TRAKTET E LËVIZJES ILEGALE DHE REZISTENCËS SHQIPTARE ( 42 )

Prof. dr. Sabile Keçmezi-Basha

Gratë në frontin e rezistencës

Në kronikën e rezistencës së popullit shqiptar të Kosovës, një nga faqet më të ndritura dhe më të ndjeshme njëkohësisht është ajo që mban vulën e gruas shqiptare – nënës, motrës, bashkëshortes dhe luftëtares. Në betejën e drejtë për çlirim kombëtar, roli i grave nuk u kufizua vetëm në sferën familjare apo simbolike të qëndresës morale, por u shndërrua në një aksion konkret dhe të guximshëm përballë dhunës dhe represionit. Në mënyrë të veçantë, figura e nënës kosovare ngrihet sot si një përmendore e gjallë e stoicizmit dhe heroizmit, duke mishëruar në vete jo vetëm dashurinë e pashtershme për jetën, por edhe vendosmërinë për liri.

Ajo, që për dekada ka bartur mbi shpatulla barrën e dhimbjes dhe të sakrificës, sot doli përballë armikut me emrin e Shote Galicës në buzë dhe me guximin e papërkulur në shpirt. Gratë e Kosovës nuk ishin thjesht mbështetëse të luftës; ato ishin pjesëmarrëse aktive në të, duke ndihmuar në fshehje, transportim, furnizim, mbrojtje dhe nganjëherë edhe në sulme të drejtpërdrejta kundër ushtrisë dhe milicisë jugosllave.

Ky realitet i paharrueshëm hedh poshtë çdo koncept paternalist mbi rolin e grave në shoqërinë shqiptare. Gruaja shqiptare në vitet e përgjakshme të represionit jugosllav nuk ishte viktimë pasive, por një agjente aktive e ndryshimit historik. Ajo shkonte në rresht me burrin dhe birin, me bukë në një dorë dhe me ilaçin e shpresës në tjetrën, duke e ndërtuar lirinë jo nga prapavija, por në vijën e parë të betejës.

Ky shembull, i ndërtuar mbi një histori të gjatë të mbijetesës shqiptare, na kujton se populli ynë, edhe pse i kërcënuar nga dhuna, luftërat dhe planet shfarosëse, kurrë nuk e ka ulur kokën përpara padrejtësisë. As kur forcat e huaja kanë dashur t’ia përkulnin kurrizin me bajonetë e zjarre, shqiptari ka mbetur i drejtë si bjeshka e tij, dhe gruaja e tij si rrënjë e thellë e mbijetesës. Për më tepër, drejtësia e kauzës sonë nuk lë asnjë vend për dyshim se fitorja është jo vetëm e mundshme, por e pashmangshme.

Duke parë në këtë prizëm, lufta e popullit shqiptar nuk është vetëm një përpjekje politike për më shumë të drejta, por një manifestim i një vullneti historik për të jetuar i lirë dhe i barabartë. Dhe në këtë rrugë, rinia jonë sypatrembur, që e udhëhoqi këtë proces me idealizëm dhe kuraj0, dhe të gjithë ata që po dergjen në burgje për idealin e lirisë, mbeten pishtarë të gjallë të së ardhmes që po ndërtohet me gjak, por me dinjitet të patjetërsueshëm.

Në përmbyllje të fjalës së tij të fuqishme dhe mobilizuese, Kadri Zeka – një ndër figurat kyçe të rezistencës shqiptare në mërgatë – i dhuroi dëgjuesve të tij jo vetëm një thirrje politike, por një akt solemn besimi dhe përkushtimi ndaj popullit dhe së ardhmes. Ai e mbylli fjalën duke shpërfaqur frymën e pathyeshme të një populli që ka zgjedhur dinjitetin para nënshtrimit, rezistencën para heshtjes dhe të vërtetën para kompromisit.

Përmes një vargu thirrjesh të thella e simbolike, ai përjetësoi qëndresën si një vlerë e lartë kolektive dhe vuri në piedestal kontributin e atyre që po flijojnë gjithçka për lirinë kombëtare. Këto thirrje nuk ishin vetëm brohoritje, por deklarata të një vetëdije të kthjellët politike dhe morale, që synonin t’i kujtonin secilit shqiptar, kudo që ndodhej, se lufta për liri dhe të drejta nuk njeh kufij dhe nuk pushon për asnjë çast. Lavdërimi i të rënëve në altarin e lirisë, përulja ndaj atyre që po vuanin nëpër burgjet e regjimit dhe përshëndetja e popullit e rinisë si bartësit e shpresës e të ardhmes – janë elemente që përbëjnë thelbin e një diskursi politik të rrënjosur thellë në idealet e drejtësisë, lirisë dhe vetëvendosjes.

