“Nëse Ungjillin e shoh vetëm në mënyrë sociologjike, po, unë jam komunist dhe po ashtu është edhe Jezusi.” – Papa Françesku I
“Të krishterët, socialistët, marksistët dhe komunistët duhet të ndërtojnë një “të ardhme më të mirë, vëllazërore”, për një botë të ndarë nga luftërat dhe polarizimi”, Papa Françesku I, Vatikan.
“Në Argjentinë, priftërinjtë duhet t’a shohin botën përmes syve të të varfërve, duke jetuar mes tyre. Ky është rezultat i një zgjedhjeje mbarëbotërore, i një sistemi ekonomik që çoi në këtë tragjedi, një sistemi ekonomik (Kapitalizmi), që ka në qendër të tij një Zot të rremë, një Zot të rremë të quajtur para”. – Papa Frani I
Klajd Kapinova
Kardinali Joseph Zen, një aktivist antikomunist në Hong Kong, i cili është arrestuar nga Partia Komuniste Kineze, e ka pyetur hapur veten nëse ai i sheh komunistët si “djem të mire”. Papa Françesku vjen nga Amerika e Jugut, ku komunistët janë djemtë e mirë që mbrojnë të varfërit nga shtypja e regjimeve ushtarake në bashkëpunim me të pasurit, kështu që ai mund të ketë simpati për ta. Ai nuk ka përvojë të drejtpërdrejtë të komunistëve në pushtet, shtypësve të popujve.”
Kritika e Papa Françeskut ndaj ekonomisë së tregut të lirë e ka bërë atë fatkeqsisht një ikonë simbol, për të majtën globaliste dhe ka nxitur pretendimet e sakta se ai ishte dhe është komunist radikal. Fatkeqsisht papa Francesco I, si një kundështar dhe shkatërrues i hapur i krishterimit sot në Europe dhe botë, si aksidentalisht udhëheqësi i 1.2 miliardë katolikëve në botë e ka quajtur kapitalizmin një burim pabarazie në rastin më të mirë dhe në rastin më të keq një vrasës. Turp e marre!
Gjatë kthimit nga Parada e Ditës së Fitores në Moskë, udhëheqësi marksist dhe diktatori fashist kuban Raul Castro u ndal në Romë, për të falënderuar adhuruesin e komunizmit sharlatan anti Krishtin papa Françeskun I, për rolin e tij në afrimin e Kubës marksiste me Shtetet e Bashkuara. “Nëse Papa vazhdon në këtë mënyrë. Unë do të kthehem në lutje dhe do të kthehem në kishë. Unë nuk bëj shaka.”, tha Raul Kastro (Castro).
Mbështetja e Raul Kastros nuk arriti të rekomandojë marksitin e tij “papa” Françeskun I tek e djathta dhe konservatorët republikanë amerikanë, mbasi shumë prej të cilëve asokohe iu përgjigjën me zemërim të jashtëzakonshëm nismës kubane dhe të adhuruesit dhe praktikuesit të homoseksualizmit, djalit të marksistit Hysen ish Presidentit marksist Barack Hysen Obama.
“Ka shumë skepticizëm midis katolikëve këtu në SHBA. Unë mendoj, se ky është një Papë që ka kjartë prirje marksiste. Është e padiskutueshme që ai ka një skepticizëm shumë të zëshëm (për) kapitalizmin dhe sipërmarrjen e lirë dhe… Më duket se është shumë shqetësuese.”, thekson besimtari katolik Stephen Moore, kryeekonomist në Institutin Konservator të Uashingtonit, Heritage Foundation.
Rush Limbaugh, prezantuesi konservator i radio (Shock jock), hapur asokohe e hodhi poshtë thirrjen apostolike të Papa Françeskut, Evangelii Gaudium (Gëzimi i Ungjijve) si “marksizëm i pastër”.
Sipas statistikave zyrtare, SHBA është shumë larg kombi më i krishterë i botës perëndimore. Ka afro 86 milionë katolikë amerikanë të pagëzuar dhe është besimi më i madh fetar në vend. Shumë nga anëtarët e saj e shohin Shën Gjon Palin II si një papë hero, sepse ai ishte një luftëtar i luftës së ftohtë kundër komunizmit dhe kjo shton erën e një ndjenje tradhtie në reagimin e tyre ndaj marksistit “papa” Frani I.
Ky sharlatan që po tjetërson dhe komunistizon e homokseksualizon në maksimum kishën kaotlike kudo në botë, ka fatkeqsisht shumë adhurues të komunizmit të zi mes marksistëve amerikanë, brenda partisë “demokrate” e cila ka vlerësimet e tij ideologjike marksiste të miratimit më të lartat, veçanërisht në mesin e demokratëve katolikë, ku ai do të vijoj jetë polarizuese edhe pyetja e ditës, se A është Papa Francesco i një komunist? e cila do të vazhdoi të jetë vazhdimisht mbizotëruse këtu deri sa ai fatkeqsisht do të jetë në krye të kishës katolike në Vatikan.
