Hije që më ndjekin me dritë

Shkurtesa Thaqi

 (Një dedikim për nëntë motrat e mia – dritat e syve të mi)

Nuk ka fjalë që e shpjegon plotësisht ndjesinë që të jep fakti se je pjesë e një mozaiku të gjallë prej dhjetë motrash. Është si të ecësh në një pyll të dendur, ku secila pemë ka rrënjët e veta, por të gjitha bashkë krijojnë një kurorë të përbashkët që të mbron nga dielli i zjarrtë dhe stuhitë e jetës. Në këtë pyll jam rritur edhe unë  si njëra prej tyre, por edhe si një pasqyrë që reflekton dritën dhe hijet e secilës.

Kur je njëra ndër dhjetë motra, nuk je kurrë vetëm, por as kurrë në qendër. Mëson që çdo gëzim duhet ndarë në shumë pjesë, çdo dhimbje duhet përballuar bashkë, dhe çdo sukses ka në themel sakrificën e të gjithave. Kur e kujtoj fëmijërinë, më duket sikur isha pjesë e një kori të hareshëm, ku zëri im humbiste ndonjëherë në zhurmën e të tjerave, por ishte gjithmonë aty  i ndjerë dhe i pranuar.

Na mungonin ndoshta shumë gjëra materiale, por kishim një pasuri që pak familje e kanë: një dashuri e pandashme, një besim që nuk dridhej kurrë. Secila nga motrat e mia ka qenë një dritare përmes së cilës kam parë botën ndryshe. Njëra më mësoi të duroj, tjetra të qesh edhe kur dhemb. Një tjetër më mësoi të mos dorëzohem kur gjithçka duket e humbur.
Dhe ndoshta ndonjëra më mësoi edhe si të qaj pa frikë. Sepse në mesin e tyre, nuk kam ndjerë kurrë nevojën të shtirem, të fshihem apo të bëhem dikush që nuk jam.

Të jetosh me nëntë motra të tjera është një përvojë që nuk përshkruhet lehtë. Nuk ka vetmi, nuk ka heshtje të zymtë. Ka zëra, të qeshura, ndonjëherë edhe grindje të vogla  por ato zgjasin pak.

Sepse kur je rritur në një shtëpi ku dashuria ndahet në dhjetë pjesë, mëson që zemërimi tretet shpejt dhe falja bëhet rutinë.
Sot që jemi rritur, jeta na ka shpërndarë në vende të ndryshme,por lidhja jonë nuk është dobësuar  përkundrazi, është bërë më e thellë.

Nuk kalon ditë pa një mesazh, një telefonatë, një fjalë të ngrohtë nga një motër që të kujton se dikush mendon për ty, lutet për ty, jeton me gëzimet dhe dhimbjet e tua.
Kjo është dashuria që nuk matet me kohë, distancë apo kushte  është një lidhje gjaku dhe shpirti. Jemi një trup i vetëm me zemra të shumta.

Prindërit tanë nuk kishin pasuri për të na llastuar,por kishin një zemër të madhe, që nuk lodhej kurrë së dashuruari e së sakrifikuari për ne.  Nëna, me duar të lodhura nga puna dhe sy që mezi mbylleshin në mbrëmje, dinte të shndërronte ato pak që kishim në ngrohtësi.

Ajo nuk e njihte fjalën “pamundësi” çdo nevojë e jona ishte një detyrë e saj, çdo dhimbje jonë  një plagë e heshtur në shpirtin e saj. Babai, i heshtur dhe i palodhur, na mësoi se forca e vërtetë nuk është zëri i lartë, por qëndrueshmëria në heshtje. Ata nuk na dhanë vetëm jetë – na dhanë drejtim. Dhe kur rrëzoheshim apo humbnim rrugën, ishin ata që na qëndronin pranë pa na gjykuar, vetëm me një vështrim që thoshte: “Jemi këtu. Derisa të jeni mirë, ne nuk ndalemi.”

Tani që jam më e rritur, e kuptoj se gjithçka që kemi arritur, e kemi ndërtuar mbi përkushtimin e tyre. Në çdo hap që hedhim, ne jemi hije të kujtimeve të tyre, frymë e gjallë e dashurisë që na rriti. Nuk kam mësuar çfarë është të jesh motër nga librat  e kam përjetuar çdo ditë.

Ka ditë kur ndalem dhe mendoj: si do të ishte jeta ime po të isha e vetme, pa motrat e mia? Më zë trishtimi menjëherë. Sepse pa to, nuk do të isha kjo që jam sot. Do të isha një version më i zbehtë i vetes, më e vetmuar, më e pambrojtur. Sepse fakti që kemi pasur njëra-tjetrën, do të thotë që askush nuk ka qarë vetëm, askush nuk ka festuar vetëm, askush nuk është ndier i humbur – gjithmonë ka pasur një motër si dritë në fund të tunelit.

Kjo është dashuria që rritet pa u lodhur. Një dashuri që nuk kërkon kthim, nuk kërkon favor – thjesht ekziston. Dhe një ditë, kur të plakemi, do të jemi ende aty  ndoshta me flokë të bardha, ndoshta me kujtime të mjegulluara, por ende motra. Ende njëra në krah të tjetrës. Sepse lidhja jonë nuk varet nga mosha, largësia apo koha  ajo është rrënjosur thellë në shpirt.

Të tjerët ndoshta e shohin familjen tonë si një çudi  si një shtëpi me zëra që nuk ndalen kurrë, me dhjetë vajza që jetojnë, flasin, qeshin e qajnë bashkë –por unë e shoh si bekimin më të madh që më është dhënë ndonjëherë. Jo për shkak të numrit, por për shkak të asaj që përfaqësojnë motrat për mua: një përvojë që të formon. U rrita e rrethuar nga duar që më ngritën kur rashë, nga zëra që më udhëzuan kur humba, nga sy që më panë edhe kur nuk flisja.

Në një botë ku individualizmi rritet, ku ndarja dhe egoizmi bëhen normale, ne motrat jemi dëshmia që dashuria familjare, bashkimi dhe përkushtimi nuk janë vlera që humbasin me kohën.

Nëse jeta ime do të ishte një libër, titulli i saj do të ishte “Motrat e mia”.Sepse në çdo faqe, në çdo kapitull, në çdo kthesë të rrëfimit, ato janë aty –jo si personazhe të rastësishme, por si shpirti i vetë tregimit tim.

Prandaj, nëse ndonjëherë më pyesin kush jam, nuk do të jap një përgjigje me emra të vetmuar. Unë jam njëra nga ato dhjetë motrat që kanë krijuar një botë brenda botës.
Ato janë shtylla që më mbajnë – dhe si hije që më ndjekin me dritë.