Në këtë mënyrë, Kadri Zeka shndërroi fjalën publike në një testament për gjeneratat që vijnë, duke e ngritur luftën për të drejta jo si një përpjekje të përkohshme, por si një mision historik të përbashkët, që kërkon përkushtim, sakrificë dhe unitet të palëkundur.

Teksti- Kadri ZEKA

19. FJALIM NË DEMONSTRATËN E MËRGIMTARËVE SHQIPTARË NË DYSELDORF TË GJERMANISË

Sot jemi mbledhur këtu me grushte e zemra të bashkuar, për të protestuar në mënyrën më të rreptë, kundër gjithë atyre krimeve që bëri policia dhe ushtria fashiste jugosllave në Kosovë.

Vëllezër e motra! Fati i zi nuk është asgjë e re për popullin shqiptar në Jugo-sllavi. Atij edhe më parë i ka munguar kafshata e gojës, rrobat e trupit dhe kul-mi mbi kokë. Armiku ka shkelur pa mëshirë mbi pasuritë e pafundme të to-kave dhe të nëntokës së begatshme shqiptare. Ka hyrë pa pyetur në shtëpinë tonë jo si mysafir, por sikur që bën ligjin ai ka shkelur të drejtat e vendasve dhe i ka hedhur në burg shqiptarët kur ia ka dashur qejfi atij. Ai vetë ka zënë postet më të mira në pushtet, vendet më të mira në prodhim, kurse shqiptari është detyrat të bredhë rrugëve dhe të marrë botën në sy; dje drejt shkretëti-rave të Anadollit e sot drejt Evropës, Amerikës e Australisë.

Por ajo që po ndodh sot në Kosovë i kalon të gjithë kufijtë e durimit të popullit tonë të shumëvuaj-tur. Hordhi të egra ushtarësh e milicësh serbë, u sulën nga Beogradi, e push-tuan Kosovën dhe e mbërthyen atë në një rrethim të hekurt me tanke e bajo-neta. Qyteti, fshati dhe shtëpia e shqiptarit gdhihet sot me tankun te porta, me milicin dhe ushtarin të gatshëm për të bërë gjëmën mbi plakun, fëmijën, gruan dhe burrin.

Prindërit, vëllezërit e motrat, shokët tanë, e kanë të ndaluar të takohen e të rri-në bashkë, qoftë për të bërë edhe bisedën më të zakonshme.

Armiku s’u ngop duke vrarë me qindra studentë e nxënës, gra pleq e fëmijë. S`u ngop duke plagosur me mijëra të tjerë. Ai ka për qëllim të bëjë zap gjithë popullin dhe për këtë qëllim i ka hyrë një aksioni të ethshëm largimesh masive nga puna dhe burgosjesh të papara deri më tani. Po deshe të ruash vendin e punës, po deshe të të mos diferencojnë nga fshati, po deshe të të mos burgosin ke vetëm një mundësi: të tregosh vëllain dhe shokun që ka marrë pjesë në de-monstrata, apo që përkrah demonstratat.

Kjo do të thotë se nga e liga mund të shpëtosh vetëm duke bërë paudhësi që janë në kundërshtim me gjithë qenien tënde, duke humbur nderin shqiptar dhe duke shkelur vetë ato kërkesa të de-monstruesve, që janë njëherit edhe tuajat dhe pa realizimin e të cilave nuk do të shohësh kurrë dritë.

Kështu regjimi fashist i Beogradit po kërcënohet ta shndërroj tërë Kosovën në një burg të errët dhe t’i dëmtojë nga të gjitha anët të gjithë ata që guxojnë të marrin frymë shqip.

Po njëherit ajo që po ndodh sot në Kosovë, tregon qartë se qeveria shoviniste e Beogradit, kësaj radhe e ka bërë fare gabim llogarinë e saj të fëlliqur. Është e vërtetë se njësitë speciale të milicisë fashiste jugosllave të rekrutuar prej fëmi-jësh kopilë e jetimë, të rritur nëpër strehimore e të ushtruar për terror special kundër demonstruesve, u munduan të thyejnë demonstruesit dhe t’i mbysin në gjak. Por është gjithashtu e vërtetë se edhe demonstruesit nuk ndenjën me duarkryq por dolën me gjoksin hapur përballë tankeve e topave, duke përtërirë epopenë e Mic Sokolit. Selam Labit e Vojo Kushit; demonstruesit kush me gurë e kush me grushte vranë, plagosën dhe nxorën nga radhët shumë milicë.

