[ Libra NëLinjë ]
Ymer Adem Llugaliu, ai djali njëzetvjeçar që i hipi krahut të ëndrrës dhe fluturoi në Krujën e Kryeheroit të Arbanisë, duke pandehur parajsën, befas ra në kthetrat e djajve të kuq, ku edhe vetë Dante do t’ia kishte zili ferrin nëpër të cilin kishte kaluar.
Edhe pse i zhytur deri në fyt në llucën e galerive të thella dhe të errëta të Spaçit, e më pas në rrëshirën katran të Ballshit, dashurinë e akumuluar në thellësitë e zemrës për Budin, Bogdanin, Bardhin, Fishtën e veçanërisht Migjenin, e ruajti pa e dridhur qerpikun nga gardianët trushpërlarë e pansllavistë.
Kur ngadhënjeu demokracia mbi diktaturën dhe shqiptarët u çliruan nga thundra e Faraonit, fuqishëm brohoriti:
“Rroftë Shqipnia natyrale!
Vdekje pushtuesve dhe tradhtarëve!”
Sytë i shkëlqyen!
Fytyra i shndriti porsi rrezet e diellit në agim!
Kraharori iu mbush me forcë dhe vullnet rinor!
Hapi iu shpengua!
Pas tridhjetë e katër vjetësh u kthye në Llap, ngjashëm me Ago Ymerin e baladave tona, ku rininë njomështake e pati lënë të ndryme. I madh e i vogël i bënë pritje madhështore.
Kur, Kosovës deshi me ia përkëdhelë shtatin dhe me i thur vargje trimërie, njëthundrakët shumadianë, me pranga në duar, e dëbuan përtej Bjeshkëve të Nemuna, ku pati hequr të zitë e ullirit.
Mirëpo, çdoherë i këndellur dhe i gatshëm me u flijua për Dardaninë dhe Flamurin me Shqiponjën dykrenore të ngritur nga Gjergj Kastrioti Skënderbeu në Krujë, me tërë qenien u dha pas Rilindjes Demokratike.
Edhe pse e shigjetuan nga të gjitha anët paranojakët diktatorialo-proletarë, asnjëherë nuk u gjunjëzua e as nuk u zhgënjye me vetveten.
Ymer Adem Llugaliu, identik me Sokratin e vuajtur, nuk u nënshtrua, as nuk kërkoi lëmoshë nga “Derri i kënaqur” gjirokastrit, vëlla ideologjik i kuco-sllavëve Stalin e Popoviq.
Vdiq në moshën 86-vjeçare në Besianën e tij të dashur, në mbrëmjen e 13 qershorit të vitit 2022, me fjalën në gojë:
“Mirditë, hallall mundi dhe djersa ime, se edhe Ti, së bashku me mua, ishe e persekutuar dhe e burgosur!”
Me shpirt dhe dashuri të papërshkruar kontribuoi në arsimimin e shqiptarëve, andej dhe këndej Atdheut të ndarë në dysh.
Andaj, përherë do të kujtohet si mësues i kombit, me lapsin pushkë dhe fjalën shpatë!
ARIF EJUPI
Gjenevë, 12 qershor 2025
Shprehur lakonisht per njeriun qe jetoj deri ne vdekje si vet-vetja. Nuk lakmoi as kapital e as post por deshi mendimin e lire, deshti e luftojë per te verteten, te cilen s’e gjeti kurr!