Shën papa Gjon Pali dhe Françesku I, erdhën nga botë shumë të ndryshme dhe kjo ndikoi në mënyrë të pashmangshme në mendimin e tyre, për çështje si: politika, ekonomia dhe drejtësia sociale.
Në pjesën më e madhe e jetës së hershme të tij papa Gjon Palit jetoi nën regjime totalitare fillimisht pushtimi nazist, gjatë Luftës së Dytë Botërore, pastaj dominimi i gjatë stalinist dhe sovjetik i Polonisë, gjatë Luftës së Ftohtë. Gjithçka që përjetoi si prift dhe peshkop i mësoi se komunizmi ishte armiku kryesor i tij dhe popullit të tij
Nga ana tjetër, Françesku (Jorge Bergoglio) siç ishte atëherë erdhi në moshë nën regjimin e udhëheqësit komunist argjentinas, Juan Peron. Në vitet 1930-1940 i riu Jorge Bergoglio u identifikua shumë ngushtë me klasën punëtore, mbi të gjitha, dhe veçanërisht me sindikatat. I riu Bergoglio u ndikua thellësisht nga idetë komuniste.
Të dy Papët kishin gjithashtu një kuptim shumë të ndryshëm të Teologjisë Çlirimtare, lëvizjen e diskutueshme të bazuar në bindjen se ungjijtë urdhërojnë Kishën të vendosë të varfërit në radhë të parë, gjë që preokupoi dhe ndau katolikët e Amerikës Latine për pjesën më të madhe të viteve 1960, 70 dhe 80.
Papa shën Gjon Pali, besonte se ajo kishte tunduar disa priftërinj dhe ipeshkvij në ideologjinë totalitariste marksiste dhe madje të dhunshme, dhe si Papë ai goditi disa Teologë Çlirimtar. Jorge Bergoglio e përqafoi marksizmin dhe pranon me gëzim të madh, se ka shumë miq marksistë.
Blasfemia e Franit I, rrjedh nga një gabim trashanik dhe absurd metodologjik
Interpretimi i Françeskut I për mësimet sociale katolike, sigurisht që tingëllon më radikal, se ai i paraardhësve të tij papa Benediktit XVI apo shën papa Gjon Pali II. Në Argjentinë, Francesco I këmbënguli që priftërinjtë e tij ta shihnin botën përmes syve të të varfërve, duke jetuar mes tyre, dhe ai e solli këtë qasje me vete në Romë. Papa Francesku ka thënë gjithashtu se papunësia është “rezultat i një zgjedhjeje mbarëbotërore, i një sistemi ekonomik që çoi në këtë tragjedi, një sistemi ekonomik (Kapitalizmi), që ka në qendër të tij një Zot të rremë, një Zot të rremë të quajtur para”.
Philip Booth, një ekonomist katolik, që punon në institutin e tregut të lirë në Londër, të quajtur Instituti për Çështjet Ekonomike, sugjeron se retorika e Françeskut është e afërt me atë të kolumnistit të Guardian Polly Toynbee dhe ekonomistit francez të krahut të majtë Thomas Piketty, libri i të cilit mbi pabarazinë u bë një bestseller ndërkombëtar.
Ai e përshkruan Françeskun si një korporatist, që beson në një shtet të madh dhe argumenton se deklaratat e Papës janë të rrezikshme, sepse ato mund të “na çojnë drejt politikës së keqe”. Ka shumë për ata që fatkeqsisht sot janë në të majtë, për t’u admiruar nga Papa Françesku I si marksist (komunist). Sot për sot, më serioze dhe shqetësuese është qëndrimi i Papa Françeskut përballë akuzave, se ai është dashamirës i flaktë ndaj socializmit dhe komunizmit.
Unë mendoj, se është tronditëse dhe absurde, për një papë të nënkuptojë se “Ungjilli (i shikuar) vetëm në një mënyrë sociologjike” zbulon se Jezusi ishte komunist dhe, për rrjedhojë, ai është gjithashtu.
Përveçse blasfemuese, një insinuatë e tillë e Franit I rrjedh nga një gabim trashanik dhe absurd metodologjik. Kjo ndodh sipas analizës në pozita marksiste. Tani, analiza marksiste nuk është gjë tjetër veçse një përshtatje e realitetit me premisat tipike dhe steriotipe marksiste. Marksistët nga ana e tyre e interpretojnë dhe e përshtatin atë me konkluzionet e mëparshme të ideologjisë së partive komuniste dhe socialiste.
Ai lavdëroi të ndjerin Kardinal Agostino Casaroli, promovuesin kryesor të politikës së Vatikanit me regjimet komuniste, i cili pohoi: “Katolikët, që jetojnë në Kubë janë të lumtur nën regjimin socialist.” Dialogu me Kinën, një popull me mençuri të madhe. Të gjithë e dinë se ai po dialogon me popullin kinez, duke perkrahur hapur Partinë Komuniste Kineze.