Kjo përgjigje heroike është ajo që udhëheqja dhe propaganda jugosllave e quan dhunë dhe terrorizëm. Se çfarë kocke që s’kapërdihet i doli Beogradit Kosova, dëshmon fakti se po bëhen katër muaj që Jugosllavia ka hyre në një rrugë pa-krye përballë rezistencës së shqiptarëve ndaj masave të egra të Beogradit, qeve-ria ka hasur në një mur të pakapërcyeshëm. Ajo është e detyruar të mbajë Ko-sovën me forcën e çelikut e të barotit, në kohën që vazhdon të llomotisë për konsum të brendshëm mbi vëllazërim-bashkimin. Kështu vihet në rrezik në mënyrë shumë të egër jo vetëm pozita e saj në planin ndërkombëtar, por bile më seriozisht stabiliteti i brendshëm dhe ekonomia e saj e cila ndodhet buzë katastrofës.

Duke dëgjuar zërin e çjerrë të shovinizmit, Jugosllavia, jo vetëm që nuk po i tërheq forcat policore dhe ushtarake të ardhura nga Beogradi por përkundrazi, po i shton radhët e tyre. Ajo duhet ta ketë të qartë se kështu i ka prishur punët në mënyrë të pandreqshme njëherë e përgjithmonë me shqiptarët e Kosovës dhe të viseve tjera. Pas skamjes e mjerimit shtypjes shoqërore, kulturore e ko-mbëtare, në një periudhë afro dyzet vjeçare nuk ka qenë e sigurt se plagën e madhe të popullit shqiptar, mund ta shëronte edhe ndonjë dorë fare e butë. Sot është bërë e qartë për gjithë botën se situata në Kosovë, jo vetëm që nuk ka për t’u qetësuar, por ajo po ndërlikohet përditë e më shumë. Përgjegjësinë për këtë e mbanë qeveria shoviniste e Beogradit.

Kur studentët dhe nxënësit kosovarë kërkuan bukë në demonstratën e 11 mar-sit, pastaj më shumë të drejta dhe liri demokratike, duke shtruar si kryesore kërkesën e ligjshme, që Kosovës t’i njihet statusi i Republikës së federuar, në demonstratat dhe përleshjet e më pastajme, ku mori pjesë pothuaj tërë popull-sia e Kosovës, qeveria u përgjigj me tanke, me bajoneta e plumba. Ajo kishte për qëllim që Kosovës me një sulm të tërbuar e të organizuar të njësive speciale e policore dhe të atyre ushtarake ta shtronte e nënshtro­nte qysh me turrin e parë. Por me këtë tërbim s’arri­ti gjë tjetër veç do ta rrisë edhe më shumë këmbë-nguljen e popullit shqiptar për të kërkuar në të gjitha rru­gët e mundshme për liri demokratike dhe të drejtat e veta legjitime.

Kështu me etjen e saj për gjak shqiptari, qeveria vë­rtetë na kafshoi si gjarpër, por ajo ka dhënë njëkohësisht një kontribut të çmuar në lëvizjen revolucio­nare. Ajo e pezmatoi popullin tonë deri te kufiri i psi­kozës së vërtetë luftarake.

Ndaj çështjes së shqiptarëve, Jugosllavia ka marrë një qëndrim thjeshtë luftë-nxitës. Ky qëndrim e ka ba­zën tek planet e fshehta shtetërore jugosllave lidhur me shqiptarët në Jugosllavi, por edhe me ata në RPS të Shqipërisë. Përveç kë-saj, kohëve të fundit flitet gji­thnjë e më shpesh për copëtimet e Beogradit me Mo­skën, e cila Serbinë historikisht e ka quajtur motër të vogël të sllavizmit në Ballkan. Ka gjasa që udhëheqja serbe është e trimëruar edhe nga jashtë që të mos e ndalë turrin e tërbuar deri te një luftë e re në mes shqiptarëve e serbëve, e cila pastaj mund të zgjerohet fare lehtë në rajone më të gjera ballkanike e mbase edhe evropiane.

