Prof. Dr. Sadri Rexhepi
Është i lindur më 1970 në fshatin Tërrnavë të Besianës. Shkollën fillore e kreu në vendlindje kurse të mesmën në Besianë. Rrjedh nga një familje e madhe fshatare por edhe intelektuale dhe me prirje të madhe kombëtare. Babai i tij Aliu ishte ndër fshatarët më të brymosur me ide patriotiko-kombëtare në Kosovë. Kjo është arsyeja pse Aliu u maltretua psiqikisht dhe fizikisht shumë herë nga policia serbo-sllave e regjimit jugosllav, vetëm pse kerkonte drejtësi për popullin shqiptar.
Madhështori Aliu Kuleta ishte i vetmi shqiptar në Kosovë i cili edhepse nuk ishte anëtar i Kuvendit të Kosovës hyri në një seancë të Kuvendit dhe i turproi të gjithë ata diskutues shqiptarë e serbë të cilët hodhën gurë e dru kundër të drejtave të popullit shqiptarë mbi të ashtuquajterën platëformë për nacionalizmin dhe iridentizmin shqiptar…! Së këndejmi, Aliu ishte frymëzim për të gjithë shqiptarët liridashës, e gjithsesi edhe për Shefkiun e gjithë familjën e tij të ngushtë dhe të gjerë.
Pikërisht dëshmori Shefki Kuleta frymëzimin e drejtë kombëtar e mori nga babai i tij, dritëplotë. Ky aktivitet i Shefkiut daton qysh nga fëmijëria. Por mllefi dhe urrejtja ndaj pushtuesit serbosllav tek Shefkiu del në pah sidomos në kohen kur ai ishte gjimnazist në Besianë me organizimin e demostratave të herëpasëhershme.
Shefkiu studimet i vazhdoi në Fakultetin Teknik në Mitrovicë, të cilat i kreu më sukses të shkelqyeshëm…Ai edhe gjatë studimeve në Mitrovicë merrej me organizimin e demostratave dhe solidarizimin me minatorët e Trepçës që ishin ngujuar në zgafellë. Për këtë arsye ishte kërcnuar shumë herë. Mirëpo shpirti uragan i dëshmorit Shefki Kuleta për çlrimin kombëtar nuk kishte të ndalur. Ishte ndër organizuezit dhe pjesëmarrs i demostratave të viteve 1989 – 1990.
Parqitjën publike të Ushtrisë Clirimtare të Kosovës në fshatin e tij dhe të fshatrave për rreth, ai e mirëpriti me një knaqësi të veçantë. Ai së pari u inkuadrua në Mbrojtjën teritoriale për disa vite rresht e pastaj edhe në cilsinë e ushtarit të rregullt. Fillimisht ushtrimet ushtarake i filloi dhe i mbaroi me suses të jashtzakonshëm në Zhabar. Pas Zhabarit ai duke kaluar nëpër fshatra të ndryshme arriti në Llapashticë e pastaj vjen në Bellepojë, Tërrnavë, Halabak, Sharban, Rimanishtë etj.
Së këndejmi, Shefkiu dha kontribut të çmueshëm në të gjitha fushat dhe i kryente me përpikëri të gjitha detyrat që ia caktonte komandanti i njësitit përkatës, Kadri Avdiu. Dikush nga komandantët e kishte lutur që të shkojë në shtëpi e të pushojë një javë, por ai nuk kishte pranuar kurrsesi duke u thenë ,,se unë kam qenë në shtëpi, tani është kohë e luftimeve i gjall a i vdekur nuk largohem nga fronti deri sa të përfundojë lufta ’’. Për guximin dhe heroizmin e tij ndër beteja dëshmojnë edhe bashkëluftetarët e tij të ngusht të cilët qëndruan bashkë deri me rënien e tij heroike.