Dihet se Kisha Katolike, kishte polemistë të mëdhenj që në fillim, duke filluar nga Etërit e Kishës, që luftuan herezitë antitrinitare, gnostike, manikeane dhe pellazge. Mjafton të kujtojmë shenjtorët Ireneu, Athanasi, Jeronimi (ishte ilir) dhe Agustini. Më vonë, Saint Robert Bellarmine, një anëtar i Shoqatës dikur të lavdishme të Jezusit, i hodhi poshtë gabimet protestante aq tërësisht, saqë për të u krijua një Katedra e Polemikave në Universitetin Gregorian. Ai ishte një nga polemistët më të famshëm të Kishës. Shpesh Papa Françesku I, ngatërron sociologjinë me marksizmin dhe mohon parimin e moskontradiktës e përkeqëson më tej krizën e tmerrshme që po kalon papati dhe Kisha.
Zoti ynë e ka lejuar këtë krizë si një ndëshkim për mëkatet tona, duke pasur parasysh imoralitetin e paturpshëm në botën e sotme, ku Satanai po pranon adhurim publik në disa vende.[1] [2] [3]
Rev. Jim Wallis: Papa Françesku është më radikal se një komunist (24 shtator 2015)
Papa Françesku ka disa fjalë të zgjedhura për kapitalizmin. Ai e quajti atë “të shfrenuar” dhe në Enciklikën e tij të qershorit, ai e dënoi atë, duke shkruar: “Në këtë sistem, i cili tenton të gllabërojë gjithçka, që qëndron në rrugën e rritjes së fitimeve, çdo gjë që është e brishtë, si mjedisi, është i pambrojtur përpara interesave të një tregu të hyjnizuar, i cili bëhet rregulli i vetëm.”
Korrespondenti i ekonomisë Paul Solman foli me Rev. Jim Wallis, themeluesin e Sojourners dhe një teolog progresiv publik, rreth kritikës së papës ndaj kapitalizmit. Wallis, një i krishterë ungjillor që u konvertua në mësimet shoqërore katolike, shpjegon se si morali është i lidhur në mënyrë të pamohueshme me ekonominë.
“Mënyra se si ne vendosim për moralin, integritetin, drejtësinë e një ekonomie nuk varet nga mënyra se si bëjnë më të pasurit, por më të varfërit. Kjo është në tekst”, thotë Wallis. “Tani, kjo është më radikale se komunizmi dhe socializmi.”
Rev. Jim Wallis: “Mendoj, se Papa Françesku është ndërruesi më i madh i bisedave në botë sot. Nuk ka asnjë udhëheqës tjetër fetar me siguri, asnjë udhëheqës tjetër politik, asnjë lider tjetër që mund të ndryshojë mendimin tonë dhe mënyrën se si ne e shohim diçka, pavarësisht nëse jemi fetarë apo jo. Ai është një ndërrues bisedash dhe kur një Papë vjen në Amerikë, është një punë e madhe. Kur Papa vjen në Amerikë, është gjithmonë një punë e madhe, por kjo është një ngjarje e rëndësishme, sepse njerëzit që presin me padurim ardhjen e tij nuk janë vetëm katolikët, të krishterët apo fetarët. Ata janë të gjitha llojet e njerëzve. Veçanërisht të rinjtë po e shikojnë atë që thotë.
Mësimi shoqëror katolik është i vjetër. Nuk është e re me Françeskun, por ai po i jep një jetë, një shkëlqim dhe një rinovim që është një gjë shumë e fuqishme për t’u parë, dhe nuk është vetëm për katolikët. Është për të gjithë ne. Ai flet kundër një ekonomie përjashtimi ku ne vetë bëhemi mallra, që blihen dhe shiten dhe hidhen poshtë. Ai flet kundër një kulture të flaktë dhe ku ne nuk kujdesemi për njëri-tjetrin, dhe kështu kjo nuk është vetëm ekonomi, është ungjill.
Paul Solman e pyet rev. Rev. Jim Wallis: “A nuk është kjo arsyeja pse njerëzit në traditën tuaj thonë se Jezusi është një socialist?” Dhe ai pergjigjet: “Epo, Papa Françesku është radikal. Kjo është e vërtetë, por ai nuk është i ri. Pra, kjo kthehet te Jezusi. Ky është ungjilli dhe ajo që thotë këtu është se ne e vlerësojmë një ekonomi nga mënyra se si ajo i trajton më të cenuarit. Kjo është pikërisht aty në tekst. Mënyra se si ne vendosim për moralin, integritetin, drejtësinë e një ekonomie nuk varet nga mënyra se si veprojnë më të pasurit, por si veprojnë më të varfërit. Kjo është në tekst. Tani, kjo është më radikale se komunizmi dhe socializmi.”
Antikomunisti Shën Papa Shën Gjon Pali II e kunderta e marksistit sot Papa Francesco I
“Mos kini frikë!” Ishte qershor i vitit 1979 kur Shën Papa Gjon Pali II po kremtonte meshën pranë Krakovit (Poloni) të kontrolluar asokohe nga komunistët, qytet ky, ku ai kishte shërbyer si kryearqipeshkev.
