyre janë tregues të rëndësishëm për të kuptuar nëse kanë vërtet aftësinë dhe vullnetin për të sjellë ndryshim.
Në fund, përpara se të japim votën tonë, duhet të kemi parasysh që fjala e dhënë gjatë fushatës është vetëm fillimi i një rruge të gjatë. Realizimi i saj kërkon një ndërthurje të punës së palodhur, mbështetjes nga institucionet dhe ndjekjes së një vizioni të qartë. Vota jonë nuk duhet të jetë një shpërblim për fjalë të bukura, por një investim në të ardhmen që ne e besojmë si të mundshme dhe të arritshme. Prandaj, le të mendojmë thellë dhe të zgjedhim me urtësi.
Nuk është as e drejtë dhe as e ndershme që kandidatët të shfaqen në fushatë me premtime të paqena, duke pretenduar se mund të bëjnë mrekulli apo edhe të zbresin yjet nga qielli. Një qasje e tillë jo vetëm që minon integritetin e procesit politik, por gjithashtu flet për një mungesë të thellë respekti ndaj inteligjencës dhe përvojës së popullit të Kosovës. Premtime të tilla, që kufizohen në absurditet, nuk kanë vend në një shoqëri që aspiron për një demokraci të pjekur dhe të ndërgjegjshme.
Populli i Kosovës sot nuk është më ai i viteve të robërisë, kur fjalët boshe të fushatave mund të gjenin terren të pëlleshëm në mendjet dhe zemrat e njerëzve. Përvoja e dekadave të fundit, sfidat e jetuara dhe zhgënjimet nga premtime të pambajtura kanë krijuar një qytetar më të ndërgjegjshëm, më kritik dhe më kërkues ndaj atyre që kërkojnë votën e tij. Sot, njerëzit e Kosovës kërkojnë më shumë se fjalë të mëdha; ata kërkojnë vepra, plane konkrete dhe udhëheqës që mund të përmbushin detyrimet e tyre me përgjegjësi dhe dinjitet.
Premtimet boshe nuk i shërbejnë as popullit dhe as kandidatëve. Në fakt, ato rrezikojnë të thellojnë hendekun e mosbesimit midis qytetarëve dhe klasës politike, duke e bërë më të vështirë krijimin e një lidhjeje të sinqertë dhe të qëndrueshme mes tyre. Politika nuk duhet të jetë një arenë mashtrimesh, por një hapësirë ku vërtetësia, përgjegjësia dhe përkushtimi mbizotërojnë.
Është koha që fushatat të reflektojnë realitetin dhe nevojat e popullit. Populli i Kosovës meriton të trajtohet me seriozitet dhe respekt, jo me iluzione dhe broçkulla që nuk kanë lidhje me jetën e tyre të përditshme. Ky është një moment për të rikthyer dinjitetin e procesit politik dhe për t’i dhënë votuesve shpresën që politika mund të jetë një mjet i fuqishëm për të sjellë ndryshim të mirëfilltë. Le të shkojmë përtej retorikës boshe dhe të ndërtojmë një të ardhme që mbështetet mbi vepra të sinqerta dhe të realizueshme.
Le të shpresojmë që kandidatët të tregohen të matur dhe të përmbajtur në fjalët që zgjedhin t’u drejtojnë qytetarëve gjatë kësaj fushate. Fjalët kanë peshë, dhe kur ato bëhen premtime, ato mbartin një përgjegjësi të madhe. Premtimet nuk duhet të jenë thjesht fraza të zbrazëta që synojnë të magjepsin për momentin, por duhet të jenë zotime të bazuara në realitet, të kapshme dhe konkrete, që reflektojnë nevojat dhe aspiratat e njerëzve.
Është e rëndësishme që kandidatët të ndërgjegjësohen për faktin se qytetarët nuk kërkojnë më iluzione apo premtime të pamundura; ata kërkojnë zgjidhje të vërteta dhe angazhime që mund të shihen dhe ndihen në jetën e përditshme. Populli dëshiron projekte që mund të ndërtohen, politika që mund të implementohen dhe rezultate që mund të maten. Në këtë epokë të informimit dhe ndërgjegjësimit politik, qytetarët e Kosovës kërkojnë udhëheqës që janë realistë, të sinqertë dhe të përkushtuar.
Të premtosh brenda kufijve të mundësisë nuk është shenjë dobësie, por tregues i përgjegjësisë dhe respektit për votuesit. Premtimet e matshme dhe të realizueshme jo vetëm që ndërtojnë besim, por edhe krijojnë një lidhje të qëndrueshme ndërmjet qytetarit dhe politikanit. Është përmes këtyre premtimeve që populli mund të gjykojë aftësinë e vërtetë të kandidatëve për të udhëhequr dhe për të sjellë ndryshim.
