Zymer Mehani
(Profesorit atdhetar, Ahmet Qeriqi)
Në dheun e Arbërit, ndër lisa të moçëm,
Pushon një burrë, trim, një emër që s’fiket,
Prof. Ahmet Qeriqi –ky zë i pashuar,
Fjalë e gdhendur në gur që prore përtërihet.
Ishte fjala e tij fanar që ndriçonte,
Kur nata rëndonte mbi supet e dheut,
Ishte pena e tij si shpatë që luftonte,
Për dritën e lirë, për liri t’atdheut..
Ndër rrugët e kohës me hapin e fortë,
Ai çeli dritare mbi shkëmb dhe mbi re,
Shkroi për flamurin, për gjakun e derdhur,
Për fjalën që mbeti si besë dhe si fe.
Kujtoni atë burrë me zë të pashuar,
Me shpirtin e gdhendur në gurin e fisit,
E gdhendi të vërtetën me faqe të bardhë,
Si drita e diellit mbi degët e lisit.
Ai s’ishte veç zë, as veç fjalë në letër,
Ishte rrënjë e tokës, e lashtë dhe e re,
Ishte fryma që thërriste me zë të betejës,
Për tokën e tij, për nderin, për ne.
Prof. Ahmet Qeriqi – zëri i atdheut,
Që nuk pushon kurrë në varr a në dhé,
Në çdo varg të tij, në çdo amanet,
Rron toka e shqipes, rron fjala e re.
Le të këndojnë malet, le të rrjedhin lumenjtë,
Le të tundet Kosova me dhé e me gurë,
Se shpirti i tij, si era mbi fushë,
Gjithmonë do t’na thërrasë: Kujdes për flamur!
