Arben Çokaj
JETA
24 shtator 1992
Një kalë i harbuar dhe i pashtruar
Vështrim drite i hedhur nga jashtë
Përkohësisht. Aksidentalisht.
Shansi i borës së shpellave, kur rrezja e diellit
Bie rrallë,
Pavetëdije, nënvetëdije, vetëdije
Sjellje kaotike qeniesh që thirren
Njerëz!
Rregullsi përbindëshe dhe spontanitet
I dendur,
Marrëzi, çmenduri, mençuri
E pashembullt
Të shkrira në skulpturën amalgamë
Mendime, synime
Të lodhura
E të rilindura
Në natën e hënët
Buzëqeshje dhe qeshje
Qarje dhe sharje
Ndarje…
Perde e rënë.
