Meti Rexhepi
L U R A*
ishte Lura
me pajën e qëndisur të floçkave
me perin e avujve
flokë-blerta deri tek e kristalta
atje kriheshin me krehër mjegullash
në sytë e çelur të malit
ishin floçkat cilave u rridhnin lotët e galdimit
ballit shkëmborë
nga njëri sy katarakteve shkallareve tjetrit
tatëpjetës liqeni-liqenit
qerpikët lisa të nën-ylbereve
si vëllezër shtat-hedhur bredha pishnaja boriga
përbri me zili u hapnin liqeve ombrella
maja gjembore të mos i përpijë
ndonjë përbindësh përralle
përbindëshit nuk do t`i kesh parë
ata të përrallave faniten të gjallë
shajni pleksur në pilulë
pilula do t`i shkrijë vetëm me një gllënjkë ujë
por shtohen natën e zbardhuar me sëpata qindra somnambulë
*
doza më e lehtë pirje kokrrash për fshirje fajësie
mbushur kokrra-lakmie dollapë e sirtarë porse mëkati diku i shpie
thjesht në trajtën e dykëmbëshave të rëndomtë
mos lypen trupa shumë-krerësh në plimëra mizërie
veçse nga një kokë dhe sëpatë lis-prerje
e duken si vezullojnë ndër trungje qerpikësh
të prerë e të hedhur gjithkah
u grabiten trofe sytë zgorre vetullat në gropa
të dashurave floçka magjiplota
fotosintezën ia përzunë Lurës
nuk i qepet asnjë kostum joshje
i vardisen pigmente me ngjyrën e dunave
lot të rralluar rrokullisen vertikales
bie shi i gurëzuari shi
sot e njëqind vjet tabloja nuk qëndiset
prej dorës së loçkës është këputur peri magjik
dhe perin e kapin gishtërinj zjarr-vënës e tragjik
nuk depërton dot shkëmbin e tablosë
përbindësh dykëmbësh me sëpata
Lurës i cunguan dhuntitë treten floçkat flokë-gjata
*
dhe shikojeni secilin në ballë
pamje cungash kanë marrë
*
ishte Lura
është Cungaja
faqe-shqyerës mbi ferra
nuk ia vesh duvakun pranvera
*Poezi nga vëllimi më i ri “URTIANA”, Prishtinë, 2023
KRUPA*
ndoshta terri i natës e shtyri rrotullimin e pandalshëm
të insektit krahëbardhë ndanë fanarit dritë-zbehtë të tryezës
herë me turre e me vrulle ritëm prishur e lehtësisht prajshëm
instinkt i ritualit por pa droje i skajshëm
mbi shelgun vajtues i kishte ikur dita e përftimit këndshëm
terri shufër e zezë i zi gjarpërues i vërvitej kudo në hapësirë
dhe rrjeti i merimangës anë e kënd i shtrirë
duke mëtuar thithjen e tërë kësaj drite të bekuar
hutaqja flutur i jepej rrotullimit të pangopur
fanari i sillej nga lëbyrja i humbet vija përplas kokën
bota nuk është e sheshtë vijave me lakadredha
grishjes së dritës krahët i shqyheshin fare lehtë
bukuri mjeshtërore e pikturuar mbi petka të reja
e drita ishte zjarr
simbolikë e pangopësisë i shporri gjumin fluturës
i dendësoi para djegies krupën
*Poezi nga vëllimi më i ri “URTIANA”, Prishtinë, 2023
