Arben Çokaj
Kur kishte nevojë, të zinte derën,
Të merrte borxhe e s’ti lante më,
Iku në Berlin, e shkulë gomina,
Dhe i thotë jetës, a je më?!
Ka edhe ‘Meine Herr’,
Kujdeset shumë për të,
I ka dhënë shtëpi banimi,
Një rrogë modeste. e një garsoniere…
Tani vjen për pushime,
Merr makinë me qera,
I lë pasratë pas marrinave,
Hapë me krahë…
E kush s’e pa.
Takon Ramën, e Benet Becin
Takime imagjinsre, se
Merret me ndërmarrje të mëdha,
Hapë me krahë
E askush s’e pa!
Emigranti pa kokrra,
Si erdhi, iku, pa para,
Hapi me krahë,
E askush s’e pa!
Jetën do e kuptojë,
Kur të bjerë në nevojë,
Kanë me e lanë me gisht në gojë,
S’ka me gjetë njeri ta ndihmojë,
Ka me hapë me krahë,
E askush s’ka me e pa…
Iku, e u tha…
