Kush do ta kishte menduar se Sokrati – filozofi i madh i njohur për mençurinë, qetësinë dhe fjalët e tij të thella – jetonte me një grua që i vinte vazhdimisht në provë durimin?

Përktheu Arben Çokaj

Gruaja e tij ishte famëkeqe për gjuhën e saj të mprehtë, praninë dominuese dhe temperamentin e saj të pamëshirshëm. Çdo mëngjes, ajo e shtynte jashtë shtëpisë në lindjen e diellit, dhe ai kthehej vetëm kur dielli ishte gati të perëndonte.

Megjithatë, pavarësisht karakterit të saj të vështirë, Sokrati gjithmonë fliste për të me respekt dhe madje edhe me mirënjohje. Ai dikur pranoi se ia detyronte një pjesë të mençurisë së tij asaj, sepse pa sprova të tilla të përditshme, ai kurrë nuk do të kishte mësuar, se mençuria e vërtetë jeton në heshtje dhe paqja gjendet në qetësi.

Një ditë, ndërsa ai ishte ulur me studentët e tij, ajo filloi t’i bërtiste si zakonisht – por këtë herë, ajo i hodhi ujë mbi kokë. I palëkundur, Sokrati thjesht fshiu fytyrën dhe tha me qetësi: “Epo, pas bubullimave, pritej vetëm shiu.”

Historia e saj përfundoi papritur. Gjatë një shpërthimi tjetër të saj, kur Sokrati, si gjithmonë, mbeti i qetë dhe i heshtur, tërbimi i saj e pushtoi. Ajo pësoi një atak në zemër dhe ndërroi jetë po atë natë. Ndërsa ajo shpërthente si një stuhi, Sokrati mbeti një det qetësie.

Emri i saj u shua në histori. Qetësia e tij u bë legjendë. Kjo nuk është vetëm një histori konflikti – është një kujtesë, se forca shpesh shfaqet në heshtje dhe se mësuesit më të mëdhenj ndonjëherë vijnë të maskuar, si njerëzit më të vështirë të jetës.

Merita i takon rrëfimtarit origjinal.