NGA KALOSH ÇELIKU
(Konferencë kombëtare)
Rastësisht të takova në rrugë
të kishin dëbuar nga Partia.
Urdhëro: unë s’jam Uolt Uitmani i madh
as miku im, Mirko Gashi – bohem.
Unë jam Kalosh Çeliku – rebel
dhe me Ty do të pi verë.
Nëse të ka përzënë Nënë Partia
vogëlushe, Unë nuk të përzë…
(Vetëm Unë
të pi me verë)
Ky Qytet është i çmendur
Mike oj! Që, të martuan me poezinë?!
E, më ndjekin mua si qentë
nga mëngjesi, në mëngjes.
Ky Qytet, do të di çdo gjë
nën cilën Urë kam bërë natë?!
Me cilën Mike pres e përcjell trena
për Ty, me cilin çmendesh në shtrat.
Po, kurrë s’do të dinë ç’kam në gji
e mbi cilin varr sonte bëra dashuri…
(Qentë lehin në poezitë e mia)
Qentë tremben – lehin pas porte
Natën vonë kur dëgjojnë zgjimin e tyre.
Qentë lehin pas porte: në poezitë e mia…
(Dashuri mes prangave)
Për dashuri qemë të varfër
për një natë pa gjumë nën Urë:
për një Serenatë
për një aventurë…
Vërtet, është ky edhe një Mot i Madh
për ne të pagjumët, oj Mike!
Dashurinë e mbajmë gjallë në varr
mes plumbash e prangash me vite…
Frikën s’e dua
se nuk është e imja
Heshtni, në dhomë fle Poe dhe Anabel Li
vargjet e mia le t’i ëndërrojnë të pagjumët
një ditë do të vdes në shtratin e Lumit.
Frikën s’e dua se, nuk është e imja…
(nga Libri me poezi: Loja e syve, Shkup 1995).
(Ringjallja e Skënderbeut)
Erdha, t’ju shoh nga varret
Çka keni bërë pas kaq viteve:
A, jetoni ende në „liri“
Apo, ende e doni robërinë?!
Asgjë, s’paskeni bërë, o burra
Përveçse: librave me poezi.
Dhe, këngëve me çifteli…
(Vjellja e zorrëve)
Poetesha s’ka cigare
ia piu Rrospia Mashkull.
Ministri me Ambasadorin
ulen të hanë drekën
që ua paguan spiuni.
Përshëndeti, më thotë Piktori
sytë s’ti heqin nga malli!
Kush ua shalon Nënën Parti
palaçove në mizanskenë
vetëm në një shfaqje.
Unë jam gjithmonë në Teatër
publikisht u shpall dashuri.
Spiuni Kurvë lëpi buzët
Kukulla Femër ua mban gunat.
O Imzot, do t’i vjell zorrët…
(Diagnozë e rrospive)
Heu miqtë e mi, me një këmbë në varr
Trumbetoni se, jam kundër të gjithëve!
Në Unionin e viçave të palëpi
Me një torbë taxhi përqafe në Livadh.
Një krah kashtë në grazhd
Ma keni paraparë diagnozën:
Se, së shpejti do të çmendem.
Hi-hii-hiii… Viçat e mi – shkencëtarë
Që, s’ngopeni me barin mbi varr…
(Prostitucion me letërsinë)
Vështirë është sot të shkruash libra
edhe më vështirë t’i nxjerrësh në dritë
kur para s’ke as edhe për bukë.
E, kulturofagët t’i mohojnë vlerat
i shpërblejnë shkrimtarët e Oborrit.
Vështirë është sot të kesh edhe lexuesë
shkrimtarë që shkruajnë për Nesër,
kur haptas shiten recensionet
njëqind euro, ose dy tollumba…
(Nga Libri me poezi: Vjellja e zorrëve, Shkup, 1996)
(Luftë me Veten)
E lehtë: Është lufta me armikun
E vret. Ose, të vret.
Por, e rëndë është me Veten:
As të vret. As, mund ta vrasësh…
(Azil politik)
Qentë, kur m’u ndërsyen pas shpine
Vetëm për një asht – shpërblim.
E, kulturofagët – këlyshë me zgjebe
Ditënatë të Nënës Parti.
Unë Mike, ika nga Atdheu
Dhe, tek Ti kërkova azil politik…
(Policia letrare)
Cenzurkuqët më ndjekin se, jam Poet
Ndryshe, do më ndiqnin: lëvdatat, postet
nëpër redaksi që do m’i dhuronte Nëna Parti.