Tre fjalët e tij të thjeshta, një nxitje për të jetuar në të vërtetën dhe dashurinë, përfundimisht e gjunjëzuan regjimin komunist. Në Gjatë vizitës në Mongoli, Papa Françesku pati një mundësi tjetër për të thënë të vërtetën përballë shtypjes komuniste atje, por në vend të guximit per ti kritikuar regjimin komunist diktatorial kinez, ai si komunist i vjetër zgjodhi nderimin e tyre, pra nderimin ndaj Gjenocidit të Partisë Komuniste të Kinës (PKK) ndaj komunitetit dhe myslimanëve ujgurë në Xinjiang.
Kujtojmë se fatkeqsisht komunisti nga Vatikani, Papa Françesku I, bëri një Marrëveshje Sekrete të vitit 2018, që i dha partisë komuniste të drejtën për të emëruar ipeshkvij katolikë, në praktikë, e barabartë me emërimin e tyre, ku tiranët ateistë tani po vendosin se cilët do të shenjtërohen si pasardhës të apostujve të Jezusit.
(Nëse ecet me këtë logjikë idiote të Francesco I, me veprimin konkret me dy stadarte të papatit, ku del se eështë praktike pune dhe objektivi i Vatikanit dhe e drejtë e papës së Romës, i bie që diktatori ateist dhe antikatolik koloni otomano-arab Enver Hoxha, e ka emëruar vetë ai asokohe hierarkinë e lartë të Kishës Katolike Shqiptare (duke krijuar edhe Statusin dhe Pavaresine nga Vatikani), me një Marrëveshje të fshehtë me zyren e lartë papale në Selinë e Shenjt dhe me dijenine e plotë të papës asokohe. Pra, i bie që vetë papa të ketë miratuar përsekutimin e kishës dhe të klerit katolik shqiptarë, gjatë viteve të egra të diktaturës ateiste dhe antikatolike të viteve të zeza 1944-1990.)[4]
Kjo marrëveshje ka qenë gjithashtu një katastrofë për besimet e tjera në Kinë, më së shumti duke forcuar përpjekjen perverse të CCP (PKK), për të detyruar budistët tibetianë të pranojnë një Dalai Lama të identifikuar nga CCP.
Françesku, mund të ketë frikë se i mungon fuqia për t’u përballur me tiranët marksistë në Pekin. Në antitezë me “papa” Franin I, Papa Shën Gjon Pali II e dinte shumë mirë gjuhën e kundërshtimit ndaj marksizmit ateist kinez dhe ndërkombëtar. Sikurse dihet nga historia e kaluar se polaku antikomunist papa Gjon Pali II, shpëtoi popullin hebre nga nazistët, i shërbeu atentatorit të Tij, që e qëlloi dhe iu kundërvu tiranisë së pafe komunistë kudo në botë, si: Kinë, Shqipëri, Kubë, Korenë e Veriut, Vietnam, në shumë shtete të kontinentit me ngjyrë të Afrikës, disa shtete të Amerikës Latine, Azisë etj. Ai përsëriti ato tre fjalë tronditëse, gjatë predikimeve të tij: “Mos kini frikë!”. Si katolik, lutem që Françesku ateist dhe homoseksual, të dëgjojë këshillën brilante të papa shën Gjon Palit II, në marrëdhëniet me Partinë Komuniste Kineze. Fran, të lutem: “Mos ki frikë”.
Në një intervistë shtatë muaj më parë me gazetarin Gustavo Silvestre për kanalin televiziv argjentinas C5N, majtisti ekstremist komunist Frani I, citoi Ungjillin e Mateut, për të theksuar rëndësinë e drejtësisë sociale si një përgjigje ndaj të konservatorëve atdhetarë të djathtë, kur ai po kritikoihej boterisht për ftesën e fundit të Papës për një grup transgjinor për drekë në Vatikan.
Presidenti i ri i Argjentinës prof. Javier Milei zbulon te vertetat e marksistit Frani I
Para fitores së tij elektorale, Presidenti i ri i Argjentinës ekonomisti i lartë prof. Javier Milei citoi gjithashtu shkrimin e shenjtë (Ungjillin e Lukës), për të mbështetur rastin e tij. Ai tha me të drejtë se papa Francesco I ishte “përfaqësuesi tokësor i së keqes” dhe e akuzoi atë se është rreshtuar me marksistë, komunistët, socialistët dhe regjimet e tyre shtypëse.
Prof. Milei, kritikoi qëndrimin e Papës për drejtësinë sociale, të cilën ai e quajti asgjë tjetër veçse vjedhje ligjore. Ndoshta pesha e zyrës së tij të re dhe realpolitikës përfundimisht mbizotëruan, ose ndoshta mbështetësit e tij konservatorë thjesht e kanë zbutur retorikën e tyre. Pas zgjedhjeve, Milei i tha La Nación+ se së fundmi kishte një bisedë me Papën, ku ai e uroi Milein për fitoren e tij.
