Zenel Zymeri
OPINIONE
Paraprkishtë, sot çdo shqiptar, pavarësishtë ku jeton dhe vepronë, duhet që ta merr përsipër pjesen e vetë
të detyrës për t’i ndihmuar çështjës shqiptare duke patur parasyshë se është prekë dhe thyer palca kurrizore.
Dihet se kjo detyrë nuk është për të gjithë nuk është e njejtë, sepse ajo varet nga mundësitë, por edhe më shumë nga autorizimet e çdo shqiptari për ta berë atë qe duhet ta benë sidomos në rrafshin kombetar.
Si shtete jemi dy, por si kombetare nuk jemi asnjera.
Rimëkembja kombetare duhet të ecë më kohën.
Dhe ecja më kohen është ecje më realitetin qe na rrethon dhe më vetëveten për të mbajtur një qendrim të drejtë ndaj çështjës.
Kjo kohë është për ta mbledhur universin mendor shqiptar, për të ndertuar një perspektivë të ndritshme për një popull të një gjaku dhe të një historie, të një gjuhe dhe të një kulture , të një tradite dhe të një trashegimie.
Kjo kohë është për ta ngritë vetëdijësimin në një shkallë më të lartë se kurr më parë për t’i venë interesat kombetare mbi ato partiake.
Kjo kohë është kohë e shfrytëzimit si nxitje për ndermarrje të veprimtarive gjithëkombetare, racionale dhe efektive, produktive dhe përspektive sa më më pak fjalë e më shumë punë.
Po qe se nuk e bejmë këtë sot, veshtirë se do të mund ta bejmë neser dhe veshtirë se do të mund ta arsyetojmë veten si komb i formuar politikishtë e edhe më hiq kombtarishtë.Ende kam përshtypjen se ende nuk e kemi kuptuar aq sa duhet dhe si duhet, peshën e çështjës sonë shqiptare qe na kaplon si popull e si komb.
Nese deri dje kemi menduar shlirshëm këtë nuk mund ta bejmë sot. Nese deri dje e kemi nençmuar problemin e çeshtjës shqiptare, këtë nuk guxojmë ta bejmë sot. Nese deri dje jemi sjellë si na e ka dashtë çefi siç thot Ramushi e kam “bër për çef temin”, këtë nuk mund ta bejmë edhe sot.Këtu nuk është vetem deshirë e qefi, por është domosdoshmeri e kohës.
Situata në të cilën gjendemi sot si popull dhe si komb, nuk mund të përballohet më as lehtë e as shpejtë. Andaj na mbetet për të berë shumë për rimekembjën kombetare por edhe më shumë për ngritjën në shkallë më të lartë të vetëdijësimit kombetar e jo vetem fjalë shumë e punë hiq.
Kemi plot gojën kombtarizëm por jo edhe veprim kombtarizmi. Kemi aq shumë punë për të berë saqe “ nuk na lejohet të flem ditën , kur të tjeret – armiqet nuk flejnë as natën”.
Vazhdon…
Plasaritjet dhe ndarjët, përqamjet dhe armiqësit mës nesh janë pjellë e armiqve tanë shekullor më bashkëpuntor shqipfolës por edhe më shumë e partive politike të interesit ku mbi interesin kombetarë e kanë venë interesin partiak.
Plasaritjet dhe ndarjën e popullit në parti politike kombi do ta paguaj më çmimin më të shtrenjtë.
Unë më dojë se vetem më një Shqipëri demokratike dhe kombtarishtë të brumosur, mund ti behet krah i fuqishëm çështjës shqiptare.
Shqipërisë sot i takonë të behet faktor më më ndikim për pozitën e shqiptarve në Ballkan.
Këtë e ka edhe obligim kombetar por edhe më Kushtetutë.
Mirëpo fatkeqësishtë sot nuk e kemi një Shqiperi, në të cilën çështja shqiptare nxenë vend të duhur dhe të merituar në politikën dhe diolomacinë e saj.
Përkundrazi, sot në Shqipëri behen plane për t’kurrjen e tokave tona në vend të shtimit të tyre e deri edhe në fshirjën e tyre nga sipërfaqja gjeografike shqiptare në Ballkan.
