Nga Agron Tufa më 01/04/2025 – RevistaLetrare.com
- tregim
Baba është kthyer nga Greqia, pasdite vonë, kur ai ende flinte. Në shtëpi gjendej vetëm Blerimi i vogël me të ëmën. Vëllezërit dhe motra kanë shkuar për pushimet verore te daja.
Blerimi i vogël u zgjua. I la të paprekura dhuratat e t’et. Atë nuk e tërheqin lodrat, rrobat, bombonet, as veza “kinder surprizë”. Ai sillet nëpër këmbët e të atit, fytyrën e të cilit mundohet ta kujtojë, por nuk mundet.
“Po sikur ky të mos jetë babi, por një njeri tjetër?”.
Fytyrën e tij, Blerimi mendon se e ka parë dhjetëra herë në rrugë, sa herë del me shokët. E sheh me dyshim të atin dhe i duket se pas tij fshihet një tjetër.
Mandej turret shigjetë dhe, i trishtuar, e fsheh turirin në gjirin e mamit.
I ati i buzëqesh, e merr hopa, mundohet t’i pëshpërisë ca fjalë përkëdhelëse, por Blerimi nuk ua di kuptimin dhe s’di pse, ato që i thotë i ati, i duken pa kuptim.
Ai i afrohet pas çdo fjale të këtillë të ëmës dhe e pyet në fshehtësi të plotë, duke i çuçuritur në vesh:
“Mam, ç’do të thotë carcami?”.
“Mam, ç’do të thotë, oj boçe gështenje?”.
“Mam, ç’do të thotë picirruk? Po kacamisër?”.
“Ç’do të thotë, mam, tarnanaq? Po rrapatush?”.
“O mam, unë nuk e di ç’do të thotë pupalesh! Ma thuaj, mam, ma thuaj, ç’do të thotë kacagjel?”.
Fryn një fllad i rreshkur drejt e nga hamullorja e korrur.
Ka rënë muzgu.
I ati ka dalë në verandë bashkë me xhaxhi Bashkimin, sahatçiun e ujit. Ai ka lënë shatin e madh ndanë gardhit të rënduar nga kacavjerrja e kungujve, përplot lule të verdha në trajtë hinke, stërpikur me pluhur të verdhë poleni.
Mbi verandë varet shtrazë tenda e hardhive me vile të papjekura.
Dëgjohet rrufitja e kafesë që sjell mama. Mandej, ajo sjell me tabaka edhe dy kupëza të vockla kristali. Blerimit i duket se ato dy kupëza të kthjellëta u ngjajnë syve të mamit.
Qelqi me lëngun e tejdukshëm të pijes vetëtin nën llambën e dobët të verandës.
Dy burrat cakërrojnë gotat.
“Gëzuar e shyqyr që i gjete shëndoshë!”, thotë xhaxhi Bashkimi.
Sërish rrufitja e trashë e filxhanëve të kafesë.
Brenda në sallon dëgjohet zhurma e gjalpit që bën shamatë në tigan e, pas pak, era karakteristike e qepës së njomë. Mandej edhe aroma shpuese e koklave të skuqura.
Blerimi i vogël ka rënë përmbys mbi çimento, rrëzë këmbëve të burrave dhe nxit me një fije kashte gruri dy thnegla, të mësyjnë njëra-tjetrën.
Vjen sërish mama, veshur me petka të reja dhe një përparëse të bardhë e të qëndisur me lajle vishnje dhe të gjelbër. Sjell pjata të mbushura me sallatë të freskët, domate dhe mish të skuqur.
Mami duket shumë e re. Gati-gati më e bukur se edukatorja e Blerimit.
Blerimit i vjen inat që e kanë harruar.
Dy-tri herë ai bën përpjekje të thotë diçka:
“Ba, o ba!”.
Por babi është i zënë. Ai i lyp çiftelinë mamit, e merr në dorë dhe, si i shtrëngon telat disa herë, mbledh buzët fort dhe provon akordin e kërkuar.