Frani I qysh nga dita e parë në Vatikan është kontraversal e i paaftë të kryej detyrën si misionar i Krishtit
Në moshën 88-vjeçare, udhëheqësi i kishës katolike Frani I, ka një marrëdhënie komplekse me disa anëtarë të kupolës së tij. Pas komenteve kontraversale dhe anti doktrinë tradicionale të krishterë (si një anti Krisht) të bëra në Vatikan në emer të Selisë së Shenjt, në lidhje me pagëzimin e individëve transgjinorë, etj., shumë katolikë të botës, të pakënaqur ndaj tij, postuan vazhdimisht komente të drejta si: “Duke pretenduar për ‘dashurinë e Zotit’, Perëndimi në fakt po e normalizon këtë degjenerim“; “Çfarë ka ndodhur me Kishën Katolike?”; dhe “Evropa bëhet islamike dhe Papa Françesku fton një grup transgjinor për drekë në Vatikan”.
Fjalët e Papës që barazojnë sulmin e Hamasit dhe reagimin e Izraelit, gjithashtu kanë ndezur debate të shumta në internet, editoriale dhe raporte, që përfshijnë një gamë të gjerë këndvështrimesh: “E dini se çfarë është me të vërtetë e habitshme? Nuk janë vetëm fjalët e Papës, por fakti që konsiderohet lajm për të folur të vërtetën për gjenocidin në Gaza”; “Nuk prisja shumë nga një racist antisemitik”; dhe “Quhet terrorizëm i sponsorizuar nga shteti”.
Papa Françesku, tha se “Përzierja e ‘koncepteve marksiste’ me Kishën Katolike është ‘shfrytëzim ideologjik‘”[5]Këtë koment e bëri në gjuhën spanjole, për agjencinë kombëtare të lajmeve të Argjentinës, Télam, në një intervistë, esenca e se ciles ishte për të zbadhur faktin, se si prejardhja e tij nga Amerika Latine, ka ndikuar në mbretërimin e tij papal.
Pol, i cili quhet Papa “imbecil” dhe “bir i një b*” trondit Argjentinën
Katolikët në Argjentinë, duken disi të befasuar dhe gjithashtu të ndarë nga suksesi befasues i kohëve të fundit i një politikani të zjarrtë, i cili është quajtur djali më i famshëm vendas i vendit, Papa Françesku, një “komunist”, një “imbecil” dhe madje një “djalë i majtë i a b*.”
Presidenti i ri i Argjentinës Prof. Javier Milei, ishte fituesi i madh i zgjedhjeve paraprake të 13 gushtit të vendit, duke u renditur në vendin e parë me 30 për qind të votave, përpara të dyja koalicioneve kryesore të krahut të djathtë dhe të majtë, dhe pavarësisht se i mungonte një strukturë e fortë partiake e tij.
Milei përfundoi përpara Patricia Bullrich, koalicioni i djathtë i së cilës mori 28 për qind të votave, dhe Sergio Massa, ministri aktual i Ekonomisë në koalicionin Peronist të qendrës së majtë të Argjentinës, i cili mori 27 për qind të mbështetjes.
Prof. Milei, një anëtar i Dhomës së Deputetëve të Argjentinës, ka shprehur vazhdimisht admirim për ish-presidentin e SHBA, Donald J. Trump. Vetë politika e tij është përshkruar në mënyra të ndryshme si libertariane radikale, madje, për të përdorur termin e tij, një anarko-kapitalist, dhe ai ka një histori përplasjesh me Kishën Katolike të vendit.
Pasi punoi si profesor i ekonomisë dhe si këshilltar për kompani dhe autoritete të ndryshme, Milei filloi të shkruante për gazeta dhe të merrte pjesë në shfaqje televizive një dekadë më parë. Mënyra e tij agresive për të debatuar tema sociale dhe politike e bëri atë një sensacion, duke e shtyrë atë në Kongres në vitin 2021.
Shumica e sulmeve të tij gjatë viteve, janë drejtuar ndaj të majtëve në qeveri, veçanërisht ndaj ish-presidentes (dhe nënpresidentes aktuale) Cristina Kirchner dhe Presidentit Alberto Fernández. Ai dikur e përshkroi Kirshnerizmin si “gjëja më e keqe në historinë e Argjentinës”.
Por, prof. Milei gjithashtu ka vënë në shënjestër Papa Françeskun, të cilin ai e konsideronte si komunist. Milei identifikohet si katolik, por ka thënë shumë herë se ka qenë i shoqëruar nga një rabin, po studion për judaizëm dhe se konvertimi nuk përjashtohet.
Në një postim në Twitter (sot X) disa vite më parë, Milei e quajti Papa Françeskun një “bir i majtë i një b* që po predikon komunizmin në të gjithë botën” dhe tha se ai ishte “përfaqësuesi i të ligut në shtëpinë e Zotit”.
Në një postim tjetër në X, prof. Milei kritikoi Françeskun, pasi Papa tha se qytetarët duhet të paguajnë taksa, për të mbrojtur dinjitetin e të varfërve. Milei pohoi se papa ishte “gjithmonë duke qëndruar në anën e të keqes” dhe i tha atij: “Modeli juaj është varfëria”.
