Shtëpia ku lindi dhe u rrit Jusuf Gërvalla
Jusuf GËRVALLA
(1943 – 1982)
SHTATË NET NË DUBOVIK
1.
I dëgjoj do kambanë asnjë pirg përbri
vetëm bar e hithër anë lugjesh livadhe
e një qyqe vjeshte tash më kot gjëmon
i dëgjoj do zëra frymësh që s’janë më
një hije dhe një kërrutë që përvidhet
tatëpjetë shtegut për në log, o vëlla
po vij kaq i etur të të them pa fjalë
se zjarri që kall heshtja jote djeg valë
dhe duket natë me yje ditë me tëmbël të bardhë
thyej bukë i qes ujë të ftohtë me bucelë
argatit që në shtëpi të vet vjen i huaj
(e premte)
2.
e prek fijen e barit e ndihet e lënduar
plaga s’i çel e më kot e ndjell përfytyrimin
i huaj bëhet hapi im i egër në livadhin e butë
ndërsa dy brigjeve të heshtjes rritet me nxitim
trungu. Unë iki shtigjeve të fëmijërisë
ja këtu – ja atje, e pastaj borë e sqotë
kjo është rrjedhë e ngadalshme e verës
se dimër bën tash përmbi ballin tim
po erdhe edhe njëherë më thotë mani plak aty
thuaje më mirë me fjalë thuaje jetën tënde
se tash në mesin tonë vetëm si hije kaluron
(e shtunë)
3.
tash jemi bashkë të buzëqeshur e të dëlirë
si dita e re si biseda jonë për pemët
si të isha larg jush e mendoni se jam me ju
aq i lumtur e i hutuar pas fluturave në lule
a s’qenka ky një mashtrim i çiltër si purpur
si kur kërcehet lumi i turbull ditës me shi
pas hapit tim tash vjen vala e kthjellët
drita që do të ndizet buzë mbrëmjes në odë
se – ia mbaj mend sytë fytyrën – o e di
në zhubrat e mendimit tim e krijoj të gjallë
ja këtu mes nesh. Prandaj dhe kaq shpesh vij
këtu erën e grurit kur bluhet e bëhet bukë e nxehtë
e sjell e sjell këtu edhe emrin e mbiemrin e tij dashurinë
që kishte për ne e tokën për nën’ e xhaxhanë
tash ai ecën andej nga unë gjithmonë vetëm rri
(e diel)
4.
s’do t’i kthehem kurrgjësë as kotësisë së zezë
rrugës sime nga të largohem gjurmë do të lë
shtigjeve thepore nga vetja pas dhish
prore diçka mbetet për të ardhur atje se më pret
hapi i mendimit tim. Bucelë e verës e shelgjishtë
shoku që dikur më dinte për prijës ujërash
bërrakat e bari i keq me gjarpinj – aty janë
ku të ndalem dashuri – në dru e bar në bukë
– apo në fjalët që trëndafila bulojnë
trupi imë për to le të bëhet arkivol tash
se – në lëngun buzëtëmbëlor të pemës në brymë
nadjeve të zgjimit tim – ende po ëndërroj
të hapet qielli: i mbyll sytë përfytyroj
kam një dëshirë dy… e do të shkoj po do të shkoj
atje ku myshqet e verdha tash mbi gurë qëndisin
kohën që me gisht me ballë s’mund ta fshij
unë nuk jam çmendur kurrë për dashurinë jo
dhe emrin vonë ia mësova – kur vërtet që vonë
i kthyer me shpinë nga mbeti – shkëlqimi – di
koha u tall me rritën time lejlekët aq shpesh
mbi ballin tim lëshohen fluturim e u digjen krahët
këtu s’mora gjë tjetër pos një zog këngë. Hënën
diçka si rrogëzinë asnjë plaçkë disa belbëzime
trupin tim s’e shkelën me tokë si të tijin
ai tash rri e këndon ashtu si unë kurrë
s’do të di
(e hënë)
5.
ajo tash s’është më po unë e shoh tek ecën livadhit
me bucelë mbi kokë me fustan flut’re veshur
seç e tundit belin gjarpëron me të ecur livadhit
as pasqyrë në diell është as pehrri e ëndërruar
prej së afërmi të duket diçka aq e prekshme e të dridhë
e nuk është më – atje shkoi ku shkëlqimin do t’ia stërpikë
ndryshku i mallit për ditën për hijen që fshehu
hap e zë krah ballë dhe puthjen e tij
e vetmja mollë mbetur fund arke tash është brydhur
(e martë)
6.
po deshët ju barinj bota ka më shumë shkëlqim
sesa klorofil blerimi i gunës suaj të shkrryer
merrni nga fjala ime veç atë që s’është ndarje
s’po ju përshëndes për të fundit herë në këtë fushë
veçse në fundin tim po vij të vërtetë e të shëndoshë
si sëmundje prej së cilës në shtrat do të vdes
në bar në anije a në botë ndoku krejt esëll
ndërmend s’e pata të bëhem poet i çmendur
urtësi qartësi do t’i kem fjalë të para
në ngushticë do të jem me ju për ju në festë
do të këndoj. Këto këngët e mia janë zë i butë
i fushës i bagëtisë i dëllinjave të livadhit tonë
(e mërkurë)
7.
po rigon imët e qetë e ju të gjithë në fushë
së largu e ndiej zërin e ditës që ngryset ngadalë
kur të ktheheni, mahiçar të çiltër s’do të më gjeni
në prehrin e fjalëve që përherë duket se përsëriten
do të jem strukur atëbotë mes dritash vezulluese rrokaqiejsh
i mbytur në tingujt e Shopenit e të njëfarë Rafetit
vëlla e shok – e tok me mendime përsëri së bashku
kush na mban? Kënga e pikëllimi? Ngazëllimi ynë
nga pritjet e gjata i prirë? Jemi mësuar të falim
duke thënë përherë: ta duam njeriun, njeriun
(e enjte)
