BREDHJE NË KUJTIMET E UDHËTIMEVE: KU, KUR, KAH…
Prof. Dr. Sabile Keçmezi-Basha & Prof. Dr. Tefik Basha
Koha rrëshqiti si rërë nëpër duar, dhe dita e largimit të Agonit për në Minesotë erdhi shpejt, duke na lënë me një boshllëk të ëmbël e të hidhur. Por Agoni, si gjithmonë, nuk mund të largohej pa i lënë pas shpirtit tonë një dritëz kujdesi dhe dashurie që e karakterizonte kaq shumë.
Përpara se të nisej, na priti një befasi – një dhuratë e menduar me aq përkushtim sa na preku thellë. Me planifikimin e tij të heshtur, ai kishte përgatitur një surprizë që ndriçoi zemrat tona. Një gjest i thjeshtë, por i mbushur me domethënie: biletat e udhëtimit drejt Minesotës, të cilat na ftonin që pas tri ditësh të ishim sërish bashkë, në krahët e tij dhe të familjes së tij.
Ishte një premtim i heshtur që largësia nuk do të na ndante kurrë; një ftesë për të ndarë edhe më shumë çaste gëzimi e afërsie. Zemrat tona u mbushën me lumturi, sepse, edhe në largim, Agoni dinte si të na mbante pranë, duke i dhënë kohës një tjetër shans për të qenë e bukur dhe e përbashkët.
E ne, pas një jave të ngrohtë nën diellin e Miami-t dhe ujërave të kristalta të Key West-it, sërish gjendeshim mbi re, në një aeroplan që fluturonte në drejtimin e kundërt. Kësaj here, udhëtimi ynë mbante në vete një emocion tjetër: pritja e ëmbël për të takuar Albinën tonë të dashur dhe Benin e vogël, që na mbushte zemrat me gëzim. Malli për ta na shoqëronte si një melodi e butë që nuk rresht së kumbuar.
Agoni, mjeshtër i surprizave, sërish kishte thurur një plan të heshtur. Albina nuk dinte gjë për ardhjen tonë; asnjë datë, asnjë orë nuk i ishte treguar. Në mënyrën e tij të zakonshme, Agoni kishte marrë një makinë me qira dhe sapo zbritëm në aeroport, rruga deri te shtëpia e saj u bë si një frymëmarrje e lehtë, e shpejtë.
Sabile Keçmezi-Basha e Tefik Basha, qendra e Saint Paulit, Minesotë, 2018
Por ai nuk donte që takimi ynë të ishte i zakonshëm. Me një shkëlqim të fshehtë në sy, i telefonoi Albinës dhe e ftoi që të takoheshin në një kafene të vogël në qytet. Në atë vend modest, ku aromat e kafes dhe buzëqeshjet e ngrohta e mbushnin hapësirën, ne prisnim me padurim të shihnim fytyrën e saj të befasuar dhe të ndjenim përqafimin e parë pas aq kohësh. Ishte një plan që mishëronte dashurinë dhe emocionet që vetëm një familje mund të dhurojë.
Albina nuk kishte as më të voglin dyshim se edhe ne ishim aty, të fshehur mes heshtjes dhe hijes së një pritjeje të ëmbël. Befasia jonë, si një skenë e menduar mirë në një teatër të fshehtë, mori formë kur dolëm nga ana tjetër e kafiterisë, atje ku sytë e saj nuk mund të arrinin.
Ajo erdhi me hapa të shpejtë, si një rrymë e papritur gëzimi që shpërthen në një ditë të zakonshme. Në atë çast, përqafimi i saj me Agonin dhe Benin e vogël ishte një kënaqësi e veçantë, një lumë i pastër dashurie që nuk njihte kufij.
Por Beni nuk ishte më aq i vogël. Tani ai na njihte mirë, fytyrat tona i ishin ngulitur thellë në kujtesën e tij të njomë. Mbase mungesa e gjatë e kishte bërë mallin më të fortë, dhe përqafimi i tij dukej sikur përmbante një botë të tërë dashurie të pathënë. Kjo skenë ishte një poezi në vete. Pasi ata u rehatuan në qetësinë e një kafiterie të ngrohtë dhe kafet e sapo porositura nisën t’u ngrohnin duart, ne, unë dhe Tefiku, dolëm nga hija e pritjes sonë. Hapat tanë ishin të lehtë, si një melodi e butë që afrohet ngadalë, ndërsa emocionet brenda nesh ishin të papërmbajtura.
