Zymer Mehani
(Poemë mitologjike)
Në mjegullën e lashtësisë që fshihet ndër shekuj,
ku zëri i perëndive ndalet nëpër thinja të lashta,
u ngrit një përbindësh, i mallkuar prej yjnie —
Kimera, flakë e ferrit, bijë e natës së vrarë.
Me kokë luani e sy që digjnin si zjarre të një lufte,
me trup dhie që shkulte tokën me thundra si mallkim,
e bishti i saj — një gjarpër që helmin në erëne hidhte,
kur frynte mbi fushat, ku ëndrrat vdisnin pa emër.
Ajo ecte mbi legjendë, nuk ndalej për lutje as frikë,
kulloste nga froni i frikës, ndriçonte errësirën me tmerr,
e zëri i saj përhapej si thirrje e perëndive të rëna,
një klithmë që trondiste edhe Olimpin në terr.
Belerofonti me Pegasin, fluturoi mbi shtigje të stuhisë,
me heshtën e guximit drejt flakës që s’vdes,
u përball me përbindëshin, me mitin vetë në sy,
dhe e rrëzoi nga froni, por legjenda s’u shua të vdesë.
Se Kimera jeton në çdo makth që djeg shpresën në shpirt,
në çdo iluzion që merr trajtë hyjnore dhe vret,
ajo është zjarri i brendshëm, që nuk shuhet asnjëherë,
një mit që lind përsëri… kur frika bëhet besë.
Në cilin mal rri tani, as Orakulli s’e di me saktësi,
veç dihet: ku ka guxim të çmendur, ajo merr frymë sërish —
se Kimera s’është thjesht përbindësh me zjarr në gojë,
por një pjesë jona… që lufton mes dhembjes e dritës, pararojë.
