“Ai Diell, ai bar i thatë dukeshin si oqean i metaltë që më vlonte. Në horizont vëreja ca re avujsh që kalonin dhe e kapa me cep të syrit njollëzën e zezë, sepse shikimi im nuk ishte ndarë për asnjë çast nga tymi i shtëpive dhe veshët e mi mblidhnin zëra fëmijësh, të cilët qanin, dhe ulërimat e njerëzve pak para vdekjes. Dua thjesht të largohem nga këtu dhe nuk ndiej sikur kam bërë diçka dhe arritja ime e vërtetë ishte të mos vdisja. Të gjithë ushtarët më falënderuan për pjesëmarrjen time në luftë dhe më lavdëruan për misionin e përmbushur…”
Fragment nga romani “Ti” i Ilir Muharremit.