Tefik Basha, Sabile Keçmezi-Basha, Albina Balidemaj-Basha, Agon Basha dhe Beni i vogël, këtu ndodhi befasia, Saint Paul, Minesota, 2018
Beni, ai shpirt i vogël dhe i gëzuar, nuk priti më gjatë. Me një hov të lumtur, filloi të vraponte drejt nesh, duke lënë pas çdo gjë. Ishte si një rreze drite që shkëlqen në mes të ditës. Ndërkohë, Albina, e befasuar deri në palcë, mbeti e ngrirë për një çast, sikur koha të kishte ndalur vetëm për të. Sytë e saj flisnin më shumë se fjalët, një përzierje emocionesh që dukeshin të pabesueshme.
Por vetëm për një moment. Pastaj, ajo u ngrit papritmas, si e zgjuar nga një ëndërr e bukur, dhe vrapoi drejt nesh. Përqafimi që pasoi ishte një shpërthim ndjenjash, një rigjetje e plotë e gjithçkaje që koha dhe largësia kishin lënë pezull. O Zot, sa shumë na kishte marrë malli për njëri-tjetrin! Ishte një moment ku zemrat flisnin, ku asgjë tjetër në botë nuk kishte rëndësi përveç atij çasti të përbashkët, të mbushur me dashuri dhe mall të papërshkrueshëm.
Në destinacionin tonë, pritja ishte si një përqafim që flet më shumë se fjalët. Agoni dhe Albina qëndronin aty, të buzëqeshur, ndërsa Beni i vogël, me sytë që shkëlqenin si yje, nuk dinte si të shprehte gëzimin e tij të pastër. Ai rendte drejt nesh, duke na mbushur me një lumturi që vetëm një fëmijë mund ta dhurojë.
Pas përqafimeve të ngrohta, që mbartnin mallin e gjatë dhe gëzimin e rikthimit mes të dashurve tanë, nisi një tjetër kapitull i aventurës sonë, një udhëtim që dukej sikur prekte çdo fije të shpirtit.
Tefik Basha e Sabile Keçmezi-Basha, urat e mbuluara për të kaluar nga një banesë në banesën tjetër për shkak të dimrit të fortë, Minneapolis, Minesotë, 2018
Minesota, e njohur me zërin muzikor të emrit të saj, si një thirrje e butë nga thellësitë e Mesit të Epërm të Amerikës, shpaloset si një tokë e pasur dhe plot kontraste. Kufijtë e saj prekin horizontet e Manitobës dhe Ontarios në veri, ndërsa në lindje përqafojnë qetësinë e Wisconsinit. Në jug, ajo zbret drejt krahëve të Iowas, ndërsa në perëndim shtrihet krah Dakotës së Veriut dhe të Jugut, si një qendër e fuqishme mes fqinjëve të saj.
Kjo ishte “Toka e 10,000 Liqeneve,” një epitet që nuk mjafton të tregojë begatinë e saj ujore. Minesota shndrit si një pasqyrë e natyrës së paprekur. Një e treta e saj është e mbuluar nga pyje të gjelbra, ku frymëmarrja e natyrës duket se rezonon në çdo fletë. Pjesa tjetër, një mozaik prerie dhe toke bujqësore, ruan historinë e punës së palodhur të duarve që mbjellin dhe korrin.
Në zemër të saj qëndrojnë “Qytetet Binjake,” Minneapolis dhe Saint Paul, një metropol i zhurmshëm dhe elegant që përmbledh mbi 60% të popullsisë së Minesotës, më shumë se 3.8 milionë njerëz. Ky çift qytetesh është si një zemër e dyfishtë që rreh për politikën, ekonominë dhe kulturën e këtij shteti madhështor.
Përtej tyre, qytete të tjera si Duluth, Mankato, Moorhead, Rochester dhe St. Cloud ndriçojnë hartën e Minesotës, duke i shtuar asaj aromën e komuniteteve më të vogla, por jo më pak të rëndësishme.
Minesota nuk është thjesht një shtet; ajo është një poezi e shkruar në tokë dhe ujë, një simfoni e natyrës dhe qytetërimit, ku rrjedhat e liqeneve, fëshfërimat e pyjeve dhe zërat e qyteteve bashkohen në një këngë unike që të fton ta dëgjosh e ta përjetosh.
