Fatmire Duraku
Shëtitje qytetit në shi
(Trioletë)
I
Peizazhi i qytetit pikturohet gri
Në sytë e fytyrat e njerëzve të mi
Hija e zbehtë e ëndrrës iku me shi
Peizazhi i qytetit pikturohet gri
Ikin dritat, ty të pushton stuhi
Retë mbulojnë qellin mbi çati
Peizazhi i qytetit pikturohet gri
Në sytë e fytyrat e njerëzve të mi
II
Lisat kanë mbetur veç me degë
Sheshi trazohet me gjethe në vetmi
Vjeshta tregon fytyrën por si shegë
Lisat kanë mbetur veç me degë
Çdo pikë e shiut zgjohet me legë
Të ikura vetëtimthi nga retë gri
Lisat kanë mbetur veç me degë
Sheshi trazohet me gjethe në vetmi
III
Unë e ndjek horizontin në largësi
Ti e ndjek zgjimin e vetëtimës në sy
Vjeshta është stina plotë gjallëri
Unë e ndjek horizontin në largësi
Retë e zgjuan qytetin me stuhi
Udhës së lagur ecim sërish ne të dy
Unë e ndjek horizontin në largësi
Ti e ndjek zgjimin e vetëtimës në sy
Shtegut të pyllit
(Trioletë)
I
Dea e unë ecim shtegut nëpër pyll
Çdo lëvizje ndalet te ritmi i vjetër
Flutura bie nën gjethe krahët mbyll
Dea e unë ecim shtegut nëpër pyll
E kërrusur shkeli dhiares nën yll
Kërmilli bart shtëpinë në anën tjetër
Dea e unë ecim shtegut nëpër pyll
Çdo lëvizje ndalet te ritmi i vjetër
II
Qukapiku i gjelbër thyen heshtjen
Troket tak-tak në trung të një lisi
Flutura nën gjethe përjeton mekjen
Qukapiku i gjelbër thyen heshtjen
Qielli blu zgjon mbi mua prekjen
E retë gri mbulojnë e bie hije tisi
Qukapiku i gjelbër thyen heshtjen
Troket tak-tak në trung të një lisi
III
Ja gjak rrjedh prej trungut të rrapit
Ecim e dëgjojmë vetën me kërshëri
Në mes të peizazhit dhe të hapit
Gjak rrjedhë prej trungut të rrapit
Është lehtë ta kuptoj ikjen e krapit
Në valët e ashpra vijës së lumit të ri
Ja gjak rrjedh prej trungut të rrapit
Ecim e dëgjojmë vetën me kërshëri