Një herë gjatë një shfaqje televizive, prof. Milei po kritikonte konceptin e drejtësisë sociale dhe sulmoi Papa Françeskun për mbrojtjen e tij, duke e quajtur atë “imbecilin, që është në Romë”.
Frani I u shfaq indirekt duke krahasuar Milei me Adolf Hitlerin
Votimi në zgjedhjet paraprake është i detyrueshëm në Argjentinë, duke e bërë efektivisht rezultatin një provë fustani për zgjedhjet kombëtare të vendosura për në 22 tetor. Shumica e analistëve e shohin suksesin e Mileit si një reflektim të pakënaqësisë së gjerë kombëtare, me inflacion aktualisht në 116 përqind dhe një kosto jetese kriza duke lënë katër në 10 persona në varfëri.
Rritja e populistit në rëndësi nuk ka kaluar pa u vënë re nga Papa Françesku. Gjatë një interviste në fillim të këtij viti me një gazetar përparimtar argjentinas, Françesku u shfaq indirekt duke krahasuar Milei me Adolf Hitlerin, duke thënë se diktatori me origjinë austriak u prezantua fillimisht si “një politikan i ri, që fliste bukur, që joshte njerëzit”.
“Të gjithë votuan për Adolfonin e vogël dhe kështu përfunduam, apo jo?” tha Papa, duke shtuar se ai ka frikë nga “shpëtimtarët pa histori”. Ai gjithashtu deklaroi se ishte i shqetësuar për përparimin e së djathtës atdhedashëse në mbarë botën.
Në përgjithësi, vëzhguesit në Argjentinë thonë se reagimi katolik ndaj sulmeve verbale të Mileit ndaj Papës shkon kryesisht në linjat politike, me progresistët që shprehin zemërim, por konservatorët kryesisht heshtin.
“Shumë (katolikë argjentinas) ishin të lumtur për zgjedhjen (e Françeskut) si Papë në 2013, por nuk i pëlqyen idetë e tij dhe dokumentet që ai publikoi dhe nuk e miratuan më atë”, tha At Lorenzo De Vedia, i njohur si “Padre Toto”, një prift që po punon në një lagje të varfër në Buenos Aires.
De Vedia, është pjesë e një grupi klerikësh të njohur si curas villeros (priftërinjtë e lagjeve të varfëra), të cilët jetojnë dhe punojnë me të varfërit, në qytetet e mëdha të Argjentinës dhe janë të lidhur ngushtë me idetë e Papa Françeskut në lidhje me drejtësinë sociale.
“Ka një ndarje politike në kishë. Episkopata nxit veprimet për të ndihmuar më të varfërit në shoqëri, por shumë herë një stimul i tillë nuk është aq i fortë sa të bëhet realitet. Ne, curas villeros, jemi ata që insistojmë më shumë në këtë perspektivë,” tha De Vedia për Crux.
Edhe pse baza politike e Mileit nuk është domosdoshmërisht në lagjet e varfëra, De Vedia tha se megjithatë ka shumë të rinj që “janë gjithashtu të lidhur me mediat sociale, marrin përmbajtje të tilla dhe janë të mahnitur nga ky lloj opinion”.
Prof. Milei mbështet rishikimin e legjislacionit argjentinas për abortin, i cili u lejon grave të ndërpresin shtatzëninë deri në javën e 14-të. Ky lloj qëndrimi e bën atë më të afërt me të krishterët konservatorë në përgjithësi.
SHBA i terheq veshin marksistit Franit I
Një nga politikanët kryesorë të Dhomës së Përfaqësuesve në sfidën ndaj Kinës i bëri thirrje Papa Françeskut, që të mbajë një qëndrim më të fortë kundër Partisë Komuniste Kineze lidhur me trajtimin e saj ndaj pakicave fetare.
Rep. Mike Gallagher (R-WI), kryetar i Komitetit të Përzgjedhur të Dhomës për Konkurrencën Strategjike midis Shteteve të Bashkuara dhe Partisë Komuniste Kineze, shkroi një shkrim të Washington Post, duke i thënë papa Françeskut që të ketë një qasjeje më agresive ndaj Kinës. Ai vuri në dukje se Papa do të takohet me Sinodin e Peshkopëve, për të diskutuar politikat e ardhshme për të ardhmen e Kishës Katolike. Republikani nga Wisconsin, kujtoj kur vuri në dukje qasjen agresive të Papa Shën Gjon Palit II ndaj Bashkimit Sovjetik dhe i kërkoi Françeskut t’i bënte jehonë asaj.
“Francisku I, ka fuqinë të përballet me Pekinin komunist. E vërteta, e kombinuar me mungesën e frikës për ta thënë atë, është fatale për çdo ideologji të shtypjes. Në vitin 1979, saint John Paul II e dinte se fuqia e komunizmit në Poloni nuk qëndronte në tanket sovjetike, por në pranimin e gënjeshtrave, që i shtynin ata. Shkatërroni gënjeshtrat dhe tanket e Kinës gjithashtu do të ndryshken në fusha. Nuk është vonë. Françesku mund të ndjekë ende shembullin e Papa Shën Gjon Palit II. Ai nuk mund ta detyrojë PKK-në të mbajë fjalën e saj ose të përqafojë krishterimin. Por, ai mund të sfidojë vlerat e saj para botës.”, shkroi kongresmeni amerikan Gallagher.
