Flamujt që kanë përdorë arabët e territorit izraelit të Palestinës, janë disa të tillë si më poshtë:
Figurë 1. Flamujt e arabëve egjiptian të Gazës dhe arabëve jordanez të Bregut Perëndimor, gjatë viteve.
Që nga 7 tetori kur organizata terroriste islamike e Hamas-it, kreu sulme masive terroriste islamike kundër popullatës dhe vendbanimeve izraelite, kemi pa shumë protesta në mbështetje të kësaj organizate terroriste islamike. Natyrisht shtetet perëndimore, e kanë ndaluar çdo mbështetje publike të terroristëve islamik të Hamas-it dhe organizatave të tjera terroriste islamike të Palestinës.
Në Serbi kemi pa çetnikët dhe ultranacionalistët serb, që kanë bashkorganizuar me zyrtarë të Hamas-it, protesta në mbështetje të terrorizmit islamik Palestinez. Fatkeqësisht edhe në Trojet tona, në Tiranë, e sidomos në Prishtinë dhe Shkup, kemi pa organizime klandestine dhe tërësisht ilegale në mbështetje të organizatave terroriste islamike të Palestinës. Prandaj shtetet tona, dështuan t’a dëshmojnë orientimin e tyre Euro-Atlantik.
Madje edhe në Republikë të Kosovës, janë arrestuar më parë, terrorist islamik që kanë poseduar flamurin e ISIS-it. E njejta duhet të ndodhë edhe me ata që posedojnë flamurin e Organizatës për Çlirimin e Palestinës, e veçmas ata që:
- Mbështesin Hamas-in( hoxhallarë dhe individë të dyshuar edhe më parë për lidhje me terrorizmin islamik, që hapur mbështesin Hamas-in);
- Mbështesin dhe arsyetojnë sulmet terroriste të Hamas-it dhe organizatave të tjera terroriste islamike të Palestinës;
- Si dhe mbështesin dhe arsyetojnë antisemitizmin, gjuhën e urrejtjes dhe mosdurimit… ndaj Hebrenjëve dhe kundërshtarëve të Hamasit dhe organziatave terroriste islamike të Palestinës dhe ndaj mbështetësve të Izraelit.
- Propagandojnë aktivisht e qëllimisht në mbështetje të organizatave terroriste islamike të Palestinës( si në formë të fjalimeve publike, organizimeve të protestave në mbështetje të terrorizmit islamik të Hamasit dhe organizatave të tjera terroriste islamike të Palestinës, postimeve në rrjete sociale dhe medie etj);
- kemi pa hoxhallarë e individë të dyshuar më parë për terrorizëm islamik, që kanë dhe kundër semitizmit( hebrenjëve); si dhe
- Më shqetësuese është fakti, që kemi dëgjuar edhe thirrje direkte e shumë më shpesh thirrje indirekte për të bërë secili islamik ndonëj gjë konkrete qoftë ndonjë mbështetje deklarative( me fjalë, me postime, me pjesëmarrje në protesta në mbështetje të terrorizmit islamik të Palestinës, me mbledhje ndihmash për terrorizmin islamik të Palestinës nën petkun gjoja për civilët e Palestinës, e deri në thirrje për xhihad-luftë terroriste islamike).
Zhvillimin politik, social, kulturor të pavarur edhe për egjiptianët dhe arabët e territorit të Rripit të Gazës, ashtu edhe për jordanezët dhe arabët të Bregut Perëndimor, padyshim e ka lënë pushtimi islamik nga Perandoria Arabe, pasuar edhe nga pushtimi islamik nga Perandoria Osmane.
