Skënder MULLIQI
Nuk ka shoqëri që nuk përmban një pakicë helmuese, e shumicën të shëndetshme. Sipas ndodhive dhe sjelljeve të deri sotme ndaj fqinjeve në Ballkan, Serbia ka mbetur shoqëri helmuese.Ata-serbët janë treguar racist, pak të arsimuar në aspektin e mendësisë politike dhe primitiv. Serbia është substrati i të keqës, intolerancës i inkurajuar nga projektet famëkqija të se kaluarës dhe të tashmës. Ky vullgaritet serb po shprehet edhe të kreu i Serbisë të pareformuar. Për fat të keq në valet e shovenizmit të egër serbomadh, kanë mbetur edhe intelektualë, profesorë e edukatorë si degë propagandistikë të pushtetit të Vuqiqit, i mbushur me racizëm të tmershem.Serbia ka mbetur një vend i zhytur në baltën e gjuhës të urrejtjës dhe qetnikizmit.
Serbia është faktor i terrorizmit, që dëmtuan popullin shqiptarë në etapa historike. Presidenti serb, Vuçiqi kurrë nuk shprehu pendesën për viktimat e luftës ndaj myslimanëve në BH dhe shqiptarëve të Kosovës.Ky është qelbur mbi humusin e krimeve të veta.Serbia e Republika Serpska janë bërë një oazë kriminelesh dhe mafie. Shefat janë Vuçiqi në Serbi, Dodik i Republika Serpska. Kryemafiozi i qelbur në kokë është patriarku Porfirije, më iden për “botën serbe”, ku po dëshirojnë ti përserisin vrasjët dhe spastrimet etnike të kohës se Millosheviqit. Edhe Vuqiqi është nën ndikimin e elitës kishtare, si provokim i neveritshëm dhe përbuzje ndaj të tjerëve në Ballkan.
Serbët kryen krime djallëzore ndaj popullit boshnjak dhe ndaj shqiptarëve, duke vra gra , pleq dhe fëmijë, deri të përdhunimi dhe dëbimi i gjithë popullatës jo serbe në ish-Jugosllavi. Ata hapën kampet më të keqija – qendrat e torturës në BH dhe në Kosovë.Dhe, përfaqësuesit botës gjithë serbe të gjitha këto akte macabre i bënë më bekimin e Porfirijes, paraprakisht Pavlës. Dhe, tre dekada pas përfundimit të luftës, të zgjedhurit e popullit serb, po tentojnë që më luftë të re, të kthejnë epokën më të ërret të pas Luftës së Dytë Botërore. Kishat serbe u kthyen në shfaqje të mallkimit dhe fyerjës ndaj shqiptarëve dhe në depo të armatimit.
Regjimi kriminal i Vuqiqit dhe kisha serbe janë një grazhdë që po shesin mjegull, sikur bota të ekziton për shkakun e tyre. Në BH dhe në Kosovë, u vranë dhe u përsekutuan djemë dhe vajza , ku nënat dhe baballarët mund të imagjinojnë vetëm trishtim dhe dhëmbje. Urrejta ndaj shqiptarëve është e verbët, është anakronike për kohën që jetojmë. Është tragjike kur përdhunuesit e Kishës Serbe nuk i nënshtrohen ligjeve të shtetit. Po vrapojnë pas idesë nacionaliste të një bote gjithë serbe, e cila natyrisht nuk mund të arrihet në mënyre paqësore. Kisha Serbe e ka humbur identitetin fetar, moti e ka lënë rrugën e Zotit.
Ajo ishte mbeshtetëse e pushtimeve dhe të luftës .Presidenti serb së bashku më kishën, nuk po e pranojnë gjenocidin dhe vrasjët masive të shkaktuara në ish-Jugosllavi. Edhe kjo Qeveri e Serbisë, nuk është larguar nga politika hegjemoniste, vetëm sa i ka përforcuar radhët më kriminelet e luftës dhe terrorit serbomadh. Kisha i shërben homogjenizmit brutal të vazhdueshem të popullit serb në Kroaci, Bosne, Mal të Zi dhe minoritetit serb në Kosovë. Dhe, ky homogjenizim dhe politizim i fesë është shoqëruar prej vitësh nga një makinë propagandistike, e cila mohon Republikën e Kosovës.
Zaten edhe sulmet e vazhdueshme të karakterit terrorist në veri të vendit-rasti i fundit terrorist në Banjskë, flasin së Beogradi nuk po pushon në kërcënimet më luftë për ndarje të Kosovës.Ne qdo tubim të pushtetit dhe ate kishtar brohoriten slloganet fashiste dhe muralet gjithëandej në Serbi për kthimin e ushtrisë serbe në Kosovë, duke kërkuar vrasjën e shqiptareve – ngjarjet sportive. Kjo është një kartolinë e shkurtër e Serbisë e cila ke mbetur më kornizat e politikave mesjetare serbe.
Krejt në fund. Këto plane djallëzore të logjikës serbomadhe, nese dikur serbet i kan bërë realitet më ndihmn e Fuqive të Mëdha të kohës, kjo këngë e tyre vjetër kishtare e pushtetare kurrë më nuk do të përseritet. Shqiptarët u çliruan më luftë nga Serbia okupatore, dhe janë factor dominant në Ballkan, më miq të fortë që ju dalin për zot.