Tentohet edhe zhberja e Kosovës shtet i pa varur e sovran fituar kjo më shumë sakrifica deri në flijim.
Shqiperia sot benë projekte antikombetare në bashkëpunim të ngushtë më armiqet tanë shekullor Serb. Grek. Turq, Maqedon e Rus( sllav).
Atëherë shtrohet pyetja se si mind të rimekëmbet çështja kombetare?
E reja nuk mund të ndertohet lehtë po qe se nuk ka ndermarrje të reja.
Ato rrugë nuk mund t’i kërkojë dhe t’i gjejë një pushtet i cili nuk mund ta arsyetojë vehten një Qeveri qe ka sotë Shqipëria.
Prandaj, për tu rimëkëmb çështja shqiptare kombetare, pushteti duhet të ndahej në më shumë mbartës të tij ose edhe të rrexohet komplet.
Sot ndihet nevoja e harmonizimit të qendrimeve kur është në pyetje çështja madhore dhe e shënjtë e kombit dhe atdheut.
Populli shqiptar sot kanë një deshirë të flakët për:
E para, çlirimine plotë të gjysmës së popullit, i cili në tokat e veta etnike është i ndarë nga trungu kombetar dhe gjëndet ende i coptuar.
E dyta, Ribashkimin e vetë në hapsirln e gadishullit ballkanik në bazë të parimit të vetëvendosjës.
Më respekt dhe konsideratë
Ju faleminderit për ndjekje dhe mbeshtetje.
Denver Colorado SHBA
Datë 27 Maj 2022 ora 11, 00 para dite.
SA E NDIJMË NE SHQIPTARET NEVOJËN PËR KULTIVIMIN E ATDHEDASHURISË?
( Është një pyetje qe kërkon përgjegje )
Në këtë kohë të veshtirë në të cilën gjendemi nuk mund të flasim më për nevojën e kendelljës kombetarr të popullit dhe kombit tonë, sa për nevojën e ngritjtjës se përgjegjësisë kombetare të udhëheqjeve politike të dy shteteve tona shqiptare Kosovë- Shqipëri.
Deri sa më Shqiperi nuk është mirë, nuk do të jetë mirë as në Kosovë, dhe as në Çameri, ndersa derisa në Kosovë nuk është mirë, nuk do të jetë mirë as më shqiptaret në Kosovën Lindore, as më shqiptaret në Ilirid e në Mal të Zi.
Në Shqipëri është çelsi qe hap dyert e të gjitha trojeve etnike jashtë kufijve administrativtë saj.
Prirjet për bajraktarizëm na kanë kushtuar shumë gjatë historisë sonë të hidhur. Ato janë edhe më të theksuara tash e 32 vjet më parë në Shqiperi dhe 23 vjet në Kosovë. Tani në ketë kohë të veshtirë ku gjendemi, kërcnohet rreziku që këto të tashmet të na kushtojnë edhe më shumë. Ne vend qe ti ndajmë punët sipas aftësive, parapelqejmë ti ndajmë sipas partisë. Prandaj, do të na ndodhë qe, në vend se të luftojmë për kombin dhe atdheun, më shumë po e pelqejmë “shkombin”.
Nese dikush më pyet se a jam duke punuar diçka, menjeherë më kujtohën fjalët e Monteskieut kur thot:
“ Ceux qui aiment a s’ instruire ne sont jamais oisif “
Çka më shqip do të thot ( Ata qe duan të mësojnë diçka, kurrnjëherë nuk janë të pa punë).
Andaj, këto fjalë edhe mua më shtyen të shtrojë një pyetje :
A mësuam ne shqiptaret diçka prej kohës dhe jetës?
Kjo më shtyre qe t’i këthehem një permbledhjës sime, një koleksioni të pergaditur qysh moti , prej kohësh për ta botua, që kanë të bejnë më porositë e kohës dhe jetës, sepse më dukët se vetëm “ ecja” nëpër to mund t’i përgjigjet saktësishtë pyetjës se shtruar.
Jo rastësishtë ndalova të njësia e porosive të kohës dhe të jetës e qe i referohen politikës dhe politikanve, sepse politika kombetare shqiptare sot gjendët në udhëkryqin e vetë historik, ashtu sikurse edhe vetë shqiptaret që gjenden më në udhëkryqet historike. Po si do të dilet nga këto udhëkryqe , varet shuumë prej udhëheqjeve shqiptare. Sa më kombetar që do të tregohen udheheqjet politike populli do ti mbeshtesë dhe do të hec pas tyre.