Në fund të fundit, politika nuk është një skenë për premtime utopike; është një fushë ku duhet të mbizotërojë qartësia, përgjegjësia dhe përkushtimi ndaj përmirësimit të jetës së njerëzve. Le të jetë kjo fushatë një hap drejt një politike më të pjekur, ku fjalët dhe veprat ecin krah për krah, duke ofruar shpresë të prekshme dhe rezultate konkrete për të ardhmen.
Pse të mos e drejtojmë vëmendjen dhe energjinë drejt çështjeve që prekin drejtpërdrejt jetën dhe mirëqenien e qytetarëve tanë? Pse të mos jetë fushata një platformë për të premtuar gjëra konkrete, të prekshme, dhe që pasqyrojnë nevojat e vërteta të shoqërisë sonë? Rregullimi i ambienteve shkollore dhe përmirësimi i infrastrukturës arsimore nuk janë thjesht investime materiale; ato janë investime në të ardhmen, në brezat që do të ndërtojnë këtë vend. Një shkollë më e mirë nuk prodhon vetëm nxënës më të dijshëm, por edhe qytetarë më të përgjegjshëm, të aftë për të udhëhequr shoqërinë drejt përparimit.
Pse të mos angazhohen kandidatët për një arsim më cilësor, ku çdo fëmijë të ketë mundësi të barabarta për të mësuar dhe për të zhvilluar potencialin e tij maksimal? Një sistem arsimor i përmirësuar nuk është vetëm një kërkesë e brezit të sotëm, por edhe një përgjegjësi ndaj brezave që do të vijnë.
Po mirëqenia? Ajo nuk është thjesht një aspiratë, por një nevojë themelore për çdo qytetar. Rritja e pagave dhe pensioneve, siguria ekonomike dhe një standard jetese më dinjitoz janë treguesit më të dukshëm të një shteti që kujdeset për popullin e tij. Pse të mos jetë kjo një nga shtyllat kryesore të angazhimeve politike? Premtime që kanë në qendër njeriun dhe nevojat e tij bazike janë ato që japin shpresë dhe rikthejnë besimin në politikë.
Dhe pse të harrojmë rrugët e fshatrave tona, ku njerëzit e thjeshtë përballen çdo ditë me sfida të mëdha për të jetuar dhe punuar? Pse të mos jetë ndreqja e këtyre rrugëve një prioritet i padiskutueshëm? Një infrastrukturë më e mirë është më shumë se një lehtësi; është një domosdoshmëri që lidh komunitetet, nxit zhvillimin ekonomik dhe forcon lidhjet sociale.
Këto nuk janë kërkesa të pamundura apo utopike; janë nevoja të thjeshta, të prekshme dhe plotësisht të realizueshme. Kandidatët që vërtet kujdesen për qytetarët duhet të përqendrohen te këto çështje thelbësore, duke e bërë politikën një mjet për përmirësimin e jetës dhe jo një arenë për retorikë boshe. Është koha për një politikë që flet për realitetin dhe për një fushatë që ofron zgjidhje, jo iluzione.
Le të shmangim retorikën boshe që përdorin partitë politike si një mbulesë për të fshehur dështimet individuale apo kolektive. Nuk është e ndershme që emri i partisë të bëhet një jorgan që mbulon paaftësinë, mungesën e përkushtimit apo dështimet që tashmë kanë lënë gjurmë të thella në jetën e qytetarëve. Partia nuk duhet të jetë një strehë për ata që nuk kanë arritur të përmbushin pritshmëritë e votuesve, por një platformë ku përgjegjësia, transparenca dhe llogaridhënia zënë vendin e parë.
Politikanët duhet të flasin në emër të veprave të tyre, të qëndrueshmërisë së tyre morale dhe aftësive për të sjellë ndryshim. Të fshihesh pas flamurit të një partie për të shmangur përgjegjësinë nuk është vetëm një tradhti ndaj besimit të votuesve, por edhe një tregues i mungesës së sinqeritetit dhe përkushtimit ndaj interesit të përgjithshëm.
Në politikë, është lehtë të përdorësh kolektivin si mburojë për të mos pranuar dështimet personale, por qytetarët nuk janë më të gatshëm të pranojnë këtë lojë të vjetër. Njerëzit kërkojnë udhëheqës që kanë guximin të pranojnë gabimet, të mësojnë prej tyre dhe të ndërmarrin hapa të qartë për të korrigjuar kursin. Partia politike nuk duhet të jetë një mjet për të shmangur llogaridhënien, por një platformë për të promovuar liderë që vërtet mbartin vlera dhe përkushtim.
