[ Libra NëLinjë ]
RRJEDHAT E MIRDITËS
Nuk e di kur më hyre në shpirt
Apo aty ishe e nuk të pashë Mirditë
Nuk e di në cilën lojë të fëmijërisë
Pranë cilës kullë në Dukagjin e Drenicë
Nuk e di Mirditë
Nën tymnajën e bishtukut
Shpesh pa dritë deri në agim
Me fijet e flakës së mallit
Kanë thurur bukurinë e kujtimit për ty
Pleqtë jetikë të fshatit tim Mirditë
E në vogëlinë time të vocërr ti rriteshe e madhe
Zjarr këngë e pushkë duke shkrepur n’ato male
Të fisit tim Mirditë
Një grusht hi në një shtëpi që s’është më kam unë ende atje
E një përrua që rrjedh e shter shtratit në mua
Dhe një lis me rrënjë në kroje të Krujës Mirditë
PERËNDIMI I DIELLIT NË RIXHEVË
bujtinave pa zjarr në vatër
në stinë cigmash pa mbarim
seç më ngroh kujtimi i diellit
tek perëndon
mbi malet e fshatit tim
shumë më nxeh ajo flakë
që pas malit bie ngadalë
për t’u bërë sërish zjarr
kudo që të jem
shpirti e trupi më nxehen
kur dielli hip majë malit
me prarue Rixhevën
LISAT E VENDLINDJES
kanë lisa arat
shumica lart në mal
mes qiellit e tokës
përjetësisht ballëlartë
nën qiellin gri
ngrykë e marrin
secilën re sterrë
e vaji i merr
lot u pikin qepallat
nga secili gjeth
ka lisa nëpër ara
shumica janë në mal
mes qiellit e tokës
përjetësisht krenar
