Skënder MULLIQI
Serbia e filloj luftën për shpërbërjën më dhunë të ish-Jugosllavisë. Luftuan serbwt në Slloveni, Kroaci, Bosnje dhe në fund në Kosovë. Luftuan si kamuflim për ruajtjën e ish-Jugosllavisë e për Serbi të Madhe. Luftuan duke lënë pas vetës gjurmë të përgjakshme kriminale, të cilat krime nuk u dënuan shumica nga Gjykata e Hagës për krime të luftës. Shumë kriminele serbë mbeten pa u dënuar duke shetitur lirishem. Edhe tash kjo Serbi po kërkon gjakëderdhje të reja për të njejtin qëllim-Serbinë e madhe-botën serbe. Serbia nuk po pranon se janë fajtorë, së kan kryer krime monstruoze, se kanë qenë agresor ndaj fqinjëve. Nuk po pranon regjimi kriminal i Vuçiqit se edhe ai ka qenë pjesë e agresionit të kohës së Millosheviqit. Nuk po pranon se kan vrarë, grabitur, djegur, rrënuar e përdhunuar gratë muslimane në Bosnje dhe gratë shqiptare të Kosovës, dhe ate në numër të madh.
E vërteta e luftës është e ashpër, janë varrezat masive buzë qdo magjistrale e tjera në Kosovë. Janë Reqaku, Meja, Rahoveci, Qyshku, Lubeniqi e shumë masakra që kryen serbët mbi popullatën civile. Këto janë gjurmë të turpit jo vëtem të regjimit serb të Millosheviqit, por edhe shumicës serbe, që u pajtuan më politikat çfarosese ndaj shqiptarëve në tokën e tyre. Të gjitha gjuhët e botës flasin dhe përshkruajnë qartë sipërmarrjën e përbashkët të terrorizmit serbomadh në Ballkan. Kjo u tha edhe në Hagë, por që u la në gjysmë nga gjykata ndërkombëtare e që nuk është pritur, siç nuk është pritur që Serbia mos të dënohet për gjenocid, etnocid dhe urbicid ndaj boshnjakëve dhe shqiptarëve.
Carla Del Ponte nuk e pa të arsyeshme të marë një vendim të tillë kur dihet se sa njerëz të pafajshem u dëbuan më forcë nga shtëpitë e tyre dhe njerëz të pafajshem u vranë dhe përsekutuan nga ushtria dhe paramilitarët e Millosheviqit. Asnjë dëshmi e krimeve makabre të mëdhenj apo çetnikë nuk mund të zgjojë mendjën e çmendur të serbëve për pëndim ndaj krimeve të kryera. Përkundrazi Serbia e Vuçiqit po armatosët më arsenale ruse, franqeze kohën e fundit dhe kineze, jo për mbrojtje, por për ripërtrirje agresioni ndaj fqinjëve dhe krime të reja. Këta në menyrë të pashembulltë po festojnë tregjeditë e popujve të huaj, vrasjën e fëmijëve, burrave dhe grave, se nuk pajtohen më poshtërim.
Serbia shkaktojë gjakëderdhjën më të madhe të pas Luftës se Dytë Botërore, por e cila doli humbëse apsolute e luftës.Projekti I formimit të shtetit të dytë shqiptarë përfundojë më sukses. Shqiptarët realizuan ëndrën shekullore më skarifica të mëdha, se sepse krijuan më sukses shtet. Ka aq shumë që duhet të shkruhet, por edhe ajo që është shkruar duhet të përsëritet, që më në fund populli shqiptarë të vijë në vete. Nuk është normale që mos të kujtohen vuajtjët tona të se kalurës, sikur po i harrojmë ngapak ato.Pushtetet shkojnë e vijnë e populli mbetet se bashku më Atdheun.
Të gabuar janë ata që mendojnë se paqja në vend mund të ndërtohet duke injoruar këto vuajtje dhe duke mos treguar ndjeshmëri për njerëzit e vuajtur. Nuk duhet harruar historinë, as politikën, se serbët janë vrasës dhe kërkohet një kujdes i përhershem i yni. Po na mungon uniteti rreth kësaj teme në Kosovë, Shqiperi dhe trojet etnike. Në kohë të tilla serioze, nga njerëzit që janë në pozitat qeverisëse pritet të jetojnë, të veprojnë dhe të sillen në përputhje me rrethanat. E rrethanat e luftës që u krijuan në Evropë dhe Ballkan, nga diktatorët Putin në Rusi dhe nga Vuçiqi në Serbi, kërkojnë vigjilencë dhe përkushtim të madh të gjithëve…