Sabile Keçmezi-Basha, Tefik Basha, Albina Balidemaj-Basha, Universiteti i Minnesotës, 2018
Saint Paul, ai kryeqytet i hijshëm që qëndron krenar si një pjesë e binjakëve me Minneapolisin, na priti me krahë hapur, duke na ftuar në një rrugëtim mes historisë dhe bukurisë.
Si një mozaik i gjallë, Saint Paul zbuloi hijeshinë e tij në çdo hap që hodhëm. Atraksionet e tij ishin si stoli të shndritshme, secila duke treguar një histori që lidhej me të kaluarën e pasur të këtij qyteti. Ishte sikur shpirti i Minesotës të na fliste përmes ndërtesave të saj madhështore, përfshirë Kapitolin Shtetëror, një kryevepër arkitekture që ngrihej si një simbol i fuqishëm i historisë dhe politikës.
Rrugët e Saint Paul na udhëhoqën drejt muzeve, parqeve dhe vendeve të gjalla kulturore, ku fryma e artit dhe qytetërimit binte si një melodi e ëmbël mbi zemrën tonë. Në çdo cep të qytetit, ndihej bashkimi i të shkuarës me të ardhmen, një lidhje që dukej se i jepte jetë çdo guri dhe çdo rrugice. Dhe ndërsa ecja jonë zgjatej, ndjenim se ky qytet nuk ishte thjesht një vend për t’u vizituar, por një kapitull për t’u jetuar, një poezi e gjallë që frymonte me çdo hap që hidhje.
Saint Paul, me hijeshinë dhe shpirtin e tij të pasur, na dhuroi jo vetëm peizazhe, por dhe ndjenja – ato ndjenja që mbushin zemrën me një ndriçim të ri, që të bëjnë të kuptosh se çdo udhëtim është një përvojë që lë gjurmë të pashlyeshme në shpirt. Dhe kështu, ne u ndamë me qytetin, duke marrë me vete jo vetëm kujtime, por edhe frymën e tij të veçantë, që do të mbetet gjithmonë pjesë e udhëtimit tonë të përhershëm.
Çdo hap ishte një zbulim, çdo cep që vizitonim na ofronte histori dhe bukuri. Por ajo që na mbeti më thellë në zemër ishte vizita në Universitetin e Minesotës, një vend që rrezatonte dije dhe përkushtim.
Tefik Basha e Sabile Keçmezi-Basha, në pjesën më luksoze të kryeqytetit të Minesotës, 2018
Me Albinën, nusen e djalit, si udhërrëfyese, u zhytëm në zemrën e këtij institucioni të madh. Ajo na çoi në çdo qoshe të tij, duke na treguar me krenari vendet që ishin bërë pjesë e jetës dhe arritjeve të saja. Na çoi në sallat ku kishte mbajtur ligjëratat e psikologjisë, duke i dhënë jetë historive të saj me zërin e saj plot emocion. Pastaj, na drejtoi drejt bibliotekës – një strehë e heshtur ku ajo kishte kaluar net të tëra në shoqërinë e librave, duke ndjekur ëndrrat e saj.
Na tregoi gjithashtu sallat e provimeve, ku kishte përballuar sfidat dhe kishte ngritur vetveten drejt majave të suksesit. Dhe, në fund, ndalesa më prekëse: një mur që shkëlqente me emra të dalluar, ku Albina na tregoi me gisht listën e vitit 2007. Aty, mes gjithë emrave, ishte ajo, e shpallur studentja më e mirë e vitit – një arritje që fliste për përkushtimin, punën dhe shpirtin e saj të palodhur.
Ishte një moment që nuk mund të përshkruhet lehtë me fjalë. Zemrat tona u mbushën me krenari dhe dashuri, duke parë jo vetëm sukseset e saj, por edhe përkushtimin me të cilin ajo na ndau historinë e saj.
Universiteti i Minesotës nuk ishte thjesht një ndalesë turistike; për ne, ai u bë një monument i arritjeve dhe i shpirtit të saj të jashtëzakonshëm, një kujtim që do të ndriçojë gjithmonë në zemrat tona.
Ishte një krenari e thellë që mbushte zemrat tona, si një lumë i qetë që derdhet në oqeanin e përjetësisë, kur shihnim bijtë dhe bijat tona të përhapeshin si rrezet e diellit në çdo cep të botës, duke u bërë emra të njohur, të cilët pëshpëriteshin me admirim dhe respekt në çdo kohë dhe çdo vend ku jehon fjala njerëzore.