Pasiqë Perandoria Osmane, në Luftën e I Botërore u rreshtu në krahun e Fuqive të Boshtit, Britanikët mbështetën pakënaqësitë e Sharifit të Mekës Hussein bin Ali, i cili ishte kundër xhon turqëve që kishin marrë pushtetin në Perandorinë Osmane më 1908, gjë që bëri të ishte pro Revoltës Arabe.[1] Deklarata Anglo-Franceze e 9 nëntorit 1918, thoshte :“përfundimin dhe çlirimin përfundimtarë të popujve që aq gjatë ishin shtypur nga Turqit dhe krijimi i qeverive kombëtare dhe administrimi që derivon nga autoriteti i tyre i buruar nga zgjedhja e lirë e popujve autokton.”[2]
Shkaku që këta popuj( arabët) ende nuk ishin në gjendje të ekzistonin si vende të pavarura, pasiqë as nuk kishin lëvizje kombëtare të tyre, poashtu as nuk ishin angazhuar aq dhe nuk kishin bërë asnjë kontribut të rëndësishëm ushtarak në luftë gjatë Luftës së I Botërore, nuk dukeshin aspak të gatshëm të kishin institucione të tyre plotësisht autonome. Për këtë Konventa e Lidhjes së Kombeve, në nenin 22, parashite krijimin e mandateve për kolonit dhe territoret të cilat ishin pushtuar dhe si pasojë e luftës kishte pushu sovraniteti i shteteve që formalisht i qeverisnin, e që njerëzit e të cilave nuk ishin ende të gatshëm që të qëndronin vetëm në kushtet e botës moderne, do aplikoheshin parimet për mirëqenie dhe zhvillim të tyre, e kjo do u besohej shteteve të civilizuara, që ta bënin këtë me mirëbesim.[3]
Në tipi A i mandateve, përfshinte kolonitë e Perandorisë Osmane, të cilat vlerësoheshin”…që kishin arritur stadin e zhvillimit ku ekzistenca e tyre si të pavarur mund përkohësisht të njihet por duke iu dhënë këshilla administrative dhe ndihmë nga Mandatori deri në kohën që ata janë të aftë të qëndrojnë vetë.”[4] E që Mandate të Tipit A, për Siri dhe Liban kishte Franca, kurse Britania për Palestinë dhe Irak.
Mbretëria e Hexhazit, e ndryshoi flamurin më 1920, duke ndërruar ngjyrën e gjelbër në vend të ngjyrës së bardhë-pra shpikën të njejtin flamur që sot e përdorin arabët e territorit izraelit të Palestinës. Kurse pastaj Jordania më 16 prill 1928 deri 1939, respektivisht si Transjordani deri më 17 qershor 1946, kur arriti pavarësinë e plotë. Mirëpo Transjordania më 1946, arriti pavarësinë e plotë.[5] Siç vërehet që flamuri i sotëm i Palestinës, është kopjuar prej këtij flamuri, vetëm se në vend të yllit 7 cepësh është vendosur gjysmëhëna me kryqin katolik në krah, 10 vite më pas më 1938.
Figurë 2. Flamuri i Mbretërisë së Hexhazit 1920-1925 dhe Jordanisë prej 16 prill 1928 deri 1938.
