MAJA PIRAMIDASH
– Zo ku i ka kullat ai Sylejman Aga,
– N`ato bjeshkë te retë e bardha
maja kontraste të forta luginat të mos ngrenë krye
thellësisht përulëse se s`kë ku i çon pos ngjitjeve t`i shpie
por ashtu si gufuan
përmasat tuaja lartësuar mbi hiperbola
majë mprehtat të ftohtat piramida
lartësia juaj përzgjedh ajrin
reshjeve mbi ju dhe shirave ua ndërroni ngjyrat
përse mos të jenë të bardhë shirat
kureshtjet na i çoni në bujtina prej shtëllungash
të hapura për rrëshqitjet e pamatura
doemos duroni mbi vete jorganë të trashë
shkundet shpina juaj e pjerrtë
e ngopur e reshjet vjellin ortekë
*
nëpër stinë vizatoni plisat
të plotë e të grisur
sikurse në beteja porse një krenari e paepur
le të jetë shpifur
një butësi pas mjegullash të vardisura
krenaria e majave është gjakim për diç major
kur rrëshqet vetëdija rrëpirave të stihisë
kushedi ku mund të çahet çasti kënaqësia përgjakur
mençuria e zotërimit është t`i biesh rrotull
majave të parat dhe të fundit përballje
thyejnë shtrëngatat acareve dhe gurëzohen
mbi maja thikash festohet ngadhënjimi
që shikohen si mistere të dukshme
i krijoi qulli i vlimit e i ngriti aq lart mësymja
konikë për hapje hullish të kronikës
të gjitha moteve ua përjetësojnë ftohjen në matjet për ngjitje
*
nga llava e moçme shpërthyese
shqiponja e frymës si domosdo e ka krenarinë
çerdhen e lidhjes e ngrehu në kreshta
ajo e sheh tjerrjen avullore e pëlhurës
cakun e gjahut dhe pikturat naive luginës
ngre vërshëllimën zvarrë sikur një shall të zgjatur
malit të madh
dy më të vegjlit tej bashkës mjegullore
egoja gjallërimit i hedh mëshirën si glasën në hon
zogjtë hanë njëri-tjetrin
derisa t`i çahet zhgualli i hedhur i breshkës
njëri mbeti t`ia shijojë jetës të ëmblin fron
*
majë piramidash
ua vështrojmë madhështinë bukurinë e egër
ndoshta do të ishim dhe në çdofarë egërshanësh
nëse s`do t`i lëshonim udhë pështymës së erës
gjakimin e prekjes suaj akëcili e shkëmbeu me gjak
dhe po të arrinte në atë majë Zoti e e madhërishmja nuk prekën
shih nuk arritën shtat ngjitjesh lisat e selvitë
porse nuk paska krenari të pathyeshme po nuk shkërmoq predhën
*
të thepisurat maja
korrikut e gushtit doemos do t`i bindeni
do t`ua djeg plisat
dhe Yll-zjarrti vetëm regjimin tuaj rrëzon
ai Zot i përflakur që tokën e merr si gruan
në vatrën e vet të mos ngrijë
nën këmbë t`i rrjedhin rrëke gurrë-bardhash
përrenjtë e malit si damarët e gjakut
t`i mbushin arteriet e lumenjve
pjellorinë e faqeve të tokës
ëndje t`u falin faqeve kozmetikën e ajrit
THONES, 1 prill 2024
POETI SEDËRMADH
Meti REXHEPI
Pohonte një Poet sedërmadh:
ç`janë lulet kundruall vargut tim margaritar
kam mijëra ngjyra të pazbërthyera
sikurse të luleve në harlisjet e lira
vetëm nuk po ua gjeja dot kodet e fshehura
se do t`i shpërfaqja më të bukura
por nuk t`i zbuluaka Enigma e Përsosjes së Bukurisë
vendndodhjet apo vend-ardhjet e mrekullisë
ai i sedrës të rëndë
vazhdës së pritje çeljes së Bukurisë
mes lulnajës së qëndisur
i rastisi një ditë e zisë
Gjilan, kallnor 2025
SHENJTORI I BLERTË
(Urtisë së Tij: Prend Buzhala)
Meti REXHEPI
Po të shoh Mik edhe përtej qenies sate
tashmë me bari rralluar mbi rradake
Ti gjen i patjetërsuar Ilirian
ngre reliev ndjenjash majave të thikë-përpjetme
ku ngjitesh t`i prapësosh djallëzitë tej altarit
i prirë nga mëtimi që t`i fërgosh ëndrrat
e t`ua shtrosh si shujta urie të uriturve për dije
si një shpirt dhunti fotosinteze
Shenjtor i Blertë
degët e zhveshura çdo stine ia veshe
gjithandej me vello nusërimi
dhimbshëm mëtoje t`ia herrësh gjembat ecjes së Bukurisë
dhe më joshe te Zotat indiferentë
t`ua lexosh profecitë
çfarë s`thanë
si nuk zbrisnin në Filozofinë Tënde të Dhimbjes
Zotin e përngjasoje edhe në trajtën e një gjarpri
mëshira Jote më e fortë se helmi i Zotit të atyre
po ta zhvishje e shihje se si ishte kurdisur
do ta torturonin lutësit e devotshëm
Ai Zot i tyre i sharë fëlliqur
pjekur në zjarrin e dogmave
*
Mik Miku
si e bartke një det urtie
shikimet shterpa nuk t`i shohin përmasat
dallgët përmbysëse anijesh
i frenoje përmes lutjesh të Orakujve në një Akademi Urtësie
e Zeusit ia cenoje të famshmen gjithë-shtrirje
secilit ndjekës tekanjoz që në hyrje
ia shtroje udhën e truallit me një masë rrëshire
çizmet jo doemos do t`i bindeshin kokës
të mos mbeteshin ngjitur baltës relikte tokës
*
Prend (m)iku
m`i kënda ngjitjet lartësive të relievit Tënd
por ku ta gjejë elikzirin e zilisë
gjerë e gjatë rrafshit shtrihet bimësi e ligësisë
dhe atje ku kundërmonte magjikja
metamorfozës prejardhjen i lypa
*
Grishesha t`i gjakoja fijet e arta të mendjes
t`i shpëtoja shqisat nga atmosfera e kastrimit
sikur lukuni e tërbuar trotuaresh vardiset vërdallë zilia
e piketoja atë reliev andej gardhiqeve të thashethemnajës
aty ku vetëm bletët vjelin polen
dhe i shmangur nga i sëmuri për mend
ai mëtonte t`i rriteshin brirët
si një demi turresh në arenë
*
Miku im Poet: përsiatjet të çuan në çdo shteg-shkrimi
por nuk të vrasin të gjitha kafshët me brirë instinkti
*
Të vret dhe një lëvdatë
e politesës së thatë
një rob i zier në shijen e robërisë
një rrafsh pa taban në kokë
një miell i bardhë i tretur në gotë çaji
i bluar prej hibridesh të një djalli
Thones, FRANCË, kallnor 2025