Sabile Keçmezi-Basha e Albina Balidemaj-Basha, para departamentit të psikologjisë, Universiteti i Minesotës, 2018
Ishte sikur toka jonë, e vogël në përmasa, por e pafundme në shpirt, të kishte dërguar frymën e saj të fuqishme nëpër botë, duke ndriçuar secilën skaj me dritën e një suksesi të jashtëzakonshëm, një tregim triumfi që sfidonte kohërat dhe hapësirat, duke lënë gjurmë të pashlyeshme në mendjet dhe zemrat e të gjithë atyre që dëgjonin për ta.
Si një pemë me rrënjë të thella në tokën tonë dhe degë që preknin qiejt e largët, ata mbartnin me vete historinë, kulturën, dhe vlerat tona, duke i shndërruar në art të gjallë, në shkencë të ndritur, në frymëzim të përhershëm për botën mbarë. Dhe ndërsa emrat e tyre përmendeshin me krenari, zemrat tona pulsonin me ndjesinë se çdo arritje e tyre ishte një fitore e përbashkët, një reflektim i shpirtit të fortë që na mban të bashkuar.
Në lavdërimin e tyre, ne dëgjonim jo vetëm jehonën e sukseseve personale, por edhe përkujtimin se çfarë do të thotë të qëndrosh i palëkundur në mes të stuhive të jetës, të ndjekësh ëndrrat me pasion të pashuar, dhe të bëhesh shembull i asaj që mund të arrijë një shpirt i lirë dhe plot besim. Krenaria jonë nuk ishte thjesht ndjenjë; ishte një testament i pavdekshëm i rrënjëve tona, një premtim për të ardhmen që bijtë e bijat tona do të vazhdojnë të ndriçojnë botën me dritën e tyre.
Tefik Basha e Sabile Keçmezi-Basha, Kampusi i Universitetit të Minesotës, 2018
Nga aty, shtegtuam drejt një qyteti që ngjante me një oazë gjelbërimi të pafund, ku secila rrugë dukej si një përrallë e gjallë dhe secila pemë dukej se kishte rrënjë në zemrën e qiellit. Lagjet aty përreth, të përkryera dhe të kuruara me një dashuri që vetëm një dorë artisti mund ta falë, na çuan drejt lagjes së të pasurve, një pamje që i sfidonte të gjitha kujtimet e bukurive të mëparshme. Ajo lagje ishte një mozaik ngjyrash dhe ndërtimesh që dukeshin si kështjella moderne, ndër më të bukurat që kisha parë deri atëherë.
Në atë qetësi të pasur e fisnike, zbuluam një tjetër thesar – lagjen ku banonte familja e Albinës. Dhe pikërisht aty, si një yll i fjetur mes shtëpive madhështore, ndodhej rezidenca e thjeshtë e një shkrimtari të pavdekshëm, F. Scott Fitzgerald, autor i veprës legjendare “Getsbi i Madh.” Të shihje atë shtëpi, ku krijimtaria kishte gdhendur shpirtrat e shekujve, ishte si të hyje në vetë zemrën e një historie që nuk plaket kurrë. Ishte një thjeshtësi që të mahniste, një jetë që fliste për madhështinë që qëndronte përtej pamjes, në shpirtin e një mendjeje që kishte prekur përjetësinë.
Francis Scott Key Fitzgerald
Francis Scott Key Fitzgerald (24 shtator 1896 – 21 dhjetor 1940) ishte një shkrimtar amerikan, i njohur për portretizimin e epokës së xhazit në veprat e tij, veçanërisht në romanin “The Great Gatsby” (1925). Gjatë jetës së tij, ai botoi katër romane dhe mbi 160 tregime të shkurtra. Megjithëse gëzoi sukses të përkohshëm gjatë viteve 1920, vlerësimi kritik i plotë për veprën e tij erdhi pas vdekjes, duke e vendosur atë si një nga shkrimtarët më të mëdhenj amerikanë të shekullit të 20-të.