Simbolika e këtij flamuri është: ngjyra e zezë, simbolizonte Kalifatin Abazid, ngjyra e bardhë Kalifatin Umajad( Kalifatin Fatimid, simbolizohej me ngjyrën e bardhë e kundërta e Kalifatit Abasid sipas disa burimeve moderne[6]), ngjyra e gjelbër Kalifatin Rashidun,[7] kurse trekëndësi i kuq, ka simbolizu Hashemitët[8] ose sharifin e Mekës.[9] Sipas historianit Tim Marshall, ngjyra e bardhë simbolizonte kalifatin Umajad, në kujtim të fitores së parë ushtarake të Muhamedit, ngjyra e zezë kalifatin Abazid, në kujtim të të vdekurve të betejës së Qerbelasë dhe për të shënu epokë të re, kurse ngjyra e gjelbërt ishte e preferuar e Muhamedit( palltos së tij) dhe e ndjeksëve të tij kur pushtuan Mekën.[10]
Një përshkrim tjetër për simbolikën e ngjyrave ishte edhe ngjyra e bardhë për Kalifatin Umajad, ngjyra e gjelbërt për kalifin Rashidun( ʿAlī ibn Abī Ṭālib), kurse ngjyra e kuqe për Kharijites( ose al-Shurat) që ishte sekt i shfaqur pas Fitnes së I( luftës së I civile brenda islamike) 656-661, që shfaqet “përdorimi politik i fesë” si kundërshtim për rritjen e sekularizmit nën sundimin Osman.[11]
Madje Tim Marshall, shpjegon se janë përdorë trengjyrshat Europian si shenjë e shkëputjes së arabëve nga e kaluara e tyre me Perandorinë Osmane, derisa ngjyrat janë thellësisht islamike, pa përdorur yje dhe gjysmëhënë që ishin përdorur nga Osmanët.[12]
Kurse shpjegimi zyrtarë i dhënë në përvjetorin e Revoltës Arabe, me ç’rast dekreti i Husseinit e adoptoi flamurin e Revoltës Arabe, e që ngjyra e zezë përfaqësonte flamurin e zi të Muhamedit,[13] ( e që flamurin e zi Muhamedit ia kishte bërë Ajsha nga shamija e zezë e saj[14] e që njihej me emrin “Shqiponja”[15]),shokëve të tij dhe Kalifatit Abazid, ngjyra e gjelbër përfaqësonte Ahl al-Bayt( familjen e Muhamedit) kurse ngjyra e bardhë përfaqësnte sundimtarët arab dhe ngjyra e kuqe përfaqësonte Hashemitët.[16]
Flamuri i sotëm i arabëve të territorit izraelit të Palestinës
Flamurin që sot kanë arabët e territorit izraelit të Palestinës, kanë filluar ta përdorin që më 1964. Arabët e territorit izraelit të Palestinës, deri në vitin 1964 por edhe më pas, nuk patën identitet kombëtar të veçantë, por e konsideronin vetën Egjiptian pjesa e arabëve të Rripit të Gazës, kurse Bregu Perëndidmor si Jordanez.
Kurse për herë të parë identitetin e tyre kombëtar e krijuan më 28 maj 1964, në Konferencës e Këshillit Kombëtar në Jerusalem dhe në qershor Organizata e Çlirimit të Palestinës ishte krijuar, me të cilin rast u adoptu flamuri i Revoltës Arabe si flamur i tyre.[17] Kurse këtë flamur Organizata e Çlirimit të Palestinës më 15 nëntor 1988, e adoptoi si flamur të “shtetit të Palestinës.”[18] Kurse gjerësisht nga arabët dhe organizatat e tyre terroriste u pranu dhe u përdorë vetëm pas Marrëveshjes së Oslo-s 1993.
Më: 18.11.2023
Skender Jashari i burgosur politik nga EULEX, për rastet e sulmeve kundër policisë dhe xhandarmërisë së Serbisë në Dobrosin komuna e Bujanocit. Ky shkrim është pjesë e marrur nga punimi i bërë gjatë qëndrimit në burgimin politik!
Master drejtimi juridiko-penal dhe studime joformale ushtarake.
[1] Islam and the Politics of Secularism, The Caliphate and Middle Eastern Modernization in the Early 20th Century, Nurullah Ardıc̦, 2012, faqe 200; The Encyclopedia of the Arab-Israeli Conflict, A Political, Social, and Military History, Spencer C. Tucker, 2008, faqe 462; The History of Iraq, Courtney Hunt, 2005, faqe 64.
[2] PAPERS RELATING TO THE FOREIGN RELATIONS OF THE UNITED STATES, THE PARIS PEACE CONFERENCE, 1919, VOLUME XII, Paris Peace Conf. 181.91/49, Instructions for Commissioners From the Peace Conference, SM—140, faqe 747.
