Fillimisht kërkoj falje për pamundësinë për pjesëmarrje fizike në simpozium.
Uroj të jetë i suksesshëm dhe i falënderoj organizuesit.
Qysh në fillim duhet të bëj sqarimin, në dukje “teknik”: nuk ekziston Islam tjetërfare pos politik, sepse është formuar për qëllime politike – për të formuar e menagjuar bashkësi homogjene për nevoja sundimi e shfrytëzimi, e cila suksesshëm ka agravuar në konvertime të dhunshmet, pushtime e asimilimet të popujve. Rezultati: formimi i një umeti (populli) arabo-mohamedan nga shumë popuj jo-arab të cilët janë arabizuar.
Platforma bazike politike kanunore e Islamit është Kurani, të cilin të gjithë mohamedanët naivisht e besojnë se e ka e formuluar Allahu. Pos Kuranit janë edhe sira (biografia e Mohamedit) dhe Hadithet (legjendat). Pas vdekjes se Mohamedit kanë filluar përvijime për mënyrën e interpretimit e zbatimit të dogmës islame, prandaj flitet për islame sektariste, të cilat u armiqësuar për vdekje mes tyre.
Nga viti 610 deri në vitin 622 Mohamedi, sa kohë ishte misionar paqësor, ia doli t’i konvertonte vetëm rreth 80 mohamedanë. Pra, rreth 6 veta në vit. Edhe ata ishin kryesisht skllevër që Hatixhja, Bashkëshortja e Mohamedit, i blente për t’i angazhuar si skllëveër në biznesin e saj.
Pas vdekjes se Bashkëshortës Hatixhe dhe Xhaxhait Talib (i cili ishte babai i kalifit të pestë, Aliut), Mohamedi agravoi në agresiv vandal. Ai zuri t’i demolonte rekuizitët e statujat religjioze politeiste të fisit të tij, Kurejsh, në Kaba dhe gjetiu. Për atë shkak Fisi i tij në korrik 622 mbajti një kuvend publik për ta dënuar Mohamedin për atë vandalizëm blasfemik, i cili e ka dënuar Mohamedin me vdekje. Fatkeqësisht Mohamedi ia del të arratiset me ndihmën e Ebu Bekrit, i cili ishte babai i Aishës, gruas 6-vjeçare të Mohamedit. Dita e arratisjes është dita NJË në kalendarin muhamedan, i quajtur El-Hixhri. Sipas atij kalëndari, sot që po e mbahet simpozium, është data: 28 ramadan 1445.
Arratisjen e Mohamedit dhe Ebu Bekrit në Medina e pasuan edhe rreth 60 mohamedanë. Fillimisht atje u mirëpriten nga miqtë e babait të Mohamedit. Në ndërkohë këta rreth 60 kaçakë mohamedanë, të cilët vetën e quanin xhihadistë, zunë të merren me sulme të karvanëve të tregtarëve, kryesisht kurejshit, të cilët kalonit transit buzë Medine. Ajo mënyrë e plaçkitjes u krijoj apetit për të qenë më agresiv, prandaj ato u agravuan në beteja në mes të xhihadistëve mohamedanë dhe karvanistëve paganë. Dy palët në beteja ishin kryesisht të të njëjtit fis, si Mohamedi. Ato sulme u bënë përditshmëri edhe kundër fiseve hebreje e pagane në Medinë e rrethinë, tashmë edhe duke i detyruar të konvertohen në mohamedanë dhe duke ua grabit vajzat e gratë e reja për t’i pas skllave seksi.
Gjatë dhjetë viteve pasuese xhihadistët, të komanduar nga Mohamedi, ndërmorrën rreth 120 sulme agresive, ndër to edhe sulmin ndaj Meke, sepse Kabja ishte fitimprirëse për shkak se frekuentohej shumë nga pelegrinët politeistë. Ky sulm ndodhi në vitin 8 sipas kalendarit muhamedan, respektivisht në vitit 630. Mohamedanët, tashmë të obliguar edhe me Kuran për të qenë xhihadistë të përhershëm, ndërmorën sulme pushtuese kundër popujve tjerë, duke pushtuar Egjyptit, Irakun, Sirinë, deri edhe Jerusalemin (në nëntot 637).
Fatmirësisht në vitin 661 Kalifin Ali, djal i axhës dhe dhëndëri i Mohamedit, vritet nga pjesëtarë të komanduar nga Mu’avija i parë, gjithashtu i Fisit Kurejsh, djali i Ebu Sufjanit, ish-udhëheqës i luftëtarëve poligamistë kurejshit kundër kurejshitëve muhamedanë monoteist. Mu’javija vret pasardhësit e Familjes së Mohamedit dhe stopon sundimin monist muhamedan në Bagdat, duke e shndërruar në qendër të qytetërimit politeistë; aty tashmë Arsitoteli madhërohej nga Dinastia Umajade, e jo Mohamedi.
Ky informim telegrafik mjafton për të kuptuar se Mohamedanizmi zanafillor ishte agresiv, shovinist, diskriminues, plaçkitës, nuk kishim të bënim me religjion hyjnor, siç spekulohet me këtë epitet, edhe pse nuk di të ketë pas e të ketë në botë religjion hyjnor e paqësor.
Mohamedanizmi në Europën Juglindore u imponua përdhunshëm përmes pushtimit osman, duke filluar nga shekulli i 14 e duke zgjatë deri në shekullin 20-të, gjegjësisht deri në vitin 1913. Ishte Osmani i parë që e nisi luftën e shejt për përhapjen e Islamit, në vitin 1299, duke krijuar kështu Perandorininë e Dinastisë Osmane…
Ende nuk kemi studime serioze, pse shqiptarët u islamizuan më masovikisht se popujt tjerë fqinj.
Shkurt e shqip: mohamedani, gjegjësisht myslimani, nuk është shqiptar, sepse ai është përcaktuar për arabizim të tij. Ndërsa hibridët, që simulojnë “shqiptarin mysliman”, janë karakter e etni hibride – as “mish as peshk”.
Rëndom shpërdorohet shumë pjesëmarrje e të ashtuquajturëve shqiptarë myslimanë në Luftën çlirimtare të UÇK-së. Asnjëri prej tyre nuk ishin mysliman, sepse myslimani ka obligim të lufton vetëm për Allahun dhe Islamin. Po të ishin myslimanë, pjesëmarrje e tyre në luftërat nacional-çlirimtare do të diskualifikohej haram (e ndaluar). Për argumentim po citoj vetëm një verset (ajet) nga Kurani:
“Luftoni ata që nuk besojnë All-llahun e as botën tjetër, nuk e konsiderojnë të ndaluar atë që e ndaloi All-llahu dhe i dërguari i Tij, nuk besojnë fenë e vërtetë…” [Kurani, 9:29 / shqipëruar nga Sherif Ahmeti.]
Kujt i intereson më shumë mund të informohen nga libri im mbi Islamin, i cili mund ta shkarkohet falas nga interneti, nëse nuk keni pas mundësi për ta gjet librin fizik, botimi i parë i të cilit duhet të jetë në përfundim e sipër. Ndërsa për ata që e zotërojnë gjermanishten, versioni i librit tim në gjermanisht më ka dal më i arrirë. Të interesuarit mund ta porositin; fatkeqësisht tarifat e transportimit postar ndërshtetëror i shtrenjt, prandaj nuk i kam mundësitë financiare për ta shpërnda falas.
Falënderim deklamuesit të kësaj kumtese time.
Falënderim edhe atyre që nuk kanë dëgjuar me vëmendje.
(Ibrahim Kelmendi, më 07.04.2024)