Pse Papa Françesku I po punon me komunistët?
Drejtor i Punëve të Brendshme në Yankee Institute, amerikani Andrew Fowler,[6] shkruan nje artikull interesant, të mbushur me fakte historike (12 Janar 2024). Në hyrje të shkrimit, ai shtron pyetjen kapitale retorike si tepër shqetësuese sot: Pse Papa Françesku po punon me komunistët? Sikurse dihet nga historia fatkeqe e shumë popujve si viktima të saj, del se, Komunizmi, është në kundërshtim me fenë.
Fowler, shkruan: “Qindra miliona varre në mbarë botën e dëshmojnë këtë. Miliona të persekutuar pas Perdes së Hekurt dhe të burgosur në mënyrë të rreme si kardinali hungarez József Mindszenty në vitet 1940 dhe, së fundmi, manjati katolik i medias Jimmy Lai nga qeveria kineze, janë gjithashtu dëshmi për këtë.
Dekadat e shtypjes fetare të Bashkimit Sovjetik, iu shfaqën mbarë botës kur populli polak thirri: Ne duam Zotin, gjatë udhëtimit apostolik të Papa Gjon Palit II në vitin 1979 në atdheun e tij (Poloni).
Megjithatë, një ideologji e prirur për çlirimin e njerëzimit nga “opiumi i popullit” dhe përshtatjen e popullatës në një mendim grupor të unifikuar është, në thelbin e saj, kundër adhurimit të Zotit dhe të drejtave të patjetërsueshme të dhuruara prej Tij. Siç shpalli dikur filozofi komunist Karl Marks: “Heqja e fesë si lumturi iluzore e njerëzve, është kërkesa për lumturinë e tyre të vërtetë”.
Rruga drejt lumturisë së vërtetë, pra, gjendet në njerëzimin dhe jo në ndjekjen e një marrëdhënieje me një Krijues transcendent. Siç zbulon Jezu Krishti: “Askush nuk mund t’u shërbejë dy zotërinjve”, në komunizëm, megjithatë, ai mjeshtër është shteti, ku nuk ka vend për Zotin.
Megjithatë, përkrahësit e kësaj filozofie gjenocidale, antikristiane u mirëpritën hapur në Vatikan nga Papa Françesku si pjesë e një “projekti të dialogut tërthor”. I formuar në vitin 2014, grupi, DIALOP, përbëhet nga socialistë, marksistë, komunistë dhe të krishterët, duke synuar të propozojnë një “etikë të përbashkët sociale që mund të propozohet si një narrativë e re për një Evropë në kërkim të identitetit të saj”, sipas Vatican News.
Në biseda të shkurtra, papa inkurajoi grupin të imagjinonte një “botë më të mire”, një që nuk përfshihet nga “luftërat dhe polarizimet” e sotme, ose një që i trajton të pambrojturit e shoqërisë si të humbur…
Ironia, është se regjimet komuniste vranë më shumë njerëz se nazistët në shekullin e 20-të. Ndoshta takimi dhe bashkëpunimi me marksistët, socialistët dhe komunistët e hapur nuk është çudi. Që kur u zgjodh si Papë, kritikët dhe komentatorët kanë pyetur veten nëse Francesco I është komunist, për shkak të “kritikës së tij ndaj ekonomisë së tregut të lirë” etj.
Më e rëndësishmja, ai nuk po i korrigjon të njëjtët njerëz, që të njohin trazirat që shkaktuan. Apologjetët e tij, mund të argumentonin se Krishti punonte me taksambledhësit dhe shoqërohej me prostituta dhe të dëbuar nga shoqëria, por mesazhi i Tij përqendrohej në konvertimin dhe pendimin e tyre. Të dyja janë thelbësore, për krishterimin dhe veprimi sipas veprave trupore të mëshirës, të cilat nëse respektohen, do të vendosin “etikën e përbashkët shoqërore”, që po kërkohet.
Kjo betejë shpirtërore, midis fesë dhe komunizmit, nuk ka qenë thjesht një fenomen i pontifikatit të papa Gjon Palit II. Që nga mesi i shekullit të 19-të, Kisha Katolike ka protestuar kundër fiksioneve shkatërruese të marksizmit, socializmit dhe komunizmit, më e hershme ishte Nostis et nobiscum në vitin 1849.
Në Rerum Novarum (1891), Papa Leo XIII ishte mjaft i qartë “se Parimi kryesor i socializmit, bashkësia e të mirave, duhet të refuzohet plotësisht, pasi dëmton vetëm ata që do të dukej se do të përfitonin, është drejtpërdrejt në kundërshtim me të drejtat natyrore të njerëzimit dhe do të fuste konfuzion dhe çrregullim në komonweal.”