Është koha që politikanët të ndalen së përdoruri partitë si alibi dhe të fillojnë të flasin në emër të vetes, të veprave dhe rezultateve të tyre. Vetëm kështu mund të ndërtojmë një politikë që është e vërtetë, transparente dhe në shërbim të qytetarëve. Dhe vetëm kështu qytetarët mund të rifitojnë besimin në politikën si një forcë për të mirën e përbashkët.
Në një arenë politike ku dinjiteti dhe respekti duhet të jenë shtylla të forta, nuk ka vend për fjalë fyese apo për një fjalor që nuk pasqyron pjekuri dhe integritet. Politika nuk është një vend për përçarje apo retorikë të ashpër, por një hapësirë ku debati i hapur, mendimi kritik dhe vizioni për të mirën e përbashkët duhet të dominojnë. Deputeti i ardhshëm, si përfaqësues i popullit, duhet të jetë shembull i sjelljes dhe komunikimit që frymëzon respekt dhe besim.
Fjalët kanë peshë të jashtëzakonshme, veçanërisht kur dalin nga goja e atyre që aspirojnë të jenë udhëheqës. Një fjalor i papërshtatshëm nuk dëmton vetëm reputacionin e atij që e përdor, por gjithashtu minon standardet e politikës dhe e largon atë nga misioni i saj kryesor: të shërbejë me dinjitet dhe përgjegjësi ndaj qytetarëve. Kur fjalët bëhen armë për të sulmuar të tjerët në vend që të jenë mjete për të ndërtuar dialog dhe mirëkuptim, politika humbet kuptimin e saj të vërtetë.
Një deputet i ardhshëm nuk duhet të matet vetëm me atë që thotë, por edhe me mënyrën si e thotë. Fjalët dinjitoze dhe të menduara nuk janë vetëm një shprehje e respektit ndaj kundërshtarëve, por edhe ndaj qytetarëve që ndjekin dhe gjykojnë. Politika e vërtetë nuk kërkon të fitojë me anë të ofendimeve, por përmes argumenteve të forta dhe ideve që pasqyrojnë një angazhim të thellë për përmirësimin e shoqërisë.
Le të jetë kjo fushatë një moment reflektimi për rëndësinë e etikës dhe përgjegjësisë në komunikimin politik. Jashtë fjalëve fyese dhe fjalorit të padenjë! Përfaqësuesit e ardhshëm duhet të udhëheqin me shembull, duke treguar se dinjiteti dhe respekti janë themeli i çdo politike që synon të krijojë një të ardhme më të mirë. Kjo është ajo që qytetarët meritojnë dhe ajo që politika duhet të ofrojë.
Mos ta harrojmë asnjëherë se qytetarët nuk janë thjesht spektatorë në lojën e politikës; ata janë dëshmitarë të kujdesshëm dhe ruajtës të kujtesës kolektive. Ne jemi këtu, duke dëgjuar çdo premtim, duke vlerësuar çdo fjalë dhe duke mbajtur shënime për atë që thuhet e premtohet gjatë fushatës. Çdo zotim që bëhet, çdo fjalë e dhënë publikisht, nuk humbet në harresë, por mbetet e gjallë në mendjet tona, duke pritur momentin kur do të vihet në provë.
Premtimet politike nuk janë thjesht fraza të bukura për të fituar zemrat e votuesve; ato janë angazhime që bartin përgjegjësi dhe presin përmbushje. Në një shoqëri demokratike, qytetarët kanë të drejtën dhe detyrën të kërkojnë llogari nga ata që marrin vendime në emër të tyre. Dhe kjo llogaridhënie fillon pikërisht me mbajtjen mend të asaj që është premtuar.
Politikanët duhet ta kuptojnë se fjalët e tyre nuk janë të përkohshme; ato lënë gjurmë. Për çdo premtim të bërë, qytetarët do të pyesin: A u mbajt fjala? A u kthyen fjalët në vepra konkrete? Apo mbetën vetëm si një jehonë e largët e fushatës? Çdo premtim i pambajtur është një thyerje e besimit dhe një plagë për marrëdhënien ndërmjet përfaqësuesve dhe qytetarëve.