Shpërblimet letrare nga DoktorZiu
për servilizëm e spiunim në letërsi.
Policia letrare më ndjek – sharjet
kulturofagët e gjysmanalfabetët.
Pse, nuk i bashkohem Kopesë së tyre
me zgjebe nëpër çajtore e ëmbëltore.
Nuk shitem një recension – shpërblim
pse i zhvesh lakuriq pisat në libra
brez pas brezi pse e dua Atdheun…
(Kafshë e zbutur)
Dum Dumi është një kafshë e zbutur
që kullot në livadhet e Nënës Parti
e pi ujë në Hurdhë.
E tërheq qerren rrugës
e lidhin në grazhd
me një krah bar
ose një kovë taxhi.
Dum Dumi është një kafshë e zbutur
mëzat i tredhur.
Që, nuk i kërcen Lopës.
Dhe, kurrë nuk e thyen zgjedhën…
(Nga Libri me poezi: E përcolla Natën, Shkup 1998)
(Kush do më shpie në varr)
Gjithë natën e lume vras Veten:
Flakë më flakë mes librave. Shtamave me verë.
Në mëngjes, te pragu i derës e ringjallë.
Gjithë natën e lume vras Veten
E, s’ka njeri të më shpie në varr.
Doruntinën, motrën e vetme të gjakut
E martova pas shtatë male larg…
(U ngopa me “Liri”)
Nuk u ngopa me Natë
nuk u ngopa me Ditë
nuk u ngopa me libra
nuk u ngopa me verë
nuk u ngopa me dashuri
që bëj ta këndell.
U ngopa me Liri
Aqsa, më vjen ta vjell…
(Murosja e nuseve)
Edhe sot i varrosim të gjalla
nëpër këtë Qytet nuset.
Po, nuk ua lënë nga një gji
jashtë mureve për poetët…
(Edhe dje edhe sot
opozitë)
Vitet ikin. E Unë edhe në “demokraci”
i kujtoj ditët kur botonim poezitë e para
te redaktorët censurëkuq nëpër redaksi
se si na rrinin me gërshërë mbi kokë
duke na i sakatuar vargjet pa mëshirë
shkaku, se: Ashtu e donte Nëna Parti.
Edhe e sotmja sa i ngjan të djeshmes
ndonjëri nga ju u bë shef në redaksi:
mori banesë nga Shteti, ndërtoi shtëpi.
Këlyshi i Buçës referent në Parti
Qeni deputet e Gomari në Ministri.
Po, ç’ngjan edhe sot me mua Poetin?!
Asgjë. Edhe dje, edhe sot opozitë…
(Kam jetuar si Poet)
Nesër mund të thoni plot gojën: E shanë
e ndoqën, i kurdisën linçe itelektuale:
e akuzuan si rebel, e përzunë nga puna.
E thirrën edhe në biseda informative
e ndanë nga gruaja e martuan pa dasëm:
herë me Miken Di, e herë me një lavire.
Megjithatë, sot mos t’ju vijë keq për mua
që në këtë luftë heroike kam hyrë vetë.
E kam ditur moti: Kë ta urrej e kë ta dua
Nuk kam jetuar si qyqe, por si një Poet…
(Nga Libri me poezi: Mbrëmë fjeta me Vjeshtën, Shkup 1999)
(Cuca Boheme është
Partia ime politike)
Mbylleni gojën trusakatë! Heshtni
Kurrësesi nuk mund t’ju kuptoj!
Dje, sot… Dhe, nesër “patriotë”
Ehu! “Kuqezi” të Nënës Parti.
Mbylleni gojën! Heshtni
Dje, komunistë. Trusakatë.
Sot, “ballistë”. Trusakatë
Nesër: MUTA… Hale Oborri…
Cuca Boheme është Partia ime…
(Ngushtë për tu shtrirë)
E dëgjoj “Hej Xho” të Xhimi Hendriksit
Diskun që ma dhe Ti. Shpërblim:
Për mjeshtër në poezi. Dashuri.
Ngushtë për tu shtri në shrat
Dhe, kthehem vite më parë në “Gërmi”.
Dëshprohem. Nuk është ai Qytet
Ajo “Gërmi”. Edhe gratë azgane.
Që, natë e ditë më jepnin gji…
(Nënë zgjomë)
Nënë zgjomë! Trutë mi lulëzoi vera
Jam i keq. Dhe, gratë i dua!