Por madhështia e asaj dite nuk përfundoi me atë zbulim. Mikpritja që gjetëm në shtëpinë e Albinës, te zonja Bahrije dhe zotëri Ymer Balidemaj, ishte një ngrohtësi që të mbushte shpirtin, një dashuri që të bënte të ndiheshe pjesë e një familjeje të madhe. Ata na pritën jo si miq të rastit, por si njerëz të shtëpisë, me atë bujari që vetëm malësori i vërtetë di të ofrojë. Tryeza e tyre, e mbushur plot me shije dhe zemër, dhe buzëqeshjet e tyre të sinqerta, na treguan se mikpritja është një art që jeton ende e gjallë, një testament i një tradite që nuk shuhet kurrë. Aty, mes atyre mureve të thjeshta e zemrave të mëdha, ndjeva se bota, për një çast, ishte një vend më i ngrohtë dhe më i bukur.
Sabile Keçmezi-Basha & Tefik Basha, lumi Misisipi, Saint Paul, Minesotë, 2018
Një ditë më vonë, udhëtimi na çoi drejt madhështisë së lumit Misisipi, atij gjiganti të rrjedhshëm që mbartte historitë e një kontinenti në valët e tij të pafundme. Pamja e lumit ishte një magji më vete, një tablo e gjallë ku natyra dhe jeta njerëzore bashkëjetonin në harmoni të përkryer. Ai shtrihej si një gjarpër i argjendtë, që shkëlqente nën dritën e diellit, duke ofruar një spektakël të rrallë për sytë dhe një prehje të ëmbël për shpirtin.
Qëndruam gjatë në brigjet e tij, si të magjepsur nga bukuria dhe madhështia që shpalosej para nesh. Valët e lumit shfaqeshin si këngë të heshtura, duke mbartur me vete histori të lashta e të reja, ndërsa anijet, të vogla e të mëdha, përshkonin rrjedhën e tij si shtegtarë të përhershëm në kërkim të horizonteve të reja. Ishte një peizazh që të ftonte ta sodisje pa ngopje, një baladë e rrjedhshme e jetës që nuk ndalej kurrë.
Një zakon i pashkruar dukej se mbretëronte përgjatë brigjeve të lumit. Çdo herë që një anije kalonte, njerëzit në breg ngrinin duart në një përshëndetje të heshtur, një gjest që dukej se lidhte anijet dhe tokën me një fill të padukshëm miqësie. Ishte sikur lumi vetë të kishte krijuar një kod të pashkruar të respektit dhe përshëndetjes, një mënyrë për të kujtuar se jeta, si lumi, është një udhëtim që lidhet me të gjithë ata që e ndjekin rrjedhën e saj.
Në ato çaste, e gjithë bota dukej më e madhe dhe më e bukur, një vend ku natyra dhe njerëzit gjenin mënyra të reja për të treguar dashurinë dhe lidhjen mes tyre. Dhe ndërsa qëndronim aty, duke soditur Misisipin dhe ritmet e tij të përjetshme, ndjeva një qetësi të thellë, sikur vetë lumi të na kishte pranuar si pjesë të rrjedhës së tij të pafund.
Tri ditët kaluan me një shpejtësi që dukej sikur koha vetë kishte vrapuar për t’i ruajtur ato çaste të arta si një kujtim të shenjtë. Ishin ditë plot dritë, zëra dhe momente që mbushnin shpirtin, dhe kur më në fund u gjendëm në aeroplan, gati për t’u kthyer në Boston, një ndjesi ëmbëlsisht e hidhur më përshkoi zemrën. Ishte sikur të ndaheshe nga një ëndërr që s’doje të mbaronte, një kapitull i bukur që do të doja ta shtyja pak më gjatë.
Albina Balidemaj-Basha, Sabile Keçmezi-Basha, Tefik Basha, ulur Agon Basha me Benin
Saint Paul, Minesotë, 2018
Dhe ndërsa avioni u ngjit mbi tokë, duke lënë pas peizazhet që kishin qenë skenat e lumturisë sonë, shpirti im fluturonte diku tjetër, duke përfytyruar një rrugë të imagjinuar drejt Agonit, drejt një takimi që s’kishte ndodhur, por që ndjehej i gjallë në dëshirën tonë. Sikur koha të ishte më e gjatë dhe rrugët më të shkurtra, ndoshta ëndrra do të bëhej realitet. Por edhe kështu, brenda zemrës sime, mbeti një gëzim që nuk shuhej, një shpresë e heshtur që do të na çonte drejt një udhëtimi tjetër, drejt momenteve të tjera që do të mbushnin shpirtin me të njëjtën dritë.