[3] https://www.ungeneva.org/en/about/league-of-nations/covenant( qasur 10.11.2023).
[4] Research Handbook on International Conflict and Security Law, Jus Ad Bellum, Jus in Bello and Jus Post Bellum, Editors:Christian Henderson, Nigel D. White, 2013, faqe 553; The Origin, Structure & Working of the League of Nations, Charles Howard Ellis, 2003, faqe 493; Taft Papers on League of Nations, William Howard Taft, 1920, faqe 23.
[5] Demise of the British Empire in the Middle East, Britain’s Responses to Nationalist Movements, 1943-55, Dr Martin Kolinsky, Martin Kolinsky, Michael Cohen, 2013, faqe 59; Proces-verbaux Officiels, Issues 1624-1683, Contributor:United Nations. Security Council, 1972, faqe 5.
[6] A Tale of Two Factions: Myth, Memory, and Identity in Ottoman Egypt and Yemen. Jane Hathaway, Albany, New York: State University of New York Press, 2003, faqe 97; “Art and Architecture: Themes and Variations”. The Oxford History of Islam, Sheila S. Blair; Jonathan M. Bloom, Oxford: Oxford University Press, 1999, faqe 215–267; Ritual, Politics, and the City in Fatimid Cairo, Paula A. Sanders, SUNY series in Medieval Middle East History. SUNY Press, 1994, faqe 44.
[7] The Rise and Fall of the Hashimite Kingdom of Arabia, Joshua Teitelbaum, London: Hurst & Company, 2001, faqe 205; A flag worth dying for: the power and politics of national symbols, Tim Marshall, New York, NY: Scribner, an imprint of Simon & Schuster, Inc, 2017, faqe 110–111.
[8] The Politics of National Celebrations in the Arab Middle East, Elie Podeh, New York: Cambridge University Press, 2011, faqe 49; A flag worth dying for: the power and politics of national symbols, Tim Marshall, New York, NY: Scribner, an imprint of Simon & Schuster, Inc, 2017, faqe 110–111.
[9] The Rise and Fall of the Hashimite Kingdom of Arabia, Joshua Teitelbaum, London: Hurst & Company, 2001, faqe 205.
[10] A flag worth dying for: the power and politics of national symbols, Tim Marshall, New York, NY: Scribner, an imprint of Simon & Schuster, Inc, 2017, faqe 110–111.
[11] Recollecting history : songs, flags and a Syrian square Massachusetts Institute of Technology, Lina Sergie, Dept. of Architecture, 2003.
[12] A flag worth dying for: the power and politics of national symbols, Tim Marshall, New York, NY: Scribner, an imprint of Simon & Schuster, Inc, 2017, faqe 110–111.
[13] A Flag Worth Dying For, The Power and Politics of National Symbols, Tim Marshall, 2017,faqe 110; An End to Al-Qaeda, Destroying Bin Laden’s Jihad and Restoring America’s Honor, Malcolm Nance, 2010, faqe 33; Symbols of Nations and Nationalism, Celebrating Nationhood, Gabriella Elgenius, 2018, faqe 30.
[14] Armies of the Muslim Conquest, David Nicolle, Osprey Publishing, 1993, faqe 6.
[15] Studies in Early Islamic History, Martin Hinds, Darwin Press, 1996, faqe 108.
[16] The Politics of National Celebrations in the Arab Middle East, Elie Podeh, New York: Cambridge University Press, 2011, faqe 49.
[17] Israel, A Simple Guide to the Most Misunderstood Country on Earth, Noa Tishby, 2021, faqe 171; The Routledge History of Terrorism, Randall D. Law, 2015, faqe 241; Jerusalem, The Contested City, Menachem Klein, 2001, faqe 105.
[18] https://info.wafa.ps/ar_page.aspx?id=2345; Handbook Near and Middle East States, Geography – History – Culture – Politics – Economy, Markus Porsche-Ludwig, Ying-Yu Chen, 2022, faqe 455.