Burrat s’më duan. As unë s’i dua
Vetë jam hajdut edhe kaçak.
Gjithë jetën kam vjedhur gra
Ditët i kam kaluar nën Rrap. Netët
Në Han me Ulkoja që hanin të gjallë.
Nënë zgjomë! Trutë m’i lulëzoi vera
Jam i keq. Dhe, gratë i dua!
Burrat s’më duan. As Unë s’i dua…
(Askushi më dha
një trëndafil)
Pranverë. E kalova Natën në “Premiumi”
Mes shtamave me verë. Pagjumësisë.
Në mëngjes e pushtova Prishtinën në gjumë
Njeri të gjallë në rrugë. E përqafova një Buçë.
Hi-hii-hiii. Askushi më dha një trëndafil…
(Edhe një qiri
për Lejdin Di)
Gjatë Netëve të poezizë korçare
E vizitova vendlindjen. Korçën.
Dhe, vendvdekjen. Voskopojën.
Hyra në kishë. I ndeza dy qirinj:
Një për Miken. Një për Cucën Boheme.
Paprtitmas, m’u afrua një poete azgane
E më tha: Me një qiri nuk ndizen o burrë
Më shumë se dy, përpara Shën Mërisë!
Plumb iu përgjigja: Unë jam Poet bohem
Lotët e Shën Mërisë nën Rrap i ngrej dolli.
Harrova të ndez edhe një qiri për Lejdin Di…
(Papagallët më mësojnë Mua
si i dilet zot Atdheut)
Udhëtoj. Dhe, përditë e pi jetën verë
Përderisa politkanët jetojnë në dhjamë.
Trashin qafat e lidhura me kravata kuqezi
Unë kam vuajtur shumë. I vetmuar
Kam bredhur dhiareve me zemër të uritur.
Politikanët e tredhur. Ehu, papagallët
Më mësojnë ç’është demokracia. Liria:
Si shkruhet poezia. I dilet zot Atdheut…
(Në këtë Qytet burrat
shiten me thasë)
Mike Di, Ti jeton pa burrë. Grua
Në një Qytet, ku burra ka me thasë.
E shiten lirë në “Bit – Pazar”.
Mike Di, Ti jeton pa burrë. Grua
Në një Qytet, ku burrat shiten me thasë…
(Nga Libri: Vdekja më deshi më pak se Ti, Shkup 2003)
(Skënderbeu)
(Me rastin e 600 vjetorit të lindjes)
Vështirë e ke sot, o burrë! Legjendar
Kur “patriotët” presin të ngritesh nga varri.
Hipësh kalit në shpinë. Nxjerrësh shpatën
E, t’i çlirosh nga “Liria”. Që sot e kanë varë
Përqafe si këmbonë kishe shqiptarët.
Dhe, “muslimanët” me: “Allahu Akber”
Nëpër Çajtore. Vite e shekuj. Dhe, Histori.
Vështirë e ke sot, o burrë. Legjendar
Që, në Shkup e fute shpatën në brez.
Dhe, nëpër përvjetore i rehabiliton melezët
Eksponentët e “vëllazërim – bashkimit“.
Vështirë e ke sot, o burrë. Legjendar
Luftë të bësh me komunistët e arratisur.
Hadumët e “vëllazërim – bashkimit“…
(Populli im është
si lejlekët)
Populli im është si lejlekët. Flutoron në grupe
Ikin nga Dimri. Edhe fëmijtë i marrin me vete.
Në Pranverë kthehen. U dalin zot çerdheve
Nëpër oxhaqe me këngë. Brez pas brezi…
Populli im është si lejlekët. Edhe kur
Rrinë me një këmbë, ia thonë këngës…
(Atdheu ky burrë
pa Grua)
Vitet e fundit kam filluar t’i dua armiqtë
E përjetshëm. E t’i urrej „miqtë“. Hadumët.
Që m’lëvdojnë para syve. Shajnë pas shpine
Buçës i lyhen prapa. E lehin në Atdhe.
E shesin veten për një post në Qeveri.
Vitet e fundit kam filluar t’i dua armiqtë,
Që më shajnë kudo. Mbajnë në gojë.
Gjumi nuk i zen nga librat e mi. Poezitë.
Jerm flasin. E hanë veten pasmesnate
Shkaku im. Atdheu ky burrë pa grua…
(Nga Libri me poezi: ATDHEU ky Burrë pa Grua, Shkup 2006).