Politika luftënxitëse është përveç tjerash edhe pasoja më logjike e gjendjes së vështirë ekonomike, shoqërore e politike të Jugosllavisë.

Për forcat revolucionare të Kosovës tani është fare e qartë se Jugosllavia po për-jeton çastet e ariut të plagosur për vdekje, e mbytur deri në fyt në borxhe ndaj Perëndimit e Lindjes, në shkallë të lartë prej 52% me zhvleftësimin e përgjith-shëm të dinarit, me ngritjen katastrofale të çmimeve dhe me stagnimin po aq katastrofal të pagave të punonjësve, me papunësinë e shkallës më të lartë në Evropë, me nivelin e ulët të produktivitetit dhe probleme të shumta ndërna-cionale mes kombeve e kombësive. Jugosllavia e ka vështirë ta nxjerrë kokën nga vega e litarit që ia ka lidhur vet vetes.

Në situatë të tillë nuk është gjë e papritur që qeveria jugosllave, te të gjitha regjimet e destinuara për disfatë shi-kon llogarinë e vet në hapjen e ndonjë fronti, ku punonjësit dhe popujt jugo-sllavë, do të bëheshin mish për top për interesat e borgjezisë së re jugosllave.

Në këtë kontekst, Kosova me kërkesat e saja të li­gjshme, asaj i shërbeu si pre-tekst, për të nxjerrë në pah këtë vijë të karakterit të saj. Në qoftë se ka popu­ll që cilësinë e parë e ka durimin dhe mirëkuptimin, atëherë, ky është domosdo populli shqiptarë në Koso­vë dhe në viset tjera. Por edhe ky durim ka kufi. Stu-dentët, rinia dhe populli i Kosovës, duke u nisur për në demonstrata, nuk u nisën në luftë, por gjaku nuk bëhet ujë dhe gjaku u derdh. Këtë gjakderdhje e shka­ktoi qeveria shoviniste e Beogradit.

Në vend se, ndo­nëse me vonesë dyzet vjeçare, udhëheqja e Beogradit duhej t’u dilte hapur shqiptarëve, duke i dhënë Koso­vës statusin e Republikës dhe të drejta tjera e liri ko­mbëtare e demo-kratike. Por nuk ndodhi kështu. Shovinistët Serb tani po kërcënohen të na i marrin edhe ato pak të drejta formale që i gëzonim nga viti 1968 e këtej. Të ketë harruar vallë Beogradi se Kosova ka një shkallë të atillë të vetëdijes kla-sore e kombëtare që të mos lejojë me asnjë çmim ringjalljen e Rankoviçistëve!

Kosova kurrë nuk do të mashtrohet nga slloganet për barazi kombëtare, vë-llazërimin e bashkimin etj., sidomos pas ngjarjeve të fundit, ku në emër të këtij vëllazërim-bashkimi dhe gjoja integritetit territorial jugosllav, popullsia shqip-tare u shkel me tanke e u mbulua në gjak. Historikisht dihet se populli shqiptar kurrë nuk e ka bërë as hapin më të vogë1 në atë dre­jtim që cenon të drejtat dhe paqen e popujve tjerë. Ai është ndeshur me forca të errëta të mëdha e të vogla edhe nga radhët e fqinjëve ballkanikë, që s’kanë lënë shteg tjetër përveç luftës ose nënshtrimit. Gjithmonë popullit tonë luftën ia kanë imponuar të tje-rët, por ai gjithmonë e ka zgjedhur luftën por jo kurrë nënshtrimin, pa marrë parasysh forcat e kundë­rshtarit.

Tani me qëndrimin e vet qeveria shoviniste e Beo­gradit kërkon një nënshtrim të dytë të tokës shqiptare të Kosovës dhe të viseve tjera shqiptare në Ju­gosllavi. Serbomëdhenjtë e Beogradit me disa, sahanlëpirës të Prishtinës, e kanë marrë në dorë çelësin hitlerian, me të cilin po ia stampojnë në ballë vulën e naciona-listit, shovinistit, terroristit, irredentistit e të kundërrevolucionarit, çdo shqip-tari që ka marrë pjesë në ngjarjet më të reja të Kosovës e që nuk deklarohet haptazi kundër atyre ngjarjeve dhe bartësve të tyre.