Një muaj, vetëm një muaj, por dukej sikur ishte një përqafim i shkurtër i një ëndrre që mezi kishte nisur të merrte formë. Vendet e mrekullueshme që vizituam, momentet që jetuam, dhe buzëqeshjet që ndamë, e bënë kohën të fluturonte si puhiza e lehtë e një mëngjesi pranveror. Si një çast i artë mes përditshmërisë, ai muaj na dhuroi kujtime që do të na shoqëronin përgjithmonë, edhe pasi dita e kthimit të trokiste në prag.
Dhe ajo ditë erdhi. Pas tri ditësh nga kthimi prej Agonit, nisi përgatitja e valixheve, si një rit i pashmangshëm i largimit. Çdo palosje rrobe dukej se mbante brenda një grimë të atyre kujtimeve, ndërsa zemra refuzonte të pranonte se rrugëtimi duhej të mbyllej këtu. Shtëpia thërriste me mall, por këtu, në këtë botë të mrekullueshme, kishim lënë copëza të shpirtit që do të donim t’i mblidhnim sërish.
Sabile Keçmezi-Basha, Albina Balidemaj-Basha, Agon Basha, Tefik Basha dhe Beni i vogël, para simbolit të shtetit të Minesotës, 2018
Arta do të qëndronte edhe një javë tjetër, si për të thurur edhe disa rreshta më shumë në historinë e saj, ndërsa Agoni dhe Albina do të largoheshin pas katër ditësh, duke lënë pas një boshllëk që vetëm koha do të mund ta mbushte. Secili kthim kishte ritmin dhe ndjesinë e tij, por largimi ynë dukej sikur kishte një peshë të veçantë, një përzierje mallëngjimi dhe mirënjohjeje për ato që përjetuam.
Dhe ndërsa ora e nisjes afrohej, shpirti ime mbeti pezull mes asaj që lamë pas dhe asaj që na priste përpara. Ishte një ndjesi e ëmbël-hidhur, një kujtim i pashlyeshëm që na bënte të kuptonim se jo vetëm vendet, por edhe njerëzit dhe momentet e ndajnë jetën në kapituj të paharrueshëm. Dhe ky muaj, aq i shkurtër e aq madhështor, do të mbetej një nga ato kapituj që lexohen me mall, sa herë kujtesa zgjohet nga flladi i nostalgjisë.
Albina Balidemaj- Basha & Sabile Keçmezi-Basha, Minibibliotekat në çdo lagje të Minneapolisit, Minesot, 2018
Në fund, më në fund, si në një ëndërr të gjatë që gjen përfundimin e saj të lumtur, të gjithë u bëmë bashkë në strehën e ëmbël të shtëpisë sonë, në zemrën e Prishtinës, në tokën tonë të dashur, Kosovë. Ishte sikur të gjitha udhët, i tërë malli dhe përmallimet, të ishin thurur që të çonin drejt këtij çasti, ku gjurmët e largësive shuheshin nën dritën e njohur të oxhakut të shtëpisë.
Prishtina, me gjallërinë e saj të ngrohtë, dukej sikur na përqafonte me rrugët e saj të ngushta dhe erën e freskët të maleve, ndërsa Kosova, ajo nënë e përhershme, na mirëpriste në krahët e saj si fëmijët që kthehen pas një udhëtimi të gjatë. Çdo cep, çdo gjethe, dhe çdo rrahje e ajrit dukej sikur këndonte një mirëseardhje të butë, që depërtonte deri në thellësi të shpirtit.
Të bashkuar, në atë çati ku kujtimet e fëmijërisë dhe zërat e familjes ende jehonin, ndjemë një ngrohtësi që vetëm shtëpia e vërtetë mund ta falë. Aty, në atë kënd të botës që ne e quajmë të shenjtë, çdo gjë dukej në vendin e saj, çdo zemër në ritmin e përbashkët të dashurisë për njëri-tjetrin dhe për atë tokë që na mban gjithmonë të lidhur, pavarësisht sa larg na çojnë udhët tona.
Kosova, e ëmbla Kosovë, ishte dhe mbetet shpirti i shtëpisë sonë. Dhe ndërsa nata ra mbi qytet dhe flladi mbushi dhomat me qetësi, ndjemë se asgjë tjetër nuk mund të krahasohet me kthimin në gjirin e saj, ku çdo hap, çdo frymëmarrje, është një poezi dashurie për vendin që është gjithmonë shtëpi.
