Zymer Mehani
Kujtim i trishtuar
(25.09.1974-13.03.1999)
Më 13 mars 1999, një ditë e zakonshme për shumicën, u shndërrua në një tmerr të papërshkrueshëm për ata që ishin në Besianë. Kjo ditë do të mbetet gjithmonë e shënuar si një nga momentet më të trishtueshme të historisë sonë. Në një kohë kur shumica e qytetarëve ishin duke kryer punët e tyre të zakonshme, një shpërthim i fuqishëm u mori jetën pesë personave dhe la mbi 60 të tjerë të lënduar, disa prej të cilëve shumë rëndë.
Ishte një ditë e shtunë, një ditë pazari, e cila u shndërrua në një kujtim të përjetshëm dhimbjeje dhe vuajtjeje. Ky shpërthim ishte një akt i paramenduar mizor, që e kishte kurdisur regjimi shovinist serb, për të shkaktuar terror në mesin e një populli të pafajshëm.
Në këtë tragjedi, humbëm një djalë të ri nga fshati Majac, Nexhat Avdyl Miftari, i cili u bë një nga viktimat e këtij shpërthimi të tmerrshëm. Pavarësisht dhimbjes që na mbështolli nga kjo humbje, emri i Nexhatit, fryma e tij dhe guximi që ai shfaqi gjatë periudhës më të errët të historisë së Kosovës, janë një simbol i të gjithë atyre që luftuan për liri, paqe dhe dinjitet.
Nexhati nuk ishte vetëm një individ. Ai ishte një simbol i lirisë, i luftës për drejtësi dhe për jetësimin e aspiratave të popullit shqiptar për një të ardhme pa dhunë dhe shtypje. Lindi dhe u rrit në një familje të shquar, ku edukata për atdhetarizëm dhe dashurinë për atdheun ishte pjesë e pandashme e formimit të tij. Babai i tij, Avdyli, dhe nëna Zahidja, ishin burime të vazhdueshme frymëzimi për Nexhatin.
Ata ia mësuan me dashuri përkushtimin ndaj kombit dhe lirisë, duke i shpjeguar se çdo sakrificë është e vlefshme kur është për të mirën e atdheut. Po ashtu, Nexhati u ndikua shumë edhe nga profesorët atdhetarë që e udhëhoqën dhe e mësuan për vlerat e lirisë, drejtësisë dhe të drejtave kombëtare.
Si një frymëzim i gjallë i këtij idealizmi, Nexhati bëri gjithçka që mundej për të kontribuar në luftën e popullit tonë për liri, duke shfaqur një guxim dhe një ndjenjë të thellë të përgjegjësisë që do të mbetet në kujtesën e të gjithëve që e njihnin.
Në vitet kur Kosova ishte nën terrorin e regjimit serb, kur populli shqiptar po përjetonte dhunën dhe persekutimet më të tmerrshme, Nexhati ishte një dritë shprese për ata që kërkonin lirinë. Ai ishte një zë që thërriste për drejtësi dhe barazi, një zë që kundërshtonte frikën dhe padrejtësinë. Ai ishte një shembull i pavdekshëm i atij brezi të rinisë që nuk pranoi të dorëzohej, që refuzoi të jetonte nën pushtetin e dhunshëm të regjimit të Millosheviçit.
Sot, kur kujtojmë Nexhatin, ne nuk kujtojmë vetëm një emër të humbur në një tragjedi, por një figurë të ngjizur nga sakrifica, idealizmi dhe pasioni për lirinë e popullit tonë. Ne e kujtojmë Nexhatin si një hero të ri që vuajti dhe dhuroi jetën e tij në emër të një ideali më të madh, të lirisë dhe dinjitetit për gjithë shqiptarët. Kujtimi për Nexhatin është një simbol që nuk mund të shuhet kurrë, sepse ai është i lidhur ngushtë me aspiratat e gjithsecilit nga ne për një jetë të dinjitetshme dhe paqësore në shtetin e Kosovës.
Emri i Nexhatit është një kujtim i padiskutueshëm dhe një nderim që u bëhet gjithë atyre që u bënë pjesë e kësaj lufte të pashpirt, por të drejtë. Ai është një shembull për gjeneratat që do të vijnë, një frymëzim që do të jetojë nëpërmjet kujtimeve dhe atyre që mbajnë gjallë veprat dhe idealet e tij. Nuk mund të harrohet ky djalë i ri, që u bë simbol i sakrificës dhe guximit në një kohë të errët. Emri i Nexhat Avdyl Miftarit, ne na kujton jo vetëm një viktimë të një regjimi mizor, por një simbol të paqes, lirisë dhe të drejtave tona kombëtare.
Kujtimi për Nexhatin na bën të reflektojmë mbi luftën për një botë më të drejtë dhe paqësore. Ai la pas një trashëgimi që është një dritë udhërrëfyese për të gjithë ne. Sot, si shoqëri, përshëndesim dhe nderojmë veprën e tij dhe premtojmë se emri i tij do të mbetet gjithmonë në kujtesën tonë, si një shembull i sakrificës dhe përkushtimit për një botë më të mirë. Faleminderit, Nexhat, për gjithçka që ke bërë! Shpirti ytë bëftë dritë në përjetësi!
