[ Libra NëLinjë ]
[ Shkarko librin e plotë në gjermanisht, në PDF – 388 faqe ]
Ibrahim Kelmendi (Autor)
NN (teolog i krishterë anonim për shkak të rrezikut):
Sa shpesh, pas sulmeve islamiste, pohohet se agresioni i terroristëve nuk ka të bëjë fare me Islamin si fe! Ibrahim Kelmendi thotë: Po, ka! Islami ka të bëjë me dhunën! Ai shqyrton shkrimet e shenjta islame dhe gjen agresion dhe dhunë në një gamë të gjerë. I ndikuar nga kritiku fetar Friedrich Nietzsche, Ibrahim Kelmendi nuk i kursen fjalët. Ai ndan vëzhgimet, mendimet dhe zemërimin e tij me lexuesin. Kelmendi mbështetet në një demitologjizim të Kuranit për të thyer pushtetin e tij mbi besimtarët verbërisht dhe imituesit e dhunshëm.
Botimi: Vetë-Botim 2019
© Ibrahim Kelmendi (Autor)
Kopertina: Adnan Asllani
Shtypur nga NN (për shkak të rrezikut)
ISBN: 978-3-00-063103-0
PARATHËNIE
Mrekulli të vogla në tragjedi të mëdha!
Sa herë që shkruhen libra “kundër” feve abrahamike, besimtarët fundamentalistë menjëherë shqetësohen. Reagimet e tyre janë irracionale, madje shumë agresive. Ata kanë arritur të zbatojnë një lloj ndalimi për kritikimin e feve të tyre. Le të supozojmë se unë tani kritikoj Islamin. Fundamentalistët islamikë do të bërtasin menjëherë: Islamofobia! Për fat të mirë, të krishterët janë më të rezervuar tani, jo aq agresivë sa ishin në Mesjetë. Nuk jam mjaftueshëm i informuar se si reagojnë hebrenjtë nëse dogma e tyre kritikohet, por duket se, ashtu si myslimanët, edhe ata do të bërtasin menjëherë: antisemitizëm…
Pavarësisht të gjitha këtyre: Unë e shkrova këtë libër.
Shpresoj që myslimanët nuk do të ofendohen nga angazhimi im për të çmitizuar Kuranin dhe “Profetin” Muhamed. Nëse ndodh kështu, unë nuk jam fajtor. Besimi dhe mentaliteti i tyre monoteist, si mysliman, janë fajtorë.
Nuk do të sakrifikoj të drejtën dhe lirinë time për të shkruar atë që mendoj, as për shkak të ndjenjave islame të myslimanëve…
* * *
Unë u “ngjiza” në vitin 1954 nga prindër shqiptarë të besimit islam. Prindërit e mi ishin gjithashtu besimtarë myslimanë. Për tetë breza. Përpara kësaj, ata ishin të krishterë. Të dy fetë u imponuan. Thuhet se Krishterimi iu imponua Ilirisë nga sundimi romak dhe bizantin, dhe Islami nga sundimi osman…
E kuptova shumë herët se isha “ngjizur” si viktimë. Prindërit e mi nuk ishin në gjendje të më ushqenin ose të më ofronin një arsim të ndriçuar. Ata nuk mund të përballonin as arsimimin tim. Megjithatë, unë dhe vëllezërit e motrat e mia ndiqnim shkollën. Në atë kohë, në Kosovë kishte një eufori kombëtare; vetëm një arsim i suksesshëm mund të na ndihmonte të çliroheshim nga pushtimi serb. Mendoja se pushtimi serb ishte fajtor vetëm për varfërinë dhe prapambetjen tonë. Jo vetëm kaq. Edhe feja islame kontribuoi shumë në këtë.
Kur vdiq gruaja e parë e babait tim, babai im ishte 52 vjeç. Ata kishin tre fëmijë. Më i vogli ishte 8 muajsh. Gjyshi im, babai i nënës sime, i kërkoi babait tim të fejohej me vajzën e tij. Ajo ishte vetëm 13 vjeçe. Ata u martuan. Babai im ishte 52 vjeç, nëna ime ishte 13. Në moshën 14 vjeç, nëna ime lindi binjakë. Ata vdiqën brenda muajve të parë. Pastaj vëllai im i madh u “ngjiz”, pastaj unë. Pas meje, dy palë të tjera binjakësh dhe tre vëllezër. Gjithsej njëmbëdhjetë. Tre vdiqën. Nëna ime duhej të rriste njëmbëdhjetë fëmijë: tre fëmijët e burrit tim dhe tetë të saj. Sa herë që i kërkoja nënës sime të ndalonte, të ndalonte “ngjizjen” e viktimave, ajo justifikohej duke thënë: “Vullneti i Allahut!” Nëna ime e varfër, vetë viktimë e pedofilisë së legalizuar nga myslimanët, dhe më pas viktimë e vullnetit të Allahut!
Prindërit e mi dhe ne, fëmijët e tyre, patëm një jetë shumë të vështirë. Përveç kësaj, ishte edhe Islami “ynë”, i cili na skllavëroi edhe më shumë. Si fermerë të varfër, na duhej të punonim shumë. Përveç kësaj, na duhej të luteshim pesë herë në ditë. Kryesisht im atë. Ai madje shkonte shumë shpesh në xhami për t’u lutur. Ishte rreth katër kilometra larg, në fshatin fqinj. Disa fshatra ndanin një xhami shumë të vogël dhe të rrënuar. Maksimumi 100 besimtarë mund të luteshin brenda në të njëjtën kohë. Në fakt, atëherë nuk ishim besimtarë të rreptë dhe të vërtetë. Ne e quanim besimin “tonë” “Islami Tradicional”. Ishim shumë krenarë, që ishim tolerantë ndaj bashkatdhetarëve tanë, katolikëve dhe ortodoksëve njësoj. Nuk kishte konflikte fetare. E konsideroja këtë një mrekulli të vogël në tragjedinë tonë të madhe…
Babai im, autodidakt, por analfabet, ishte predikues islamik. Jo profesionist. Ai thoshte se ishte mëkat të fitoje para duke qenë predikues. Ai dinte shumë ajete kuranore përmendësh, pa e ditur se çfarë domethënie kishin. Arabisht, sigurisht – gjuha e Allahut, siç besojnë myslimanët injorantë! Ai më mësoi shumë ajete kuranore kur isha vetëm katër vjeç. I recitoja me shumë krenari, në arabisht, pa e ditur se çfarë po recitoja në të vërtetë. Gjithashtu besoja se arabishtja ishte gjuha që Allahu e kuptonte. Herë pas here, nëse e harroja, babai më rrihte. Ai besonte se ishte vullneti i Allahut të më rrihte nëse harroja lutjet kuranore. Vetëm më vonë e kuptova se ai më kishte keqtrajtuar. Muhamedan! Ai më dha emrin arab Ibrahim, nga bindja. Ibrahimi ishte një profet shumë i rëndësishëm mysliman, paraardhësi i arabëve dhe paraardhësi i Muhamedit. Kështu që, ai më arabizoi në mënyrë idiote me urdhër, edhe pse e konsideronte veten një shqiptar shumë krenar dhe, si i tillë, shpesh persekutohej dhe torturohej nga pushtuesit serbë. Një provë e mëtejshme se sa arab është Islami është se lutjet e detyrueshme ende mbahen në arabisht, duke arabizuar jo-arabët, siç ishte rasti me egjiptianët, irakianët, sirianët, algjerianët, palestinezët etj., të cilët nuk ishin arabë.
…