Një shok i tijë i luftës tregon për Shefkiun se ai gjithmon printe i pari e ne shkonim pas tij dhe në ditën kritike një orë para së të vritej shokët kishin harru të më sjellin ushqim e ai ma ka nda gjysmën e bukës së vet dhe pas një ore bie heroikisht. Së këndejmi, trimëria dhe heroizmi i Shefki Kuletës është vazhdimsi e amanetit të Zahir Pajazitit, Adem Jasharit, Sali Cekut, Agim Ramadanit, Jetullah Islamit, Hyzri Talles e shumë të tjerëve para tyre që u angazhuan shumë për lirinë e Kosovës.
Gjithnji sipas rrefimeve të bashkëluftetarëve të Shefkiut, ishte caktuar të shkonte dhe të punonte në Shqipëri në koordinimin e punëve dhe mjeteve në Shqipëri. Mirëpo ai nuk pajtohej të qëndronte vetëm në Shqipëri. Ai shpesh herë shkonte në Shqipëri prej nga sillte armatim për bazat e caktuara në Kosovë. Dëshira e tij ishte që me duart e veta të hidhte në ajr një bazë ushtarake paramilitare serbe në fshatra të ndryeshme të Llapit e Shalës. Në këtë menyrë në mars të vitit 1999 ai me shtatë grupe me nga dhjetë ushtarë i shkon në ndihmë njësitit i cili ishte i vendosur në Sallabajë.
Gjatë gjithë intervalit kohor nga 10.03.1999 deri me 21.03. 1999 në Penuhë janë zhvilluar shumë luftime dhe shumë granatime të ndërsjella nga të dy palët. Së këndejmi, me 21 mars të vitit 1999 gjatë luftimeve të ashpra në një afërsi prej 300 metrash nga granatatë e shumta njëra prej tyre bie mbi gjoksin granit të Shefki Kuletës i cili bie heroikisht në altarin e lirisë, ashtu siç dinë të biejnë vetëm trimat, bijtë më të dashur të Kosovës së përgjakur dhe të martirizuar.
Trupin e tij të pa jetë e varrosen disa bashkëluftetar të tij me të vetmin qëllim që ndoshta nuk do të vrahen të gjithë dhe dikush do të shpetojë më qëllim që pas përfundimit të luftës të tregojë për varrin e tij tapi e luftes së fundit shqiptaro- serbe, tapi e gjakut të derdhur për çlirimin e Kosovës,tapi e gjithë shqiptarsisë. Pas përfundimit të luftës familjarët dhe bashkluftetarët e tijë mbetjet e tij mortore i barten nga Penuha dhe i rivarrosen në varrezat e fshatit Tërrnavë.
Së këndejmi, dita kur ra heroikisht Shefki Kuleta do të shënohet me shkronja të arta në historinë më të re të shqiptarëve në Llap e Kosovë e gjithë andej për luftën dhe bijtë e saj që nuk kursyen gjakun as jetën e vet të njom, vetëm që Kosova të çlirohet njëherë e përgjithëmon nga regjimi i urryer serb. Mirëpo ai nuk vdiq, ai rilindi si feniksi. Rrugën e tij e vazhduan edhe mijëra djem nga Llapi dhe Kosova deri në fitorën përfundimtare. Edhe familja e tij vazhdoi rrugën e nisur nga babai i tij shumë më herët.
Shefkiu e deshi Kosovën, e deshi lirinë por nuk arriti ta shohë atë sepse iku kur e thirri liria, iku në pavdekësi. Ai jeton diku larg, i kënaqur dhe krenar, duke i bërë roje lirisë. Gjaku i tij i derdhur për këtë tokë do të jet vulë dhe garancë e lirisë që po e gëzojmë ne sot. Ai jeton me ne, na sheh ne, por ne nuk e shohim atë. Trimëria dhe heroizmi i tij, do te mbesin shembull dhe frymëzim ku do të përkulemi gjithmonë para veprës së tij.
