NGA KALOSH ҪELIKU
(Armët historike)
Unë, nuk ika. U arratisa në Shkup
Pas grave. E, as pas partive politike:
U dalldisa librave. Poezisë. Lirisë
Dëllinjave, strukur te “Parku i grave.
Unë, nuk u arratisa: as në Prishtinë
Pas Grave besnike. Vendeve punës:
Po, pas librave. Poezisë. Dashurisë.
Unë, nuk u arratisa pas grave. Xhadive
Po, pas librave. Dijes. Armëve historike…
(Burri grave)
E di, do të thoni: shumë gra besnike
Dhe, sa pak burra. Mike. Poezi.
Po. Dihet, pata edhe xhadi në jetë
Shterpa, që nuk lindin dot poezi.
Por vetëm: Urrejtje. Thashetheme.
Vërtetë, sa shumë gra besnike. Xhadi
E, sa pak burra mejdani. Mike. Poezi.
Nuk e përplas më kokën për muri
Nuk i trembem Koronavirusit.
Pandemisë me pashterkë të kuqe
Aqmëpak, Vaksinës politike rusit…
(Derrat e egër)
Deti më sulet me dallgë
Unë, dal në breg. Diell.
Edhe, shtrihem në rërë
Gratë fshehin bereqetin:
Derrat e egër mos i hanë.
Dardhat, presin Vjeshtën
Unë, gati për Dimër.
Dardhat e egra. Buta:
I ha me raki rrushi. Verë.
Eh, Lumi. Deti. Oqeani
Sikur, të ishin raki rrushi.
Shkaku, se: nuk më ngiu:
Lumi. Deti. As, Oqeani…
(Gjuhë gjumi)
Politikanët dalin në ekran
Dhe, flasin gjuhën e gjumit.
Nuk shohin ëndrra. Lule
Natën flasin jerm Xhindet.
I hudhin karrige më karrige
Pak para agimit. Diellit:
I strukin nëpër kabinete.
Dhe, shohin ëndërr Lirinë
Qafë për qafe me Xhadinë…
(Hutini)
E la çerdhen majë lisi. Qytetin
Dhe, iku nga Katundi:
Larg rrëmujës. Rrëmetit.
Pulat e pritën me duartrokitje
Gjelat hipën mbi gardh.
Gjeli, përderisa këndon këngë
Hutini heq valle me pulat…
(Shuhen e ndizen)
Një llambë tavoline. Drite
Përnatë, shuhet. Dhe, ndizet.
Pasmesnate, i delë gjumi
Lugat. Që, rrokullis kusi
Dhe, hanë tinarët me tlynë.
Ah, sikur të ishte Nana gjallë
Vërtetë, do përmbyste tinarë.
Vetëmse: Unë, nuk kam lopë
Dhenë. Kusi, ti mjel nën hije
Dardha gorrice.”Përrua Thane”…
(Ehë – ehë)
Ehë. Ehë, mbeta fillkat vetëm
Me Kryengritësin. Raki Rrushin:
Dhe, Poezinë. Ikën gratë. Miket
U dalldisën librave, në bibliotekë.
Kutadi, Unë. Ndoshta gjetën burra
U martuan me lexuesit e mi besnik:
Gratë besnike, që ikën nga Poeti…
(Me një ka zgjedhe nuk
lërohet ara e Babait)
Im Bir vjen. Dhe, do të më qerasë
E di, ai: Unë, moti rri nën Rrap:
Hije. Mike me Dy shtama verë
Matanë, tavolinës një i marrë.
Im Bir, thotë: porosite një teke
Jo! Ara, nuk lërohet me një ka:
Po, dy qe zgjedhe. Para, një kalë.
Arat e Babait, nuk lërohen me një ka
Po, me dy qe zgjedhe. Dhe, një kalë…
(Në bregdet përcjell
e pres anije)
Në bregdet përcjell udhëtarë
E pres anije nga Larg. Larg.
Mëkat. Nuk zbret Ti Mike
Deti me dallgë. Unë, gjallë.
Anija mes Deti. Unë, në breg
Larg. Larg. Ditë. Muaj. Vite.
Nuk zbret Ti. I bie not Detit…
(Stolisje me bukuri)
Mike, Ti po plakesh përditë
Përnatë. Veten sheh në pasqyrë.
E pyet me zë si te Epërhitura:
Pasqyrë, kush është më e bukura?
E, ajo të përgjigjet: Laydi Di
Zemrohesh. E thyen copë-copë.
Mike, nuk ka faj pasqyra
As, Laydi Di. Po, ne të Dy.
Plakemi. Stolisemi me Bukuri…
(Tomi i Riu)
Dalldiset. Kërcen nëpër dhomë
Luan me top. Dhe, gris librat.
Lapsat m’i derdh nëpër dhomë
Kakë. Cil, edhe shtratin tim.
Tom, i them: Rri, në Kopësht
Kakës, je. Cilko. Rrugaç:
Qanë, pas dere: E hap, hynë.
Shshsht! Jashtë, erdhi Daci Zi…
(Hajdutja Di)
Vite e vite ma vodhi Dashurinë
Lirë e shita Veten. Poezinë
Librave, në Bibliotekë. Librari:
Dy shtama verë. Dy qe. Një kalë.
Arat e Babait lëroj. Mbjell farë.
E mashtruam njëri – tjetrin
Me poezi. Libra. Dashuri:
Bregliqe. Det. Dhe, male.
Përderisa, nuk the: Muzë jeTi
E Unë, Poezi Nate me Hënë…
(Poezia xheloze)
Barkas më hyri në dhomë
E, u struk në shtrat. Natën.
Tha: Sonte, flej me Mike!
Jo! Poezia është xheloze
Qeshi. Po, unë jam Poezia.
Atëherë, nuk ka problem
Zhvishu! Hiqi simbolet:
Alegorinë. Ironinë. Stilin.
Lakuriq e shtriva mbi tavolinë…
