O N H E Z M I – emri i vjetër i Sarandës
Nëpër librat e qytetërimit të atdheut tonë
Onhezmi është qytet diell, det, udhëtim
është port lundrash e me valë t´prajshme
ulli i bardhë me një emër që nuk shuhet.
Onhezmi, perla e Jonit dhe e Adriatikut
shtëpi e kishë i ka në zemër të shkambit
qyteti hijeshon me flutura limoni dhe të
portokallit, me bimë qipshte të Arbërisë.
Onhezmi është qytet me frymë muzash
nga qendra e qytetit e deri në Gjashta, ai
është qytet identitet, Shqipëri nga fundi
i detit e deri në tavanin e pafund kozmik.
I mbushur me frymë arbërore të Zeusit,
I mbushur me frymë arbërore të Gjergjit
I mbushur me frymë arbërore të Naimit
ndjenja për jetësoren dhe për të bukurën
për sensualen në jetën e përditshme,dhe
dashurinë që mbushë djepat me fëmijë,
është gjë e bime në gjakun e Onhezmit.
Odiseja këtu e gjeti udhën për në Itakë,
në Onhezmë ai e mori pak Trojë për vete,
mori këngë e valle të Onhezmit, fjalë
pellazge të shqipes së folur e të shkruar,
se shqip këndonte me shokë Odiseu ynë.
I veshur me këmishë dhe me fustanellë,
me plis nga plisat e bukur të Çamërisë,
me armë si të Aleksandrit dhe të Pirros
në Onhezmë ai shtroi udhën për Trojë,
udhën për Janinë, Selanik dhe Prevezë,
udhën për Dodonë, Atikë dhe për More
udhët për të gjitha Itakat pellazgo-ilire.
Në Butrint Odiseu gjeti Shqipërinë e tij,
gurin që flet gjuhën e gurëve të arbërit
gjuhën e qytetërimeve historike të artit
gjuhën shqipe të Zeusit dhe të Homerit.
Në Onhezim Thoti e kishte një shtëpi,
aty ai i mikprite perënditë e shqiptarve
për një kafe me lule manxurane e raki,
Në Vlorë Odiseu e kishte një të dashur,
Ipja thotë, shpirti fryn aty ku ka dëshirë
Vlorës, ia hoqën emrin tek Homeri, që
Penelopa të mbetet e vetmja grua e tij!…
1. Onhezmi, emri i vjetër i Sarandës
Atdhe Geci – Nga “Kanuni poetik” I dhe II