Blerimi i vogël s’di ç’të bëjë: ashtu, përmbys, cyt me fijen e kashtës dy thneglat, që prore ikin të pakënaqura nga ky afrim i dhunshëm.
Blerimi dëshiron heshturazi që xhaxhi Bashkimi të marrë shatin e tij të madh dhe të shkojë pas ujit.
Sa keq! Kjo nuk do të ndodhë shumë shpejt. Babi e ka gjetur akordin e kërkuar dhe, pasi i bie një copë herë çiftelisë, ia nis një kënge të gjatë e të mërzitshme:
“Ej, Mahmut Daci, mor ç’na paska thaneee…”
Kënga është e gjatë dhe Blerimi i vogël mundohet të përqendrohet me fijen e kashtës mbi thneglat, që s’duan e s’duan ta mësyjnë njëra-tjetrën, gjersa të sosë kënga.
Xhaxhi Bashkimi ka dredhur prej qeses së tij “Tarabosh” dy cigare të trasha, leshatore, sa nji kambë keci. Njërën ia hedh shokut përkundruall, mbi tavolinëzën e gostisë, afër pjatës së mbushur sallatë, mish e patate të skuqura. Por babi është i zënë me fjalët e këngës së atij Mahmut Dacit, që ende përton të vdesë, ndaj veçse tund kokën në shenjë falënderimi.
Blerimi i nguc sërish thneglat që duan të largohen dhe kërkon të marrë disi pjesë edhe ai në këngë, andaj, herë pas here, zhuzhin:
“E Daci, Daci, o hej… Daci bre, Daci, o hej…!”.
I ati i tund kryet kërcënueshëm Blerimit. I ngrysur, balli i t’et zbret vertikalisht midis dy vetullave. Por Blerimi nuk e sheh. I mahnitur me dy thneglat, ai shpall gjithë gëzim:
“O ba, ba, shih, o ba, shih, shih: po qihen!”.
Çiftelia ndalet. Zëri i t’et pushon dhe mandej, Blerimit të vogël i erren sytë nga një flakërimë ndëshkuese. Sytë i qesin lot:
“Qafir! Mistrec! Këput qafën! Kopilhane bre…!”, ulërin i ati i shfytyruar nga zemërimi.
“Mos, mos i bjer, pash Zotin! Po ai ashtu kërthi…!”.
Blerimi i vogël gëlltit lotët. Buza i dridhet. Flegrat e hundës i zgjerohen dhe ia shpon një shije e athët. Sheh i tronditur të atin. Tani Blerimi bindet: ky nuk është i ati, por thjesht, në vend të tij, ka hyrë në shtëpi një njeri i huaj. Babi i tij i vërtetë nuk e di se në vend të tij…
Blerimi i vogël ndjen se ia lag diç buzën e sipërme, mandej pika të errëta i bien si shi i zi mbi bluzën e bardhë me lepur veshgjatë, që e ëma ia vesh veç ditët e festave. Ai turret i dëshpëruar te mama:
“Gjaku… gjaku… mam, gjak!”, por nuk qan.
E ëma e merr për dore dhe, pa nxjerrë fjalë prej goje, e çon në banjë te lavamani. Në vishkullën e ujit që rreh bardhësinë e lavamanit, ia lan hundën, i përkëdhel flokët, i thotë qindra fjalë të ëmbla, me zë të dridhur e të përmallshëm, mandej e fshin, e puth dhe e merr në krahë.
Blerimi e shtrëngon fort përqafe dhe ndjen se faqja i laget pas mollëzave të mamit. Pastaj ai ia fshin vetë sytë asaj me pëllëmbën e pasigurt, që i dridhet, dhe struket në përqafim, duke menduar me ngulm e lumturi ngushëlluese:
“Sa mirë që Zoti s’ka harruar të sajojë Mamin!”.
(Shkëputur nga Revista Letrare – Pranverë 2024)