Le të jetë kjo një thirrje për ata që aspirojnë të jenë liderë: Bëni premtime që mund t’i mbani dhe jini të gatshëm të përballeni me fjalët tuaja. Qytetarët nuk janë më të gatshëm të pranojnë retorikë boshe; ata kërkojnë përgjegjësi, transparencë dhe përkushtim të vërtetë. Politika e mirëfilltë nuk ndërtohet mbi fjalë të harruara, por mbi besimin që lind nga mbajtja e fjalës së dhënë. Dhe ne, si qytetarë të përgjegjshëm, jemi këtu për të mbajtur mend dhe për të kërkuar që fjala të jetë më shumë se një premtim – të jetë një realitet i prekur.
Unë, si qytetare dhe si ish- deputete e Parlamentit të Kosovës, që kërkoj dinjitet dhe drejtësi, nuk mund ta pranoj të përfaqësohem nga një njeri i zhytur në korrupsion, që shet ndërgjegjen e vet për përfitime personale. Nuk dua të shoh në vendin e përfaqësimit tim një dallaverexhi, që lëviz pas hijes së interesave të veta dhe harron përgjegjësinë ndaj atyre që i kanë dhënë votën. Nuk mund të pranoj një analfabet politik, që nuk e kupton as thelbin e demokracisë e as peshën e vendimeve që përcaktojnë të ardhmen tonë.
Përfaqësimi është një privilegj i shenjtë dhe një barrë e rëndë që kërkon mençuri, ndershmëri dhe vizion. Nuk mund të përfaqësohem nga dikush që flet pa njohuri, që premton pa plan dhe që vepron pa përgjegjësi. Nuk dua që zëri im të mbartet nga dikush që nuk e njeh vlerën e besimit dhe që nuk e ndien detyrimin moral për t’i qëndruar besnik.
Përfaqësuesi im duhet të jetë një pasqyrë e aspiratave dhe ëndrrave të mia, një zë që rezonon me të vërtetat dhe nevojat e këtij populli. Dua të më përfaqësojë dikush që njeh dhe përjeton dhimbjen dhe shpresën tonë, që vepron jo për veten, por për ne të gjithë. Të flasë në emrin tim duhet një njeri që mbart me vete dinjitetin dhe peshën e përgjegjësisë, që ngrihet mbi interesat personale dhe që e sheh politikën si një shërbim e jo si një mundësi përfitimi.
Kjo është kërkesa ime, e thjeshtë dhe e drejtë, për një përfaqësim që lind nga ndershmëria dhe që ushqehet nga përkushtimi për të mirën e përbashkët. Përfaqësimi nuk është vetëm një zë, por një shpirt i lidhur me të mirën e popullit, dhe unë nuk mund të pranoj asgjë më pak se kaq.
Unë besoj thellësisht se mendimi im nuk është i vetëm, se zëri im nuk është i vetmuar në këtë hapësirë të madhe shprese dhe kërkese për drejtësi. Në heshtjen e tyre, në sytë e tyre, në çdo frymëmarrje të këtij populli që ka përjetuar kaq shumë, ndiej një rezonim të përbashkët, një mendim të njëjtë që përshkon çdo zemër dhe ndërgjegje.
Besoj se të tjerët, ashtu si unë, kërkojnë përfaqësues që mbartin peshën e nderit dhe përgjegjësisë. Qëndrojnë, si unë, përballë çdo premtimi të zbrazët dhe çdo figure që nuk reflekton dinjitetin që kërkojmë. Në heshtjen e mendimeve të përbashkëta, është një fuqi e madhe, një thirrje për ndryshim që vjen nga zemra e një populli të lodhur, por jo të dorëzuar.
Ky besim është më shumë se një shpresë; është një bindje që buron nga përvoja, nga dhembja e përbashkët dhe nga dëshira e zjarrtë për një të ardhme më të mirë. Ne, që kemi kaluar përmes sfidave, e dimë se çfarë kërkojmë dhe çfarë refuzojmë. Unë besoj se edhe të tjerët mendojnë si unë, sepse e di që në thellësinë e zemrave tona rreh një ritëm i njëjtë, ai i së drejtës, i ndershmërisë dhe i shpresës për një politikë që na përfaqëson me krenari dhe dinjitet.
Le të triumfojnë më të mirët, ata që kanë dëshmuar me vepra se janë jo vetëm intelektualë të urtë, por edhe atdhetarë të përkushtuar. Ata që kanë lidhur fatin e tyre me të ardhmen e këtij vendi, që kanë përballuar stuhitë dhe kanë qëndruar të palëkundur në besnikërinë ndaj atdheut. Sepse dashuria për tokën tënde nuk është thjesht një ndjenjë e përkohshme; është një përkushtim i përjetshëm, një thirrje që buron nga thellësia e shpirtit.