Populli është si një orkester muzikore.
Vazhdon…
Siq thashë më lartë, Shqipëria ndien nevojen e kultivimit memdhedashurisë, sepse tash e 32 vjet më parë në Shqipëri nga udheheqes të saj, as njëherë nuk u deshmua se nuk mjafton të jesh shqiptar që vetem ta duash Shqipërinë. Gjendja në Shqipëri sot është ajo qe është dhe atë e përgjithësishtë e karakterizon sh’thuarja institicionale kombetare dhe sa më shumë qe do të zgjatë ajo na duhet më shumë kohë për ta perballuar dhe sa më shumë qe të zgjatë kjo gjendje i duhet më shumë a gazhim politik për përballimin e saj.
Në shqipëri na ka humbë krenaria kombetare , palca kurrizore e kombit është prek dhe është dentuar.
Një gjë duhet ta kem të kjartë se : krenarinë kombetare të humbur as kush nuk mund të na e këthën; atë duhet ta këthejm vet.
Deri dje flisnim për dy aspirata të mësha të kombit :
E para, për çlirimin e plotë të gjysmës se popullit shqiptar dhe gjysmës se tokave- trojeve shqiptare i cili është ndar nga trungu i vetë kombetar dhe gjendet i coptuar në disa shtete dhe i sunduar nga të huajt.
E dyta, për ribaahkim kombetar të popullit shqiptar në trojet e veta etnike, në hapsirën ballkanike, në bazë të parimit të vetëvendosjës.
Sot, domosdo, imponohet, si detyrë mbi detyra, krijimi i një Shqipërie të fuqishme, më rend të fuqishëm JURIDIK dhe shtet të fuqishëm LIGJOR si dhe më infrastrukturë të fuqishme e kononike nacionale.
Çfarë porosije të kohës dhe të jetës mund t’ju drejtohet udheheqjeve politike shqiptare?
Do të përpiqem qe në formë aforizmash t’i ceki vetëm disa më kryesore:
1. Pushteti politik në Shqipëri është alergjik në kritikën “ ku sa më ashpër të behet kritika, alergjija behet edhe më e madhe”,
2. Në Shqipëri zgjedhjet fshehin një tendencë negative “ ata qe duhet të zgjidhën, zgjedhën ata të cilet do t’i zgjedhin”,
3. Në Shqipëri politikanët ndrrohën por nuk nderrohen veset e as qellimet i ngjajnë sofrave të dasmave në sofra e parë e dytë dhe e tretë, por kazani i gjellës është i njëjtë”.
4. Në Shqipëri popullariteti politik është sikurse rinia: “kur njëherë perendon, nuk këthehet më”,
5. Politikanë në Shqipëri konsiderojnë vehten të perjetshëm, të pa zevendëszeshëm dhe të paprekshem e nuk e kuptojnë se “ harrohen për se gjalli”.Politika nuk është zeje që “ mësohet” por është shkathtësi që lind e zhvillohet.
Shqipëria sot ka tre parti politike kryesore qe nderrohen tash e 32 vjetë më parë. Gjithashtu ka tre lider partish kryesore qe ndërrohen çdo 4 vjet.
Përkah konceptet nuk ndryshojnë shumë vetem se ndahen në tre sofra: sofra e parë në pushtet, e dyta dhe e treta në opozitë por pa kurfar roli.
Natën hanë e pijnë bashkë, diten behen copë e grimë mes vedi për t’a ç’orjentuar popullin.
Qellimi kryesor i tyre është hajnija, plaçkitja e të gjitha të mirave materiale nacionale të kapitalit nacional-kombetar duke e harruar çështjën madhore atë shqiptare-kombetare.
Nese memdhedashuri është kjo, atëhere nuk ka kombtarizëm më të fortë në Botë.
Më shpresë se ky shkrim do ju pelqej, ju përshendes miqesishtë të gjithë ata miq dhe mike që meritojnë rrespektin.
Ju faleminderit
Nga Colorado SHBA
Datë 28 Maj 2022.
