Brenda rrjetës së fatit të flijuar;
Nuk mund të jem posedues i kohës sime.
Mungesa e dritës, ma shton peshën e ankthit;
Atij ankthi me ngjyrën e territ;
Që unë aspak nuk ia kam frikën;
Se vetëm zhurma e shiut i bën shoqëri;
I ka ardhur fundi, është në agoni.
Mes shkëndijave të gjumit të mesnatës;
Isha i dehur, nga aroma e luleve të livandës;
Lundroja në detin e kujtimeve të mia;
Në blerimin e fushave, ku merr frymë liria.
Çastin e ëndërrimit, ma prishën dy gjëra:
Një e lehur plot inat, që gjithnjë më shqetëson;
Dhe ankimi i derës së pavajosur në pavijon.
Ardian Haziri