Të duash atdheun nuk është vetëm të flet për të, por të punosh për të. Është të ndërtosh me duart e tua atë që gjeneratat e ardhshme do ta quajnë shtëpi. Është të sakrifikosh kohën, forcat dhe ndonjëherë edhe vetë ëndrrat, për t’u siguruar që shpresa e këtij kombi të mos shuhet kurrë. Kjo nuk është një detyrë që përfundon me një akt të vetëm; është një përgjegjësi e vazhdueshme, një rrugë që nuk mbaron kurrë.
Në këtë garë, le të dalin përpara ata që e kanë provuar veten si shtylla të moralit dhe të përgjegjësisë. Ata që kanë ndriçuar me dritën e dijes dhe kanë frymëzuar me dashurinë për vendin e tyre. Sepse vetëm përmes tyre mund të ecim përpara, duke ndërtuar një të ardhme që mbështetet mbi themele të forta të ndershmërisë dhe përkushtimit.
Le të fitojnë ata që e ndiejnë se dashuria për atdheun nuk është thjesht një privilegj, por një barrë e shenjtë që kërkon përulësi dhe sakrificë. Sepse kjo dashuri nuk i përket vetëm një individi, por është një flakë që ndriçon rrugën për të gjithë ne, një detyrë që na bashkon dhe na bën më të fortë.
Prandaj, lutem për kujdes, për maturi dhe përgjegjësi, sepse çdo qytetar mbart në zemrën e tij dëshirën për një jetë më të mirë, për një të ardhme më të ndritur. Çdo shpresë dhe çdo ëndërr e vogël është një gur në themelin e një kombi që kërkon të ngrihet më lart. Nuk është shumë të kërkosh lumturi dhe mirëqenie; është e drejta e çdo njeriu që jeton nën qiellin e këtij vendi.
Rregullat janë më shumë se thjesht ligje; ato janë ura që lidhin drejtësinë me shpresën, rendin me dinjitetin. Kushdo që zgjedh të luajë jashtë këtyre rregullave, të shpërfillë drejtësinë dhe të përdhosë besimin, duhet ta dijë se qytetarët nuk harrojnë. Me votën e tyre, ata janë gjykatësit më të drejtë dhe më të pamëshirshëm, duke e nxjerrë prej loje atë që ka thyer kontratën e shenjtë të përfaqësimit.
Sepse vota nuk është thjesht një numër në kuti; është zëri i shpirtit të një populli, fuqia e tij për të ndryshuar të ardhmen dhe për të ndëshkuar ata që e kanë zhgënjyer. Dhe kur populli flet, kur ata votojnë, është sikur një rrebesh i fuqishëm të pastrojë shtratin e lumit, duke larguar pengesat dhe duke hapur rrugën për një rrjedhë të re.
Prandaj, kujdesi është një thirrje për ata që kërkojnë të udhëheqin. Kujdes për fjalët e dhëna, për veprat e ndërmarra, për besimin që është një dhuratë, jo një e drejtë e lindur. Ata që zgjedhin rrugën e padrejtësisë duhet të jenë të gatshëm të përballen me fuqinë e një populli që ngrihet në unitet për një jetë më të mirë, më të drejtë dhe më të ndershme.
Më 9 shkurt 2025, le të hapet një kapitull i ri, i mbushur me shpresë dhe dritë për Kosovën tonë. Le të jetë kjo ditë një udhëkryq ku rrugët e së mirës, së drejtës dhe së përbashkëtës takohen. Na priftë e mbara, sepse çdo hap që ndërmarrim sot, çdo vendim që marrim, është një gur themeli për të ardhmen e përbashkët që duam të ndërtojmë.
Le të fitojë Kosova, jo thjesht si një territor, por si një zemër e madhe që rreh me të njëjtin ritëm për të gjithë ne. Fitorja e saj është fitorja e së drejtës, e dinjitetit dhe e bashkimit. Bashkë me ju, me ne dhe me çdo zemër që rreh për këtë tokë, ne jemi një, një komb që kërkon të ecë përpara, duke ndarë sfidat dhe duke ndërtuar ëndrrat.
Le të jetë kjo ditë një frymëzim, një përkujtim i forcës që buron nga bashkimi ynë. Sepse kur ne jemi një, asgjë nuk është e pamundur; kur ne jemi një, Kosova ngrihet më e fortë dhe më krenare. Dhe kështu, le të marshojmë drejt së ardhmes, të mbështetur nga shpresa dhe të udhëhequr nga dashuria për këtë vend të shenjtë.