Në radhët e të stampuarve me vula të tilla, policia jugosllave, nuk është kursy-er të fusë edhe fëmijë 7 e 11 vjeç e deri te pleqtë 70 e më tepër vjeç. Kjo s’ka si të mos shkaktojë indinjatë të thellë te çdo njeri pa­qedashës në botë e lëre më te punëtorët tanë në më­rgim. Njëkohësisht kjo gjë flet edhe për një hap për­para në luftën tonë çlirimtare dhe në revolucionin tonë socialist. Lëvizja e rezisten-cës sonë ka përfshirë masovikisht njerëz të të gjitha strukturave të popullsisë shqiptare në Kosovë, duke u nisur nga stude­ntët e nxënësit, punëtorët e fshata-rët, inteligjencien popullore e bile edhe mbarë punonjësit.

Kjo na bën të flasim pa ngurrim dhe me gojën plot për një unitet të ri e të paparë të popullit shqip-tar në Jugosllavi. Si­domos, kosovarët, të lidhur si një trup i vetëm, çdo goditjeje të Beogradit po ia kthejnë ish gospodarit, por tash me një forcë të shumë-fishuar dhe njëherazi popujve jugosllavë të shtypur po u tregojnë se sa e mjerë dhe e pafuqishme është një qeveri antipopullo­re, sado e egër qoftë ajo, përballë vendosmërisë në lu­ftën kombëtare e klasore të masave punonjëse dhe të po-pujve të shtypur. Kjo është një nga dimensionet më cilësore të lëvizjes aktuale revolucionare në Kosove.

Puna ka mbetur ende e mjegulluar, vetëm te disa për­faqësues, pra, të ambasadave dhe konsullatave jugosllave që bëjnë edhe pu-nën agjenturore të UDB-së. Duke humbur davanë me vëllezërit tanë në Ko-sovë, policia e fshehtë jugosllave po përpiqet, të kompensojë këtë humbje me shqiptarët në botën e jashtme. Me presi­one e shantazhe nga më të ulëtat, për-faqësuesit diplomatik në Perëndim, po përpiqen ta zgjerojnë rrjetin agjenturor për të shtënë në dorë punëtorët e nde­rshëm kosovarë, të cilët nuk i ndanë as-gjë nga populli shqiptar në Kosovë, as nga lufta e drejtë e tij.

Por edhe në këtë drejtim përpjekjet e djallëzuara e çnjerëzore të shovinistëve të Beogradit kanë dështuar e po dështojnë dita më ditë. Së këndejmi, para nesh shtrohet si detyrë e domosdoshme që pas flamurit të bashkatdhetarëve tanë në Kosovë, pjesë përbërëse e të cilit jemi ne, t’i shtrëngojmë edhe ne radhët tona dhe t’i mbyllim armikut çdo shteg, nga do të mund të depërtojë ai deri te ne për të na përçarë. Kështu të shtojmë aktivitetin patriotik e revolucionar e do t’u dalim hakut prindërve, vëllezërve e motrave tona, sho­këve tanë në Kosovë, mbarë popullit, tërë Kosovës. Dhe kjo është një detyrë dhe nder i madh për çdo shqiptar të vetëdijshëm.

Qeveria jugosllave po zhvillon një fushatë të egër dhe absurde propagandistike si ndaj shqiptarëve në Jugosllavi, ashtu edhe ndaj atyre në RPS të Shqipërisë. Duke mos pasur mundësi t’u përgjigjet në asnjë pikë argumenteve të “Zërit të Popullit” lidhur me tragjedinë e re në Kosovë, Beogradi po shpif e trillon në të katër anët, duke kurdisur edhe veprime të marra në ambasadën jugosllave në Tiranë etj. Kohëve të fu­ndit në gazetat dhe revistat e revizionistëve jugoslla­vë, po botohen me të madhe artikuj në vazhdime e fejtone që shpif in e gënjejnë në mënyrë më të pacipë li­dhur me realitetin në RPS të Shqipërisë,

Por qëllimet e poshtra të kësaj propagande janë bërë të tejdukshme e qesharake, jo vetëm për shqiptarët që jetojnë në Ju­gosllavi, por edhe për mbarë opinionin botëror. Në qoftë se kjo propagandë ka për qëllim të mashtrojë shqiptarin që banon në Jugosllavi, atëherë duhet të jetë krejtësisht e marrë, sepse në situatën e sotme të krijuar nga Beogradi, çdo kritikë në adresë të RPS të Shqipërisë dhe të socia-lizmit e të realitetit shqiptar, jo vetëm që nuk u merr gjë, por përkundrazi, i shton simpatinë për shqiptarët në Kosovë dhe në viset tjera. Për ne zëri i Shqi-përisë nënë, ka qenë dhe mbetet zëri i vërtetë dhe i fuqishëm i vendit tonë amë dhe i përkrahësit të revolucionit botëror socialist dhe të luftë­rave çlirim-tare antikolonialiste në botë.

