Nga libri “Hotel i të vdekurve” përkthyer nga Fatmire Duraku
Shënim për autorin
Lana Derkač (Požega, 1969, Kroaci) u diplomua në Fakulteti Filozofik në Zagreb. Shkruan poezi, prozë, drama dhe ese. Është përfaqësuar në disa antologji dhe panorama brenda dhe jashtë vendit.
Është pjesëmarrëse në shumë festivale ndërkombëtare të poezisë dhe ngjarje të ndryshme letrare. Tekstet e saj ato u përkthyen në 19 gjuhë. Është fituese e disa çmimeve letrare
çmimin, ndër të tjera çmimin letrar brenda dhe jashtë vendit.
Është autore e mbi njëzet veprave letrare dhe njihet si një ndër krijueset e mira kroate.
Numërimi
Para gjumit
në errësirën ndjej zhurmë e hapjes së kënaçes.
Në shpejtësi praktike, përpiqem
të gjej një çast të bardhë. Borë si pluhur.
Flokët e tij tunden majtas e djathtas
si topat e një loje primitiv.
Por nuk mbaj mend sa herë
i kalova në anën tjetër
kështu u ndjeva e pasiguri në çast.
Veç bardhësia më mbron nga talljet
ndërsa i numëroj,
fjollat e borës tash më të shkrira.
Në mëngjes shtëpia u ngulfatet me borë.
Bora mbi të u lëshua nga kënaçeje
dhe frymëmarrja e borës ndjehet plotësisht.
Zhduken dallgë , derdhen nëpër rrugë.
Dua të kaloj zebrën, por bora noton zvarritur.
Regjistrimet
Zoti bie në gjumë ndërsa shikon kamerat e vëzhgimit,
pamjet e trafikut në Sllavoni.
Ndërsa është zgjuar, e di se shoferi i kamionit
do të shikoj borën e paprekur
përgjatë gjithë rrugës.
Por Atij nuk i pëlqen pajetësia.
Ai më tepër lejon që pikat e errëta të përvijohen në qiell,
që dikush t’i bëj imazh rëntgeni mushkërive të tij.
Saldatori
Çdo dritare është dashnore e universi.
Në Kroaci, njëri më pëshpëriti:
Qielli është plot me yje të stërmëdha.
Toka e lëruar jashtë është si pluhur kakaoje.
Dritarja e aeroplanit mbi Alpet Italiane
Shoh se si janë gdhendur shkëmbin,
udhëtarët shikuan pasqyrën e ngjashmërisë së gurit.
Dritarja në M’diq shikon ndërsa valët imitojnë
shpërthimet e erës.
Në agim, imazhi është i tradhtuar, i mërzitur.
Sonte është Deti Mesdhe ai,
i fortë dhe lozonjare, si një kuti muzikore
e mbushur me zëra.
Në mesditë pëshpëritë nga dritarja marokene
të mendoni për saktësinë e asaj që tha:
Kush ngre kokën, do të shohë dritën
duke u përpjekur të bashkojë copat e dy reve.
I percepton ato si metal, gri . Saldatori.
Zemërimi dhe huamarrja
Zemërimi. I madh.
Si monoliti shpërthyes
kur godet këmbën me ngjyrë të huazuar,
pastaj e merr veten shpejt
e ja ku është përsëri në një copë.
Ai nuk është egoist!
Ai i jep zë gjeneralit dhe plumbat pushkatoi ujin.
Ai ia jep hua mesditës së ngathët që e qorton
pse Dielli është varur pikërisht në mes të qiellit
kështu e interpreton apokalipsin.
E marr shenjën e tij kur shoh se fluturoi,
mori identitetin tim dhe u vendos para meje në zyrë.
trokita në derën e dollapit që ai,
në vendin tim, përpiqet ta hapë.
Një këngë për një refugjat
Çdo ishull është një shenjë në ujë.
E yjet janë plagë të hapura në errësirë.
Tarraca në të cilën jam ulur është shumë larg
t’i hidhja ngado Tyrosur,
pluhur kundër infeksionit.
Refugjati është si ishull. Si Rifati e Layal që janë ishuj.
Po sikur ishulli të lëvizë!
Të rrëshqasin ujit, mbi bar, e asfaltit të rrëshqet,
toka të rrëshqet, mali, ushtria apo…
Ai është një burrë- shkëmb, mund të jetë grua-shkëmb,
A policia kufitare e livadheve me refugjatë-shkëmbinj
përzihen si hije.
Rifati shikon faqen e horizontit si një televizor
dhe dëgjon bubullimën si zërin më të fortë.
Fusha në të cilën ulet është dhoma e tij e ndenjes,
kuzhina,
edhe dush kabina sepse retë mbi të derdhin shi.
Tashmë e kanë tepruar.
Mëngjeseve retë mbushin çajnikun në panairin e antikave.
Ai s’e ka idenë, do të vijë reja tjetër mbi të, të derdhe
medaljone
që i përkisnin Rifatit.
As një mizë s’do të fluturojë lehtësisht mbi pallto leshi,
kufiri që kalon është në drejtim të perëndimit.
Çdo faqe ishulli është në një sipërfaqe të lëmuar.
Të plagosur janë yjet në errësirë.
Tarraca ime është larg për të arritur et dora e qiellit
Deri te shishja me Tyrosura. Shpëtimi i vetëm nga infeksioni.
Pluhur
Dorëshkrimi është mjaft i lexueshëm.
Retë e lexojnë, sapo dalin pamjet
duke u rigrupuar shkruajnë: Do to të bjerë shi.
Derisa presin,
melankolia e josh gjahun duke i fryrë borisë.
Ai e ha.
Instrumenti prej tunxhi është një tjetër mishngrënës.
Ai thjesht e gllabëron një mizë.
Në mbrëmje, shiu bie si litar
dhe pështyn fjalët.
Mali që gërvishtet, lëshon edhe zbokthin.
Ai prapë i pështyn fjalët.
Përpara se të fillojë lojën e joshjes,
do të pluhurosi gjuhën e tij.
