Lutfi Coka
(Vellimi i dytë)
Njeriu eshte si kometa
Tërhiqet nga e vërteta.
Njeriu manjak
Si qeni allcak.
gjithë ditën lehin
e s’behen merak!
Një fjalë na la i pari
Budallait i hap rrugë gomari!
Një i pasur kish rënë në mërak
Të hante pak si varfanjak!
Njëherë provoi njeriu i zi
Të fuste gjarprin në gji!
E gjarpëri i tha
Ti qenke një budalla!
Njeriu i vertetë mrekullinë
e mban në kurriz
Deri në ditët e pafundësisë!
O djallë me brirë
E paske shpirtin këllirë
Nuk paske të dytë
Të zënt buka sytë!
O sylesh!
Kur një mendje të kesh
Kur do ta krehin trurin
Ndahet byku nga gruri!
Pesë shokë për bukuri
Në një sofër hanë tok!
Dy qen në një canak
Nuk afrohen dot!
Pse nuk bëj shumë punë
Më bluan inati!
Lopata han sa është takati!
Pa lexuar syri ndryshket
Pa mësuar mendja vyshket!
Po të mos ishte Dielli
Në tokë nuk do kishte jetë
Dielli është zot i vërtëtë.
Kur t’i thuash jetës të dua!
Vëgimi kurre su shua!
Raftet bosh, koka shoshë!
Respekti për njerinë
Si kujdesi për fëmijën!
Rrezet e henes mbi djep
I palos e i fut në djep
Jo për të fshehur dicka
Por ato të më bëhen tra!
Skllavëria nuk është mal me borë
Por pesha e vdekjes në kraharor!
Skllavi i ideollogjisë
Si miu i shtëpisë!
S’lihet koka pa kapele
Si nuk lihet ujku bari me dele!
Smira si shëllira
Njera djathin ruan
Tjetra të zotin e bluan!?
Syri që sheh larg
Sheh dhe zorret në bark
Ai që nuk sheh dot atë që ka pranë
Nuk njeh as nënë as babanë!
Syrin pushka kurrë s’ma plakën
Që kjo tokë të mos ketë erë gjaku!
Tregtari se don tregtarin
Se i duket se prish pazarin!
Shpatullat e trimit
Nuk bien kuurrë
në krahët e pikëllimit!
Shtëpia me shkallë të ngurta
Si mendja me fjalë të urta!
Shpirti pa vrere
Si trandafili pa ere!
10-Shpirti i ngrohtë,syri pa lot!
Dhurata më e bukur në botë!
Të katër gjymtyrët m’i shkul
Vec në zemër mos mu ngul!
Tek të diturit koka bije në dhe
Dhe qielli me dritë tek yjet e ngre,
Të mirin vlerat e kanë pushtuar
Të ligun të mirat e kanë gëzuar!
Të falenderoj o mik
Të vlersoj si ciflik
Se këto janë fjalë të urta
Me lehtësi ngjis shkallët e ngurta!>
Të falësh hajdutin shumë gabon
Se vjedhjen ai kurrë se harron!
Të ligun luftoje si trim
Shokun ruaje
Prej tij s’ke shqetësim!
Të daj pasurinë i takon Babaijt
Që të mos i versulet vëlla vëllait!
Të përqeshësh shokun je budalla
Se nesër me ty do bëj Ha ha ha!
Ti lodhesh se fle në dyshek
Unë i etur shkoi në bibliotekë!
Tani plak, dje i ri
Jetova për të qënë i ri!
Të keqes i dil acik
Vetëm shpirti heroik!
Uji lag fytin
Edukimi ngul vyrtytin!
Varrin e babait kishte vite pa e parë
Mbi varr kish ndyrë një zagar
Kishte mbirë një bostan në atë vend
Djali erdhi nder mendkur e pa ai tha:
Për mua e rrite or Baba!?..
Vëlla-fjala që të bën pasha
Dritë dielli dritë hane
Gjak e mish i një nane!?..
Vonë po shkove në pazar
Nuk do dhesh as mall as kandar!
Vuajtaj fundi i një humnere
Gëzimi celja e një dere!
Zemrimi dhe zhgënjimi
thyen zemrën e një trimi!
Zemra valë prushi
Lotet kokrra rrushi
Mirësia e përligjur
Largon bimën e fëlliqur!
Zgjuarsia njeriun e bën madhështor
Sic bën lartësia malin Tomorr!
Zoti krijoi njerinë
Apo njeriu krijoi perendinë!