Fjala e propagandës jugosllave, prapa së cilës qënd­ron aparati shtypës policor, të cilit mund t’ia kenë lakmi edhe fashistët më të tërbuar, ka humbur fare peshën e vet, sidomos këto kohët e fundit. Tashmë i gjithë shtypi evropian e botëror, e ka thënë deri diku mendimin mbi ngjarjet e fundit në Kosovë dhe reali­tetin jugosllav. Në pjesën dërmuese të artikujve, në ga­zetat perëndimore është folur për absurditet dhe egër­sinë e qeverisë jugosllave, e cila konsideron se krijimi i Republikës së Kosovës, do të kishte qenë murtajë për Jugosllavinë. Në këto gazeta nuk do të hasim në asnjë artikull që të mos pohojë së paku fak-tin se shqiptarët në Jugosllavi janë të shtypur egërsisht në pikëpamje ekono-mike, sociale e nacionale.

Në rrethana të tilla kaq të ndërlikuara, për realizimin e të drejtave tona, na im-ponohet lufta. Kur kërkesës sonë për bukë të tjerët i përgjigjen me plumb e ba-jonetë, ne kemi në dorë një armë të vetme: unitetin e pashembullt të popullit tonë; kjo njëherit është arma më e fuqishme që mund të ketë një popull. Atje në Kosovën trime po zhvillohen demonstrata e aksio­ne të shumta, të cilat edhe shovinistët e Beogradit ja­në të detyruar t’i pranojnë botërisht. Të bën me krahë fakti se në këto aksione janë angazhuar edhe fëmijët e moshës më të re; të mos flasim për studentët, rininë, punëtorët, fshatarët e deri te pleqtë jetikë. Kjo është garanca më e fortë se lufta jonë është drejt fitores.

Se populli shqiptar i Kosovës është zgjuar në pikëpamje klasore e kombëtare dhe se ky popull hero-ik, ka ve­ndosur të marrë në duart e veta fatin e tij, kurse hi­storia dhe dialek-tika na mësojnë se përballë një ve­ndosmërie të tillë nuk kanë çka bëjnë as tan-ku, as aeroplani e helikopteri, as njësitë speciale e policore, as patrullat ushta-rake e policore që po qarkullojnë si korba natën nëpër Kosovën tonë të dashur derë më derë e shtëpi më shtëpi.

Përmendore e posaçme dhe e gjal1ë e heroizmit të sotëm kosovar, është sido-mos shembulli i nënave, motrave dhe grave kosovare. Ato krahas detyrës së shenjtë për rritjen dhe ripërtëritjen e shqiponjave dhe petritëve, që do ta nxi-rrnin popullin nga skamja e robëria, kësaj radhe kryen edhe detyrën e luftë-tareve të drejtpërdrejta duke sulmuar me emrin e Shote Galicës në gojë, mbi hordhitë e milicisë dhe ushtrisë fashiste jugosllave dhe duke u sjellë bukë e ila-çe trimave kosovarë të ditëve të sotme.

Kur të kihet parasysh fakti se stuhi e rrebeshe, armiq më të mëdhenj e luftëra më të egra nga e kalu­ara, i janë kërcënuar me shfarosje popullit shqiptar, po-pulli shqiptar, përkundër kësaj, ka lëshuar thellë rrënjët në truallin e vet dhe s’ka pranuar të shtrijë kurrizin edhe kur ka qenë i pushtuar, atëherë duke i shtu-ar kësaj edhe drejtësinë e luftës sonë, do të na bë­jë të qartë, se lufta e popullit tonë, patjetër do të fitojë.

RROFTË POPULLI YNË!
RROFTË LUFTA E TIJ E DREJTË!
RROFTË RINIA JONË REVOLUCIONARE E SYPATREMBUR!
LAVDI TË G JITHË ATYRE QË RANË PËR LIRI­NË E POPULLIT!
LAVDI VËLLEZËRVE TANË QË PO DERGJEN BURGJEVE JUG0SLLAVE!

Botuar në librin, Kadri Zeka, Vepra, korrik 1986

 ( vijon )