Papa Piu XI në Divini Redemptoris (1937), një enciklikë mbi komunizmin ateist, e pa komunizmin si një kërcënim ndaj të cilit Kisha nuk mund të heshte. Ai shkroi: “Komunizmi i sotëm, në mënyrë më të theksuar se lëvizjet e ngjashme në të kaluarën, fsheh në vetvete një ide të rreme mesianike.
Një pseudo-ideal i drejtësisë, i barazisë dhe vëllazërisë në punë mbars të gjithë doktrinën dhe veprimtarinë e tij me një misticizëm mashtrues, i cili i komunikon një entuziazëm të zellshëm dhe ngjitës turmave të bllokuara nga premtimet mashtruese.
…Komunizmi, për më tepër, i zhvesh njeriut lirinë, i grabit personalitetin njerëzor të gjithë dinjitetin e tij dhe i heq të gjitha kufizimet morale që kontrollojnë shpërthimet e impulsit të verbër.
Nuk i njihet asnjë e drejtë individit në marrëdhëniet e tij me kolektivitetin; asnjë e drejtë natyrore nuk i jepet personalitetit njerëzor, i cili është thjesht një rrotë me dhëmbëza në sistemin komunist.”
Në vitin 1949, Papa Piu XII miratoi një Dekret që Shkishëronte komunistët aktivë dhe se filozofia është një armik i papajtueshëm i Kishës Katolike. Megjithatë, efektet e dekretit u “injoruan gjerësisht nga priftërinjtë në shumë vende”, pasi “shumë priftërinj e interpretuan dekretin se zbatohej vetëm për drejtuesit e partisë komuniste, jo për anëtarët e zakonshëm që mbanin karta”, sipas një raporti të New York Times të vitit 1973.
Megjithatë, Misioni i Gjon Palit II për të rrëzuar Perden e Hekurt ishte kulmi i luftës së Kishës kundër komunizmit, jo thjesht një dukuri e jashtme në historinë e institucionit.
Edhe organizatat katolike, si Kalorësit e Kolombit, kaluan një shekull duke luftuar filozofinë, duke ndihmuar refugjatët, që po ikin nga vendet komuniste, duke armatosur ushtarët që luftonin bolshevikët, duke organizuar turne ndërgjegjësimi mbarëkombëtar, duke paguar shpenzimet e kardinalit Mindszenty, gjatë kohës që ai jetonte në mërgim, dhe madje duke lehtësuar diplomatët zyrtarë marrëdhëniet midis Shteteve të Bashkuara dhe Vatikanit në fillim të viteve 1980.
Kjo e bën kontaktin e Papa Françeskut me komunistët më shqetësues dhe konfuz, veçanërisht në dritën e Fiducia Supplicans, një dekret i diskutueshëm që ka hapur derën për bekimet e të njëjtit seks.
Nga ana e tjetër, Ati i Shenjtë nuk duket se e ka problem t’i ngatërrojë besimtarët katolikë, duke e shtrirë doktrinën katolike në kufijtë e saj; as nuk ka urgjencë nga ana e tij për të frenuar polarizimin në rritje brenda “Kishës universale”, siç evidentohet nga reagimi i përzier ndaj Sinodit të Vatikanit mbi Sinodalitetin, shkarkimi i një peshkopi kritik konservator dhe miratimi i Fiducia-s (që shkaktoi lavdërime nga klerikët si At James Martin dhe reagime të pamasë nga peshkopët anembanë botës, veçanërisht në Afrikë). Ky takim megjithëse jo aq nxitës, sigurisht që nuk e ndihmon optikën e tij, në një epokë, ku ka rëndësi ndoshta më shumë se në çdo epokë të mëparshme…
Por a do të dëgjojë Papa Françesku thirrjet e qindra milionëve të vrarë nga besimtarët e komunizmit? Apo do të pohojë ai besimin antifetar të filozofisë duke imagjinuar në mënyrë të gabuar një “botë më të mirë” me ta?
Nëse kjo e fundit, Papa do të kundërshtojë më shumë se një shekull mësimin e kishës dhe, edhe një herë, do të dëmtojë besimin e besimtarëve në udhëheqjen e tij.
Kostoja e vrasjeve njerëzore të komunizmit kudo në botë
Me kalimin e komunizmit në histori si një alternativë ideologjike ndaj demokracisë, është koha për të llogaritur kostot e tij njerëzore. Marksizëm-Leninizmi dhe variantet e tij nënkupton një praktikë të terrorizmit të përgjakshëm, spastrime vdekjeprurëse, gulag vdekjeprurëse dhe punë të detyruar, dëbime fatale, zi buke të shkaktuara nga njeriu, ekzekutime dhe gjyqe pa gjyq, dhe gjenocid masiv.[7]
Dihet gjithashtu gjerësisht se si rezultat miliona njerëz të pafajshëm janë vrarë në mënyrë gjakftohtë. Megjithatë, praktikisht nuk ka pasur një punë statistikore të përqendruar se sa mund të jetë ky.
Një qeveri, që burgos njerëz në një burg në kushte të tilla vdekjeprurëse, që ata të vdesin brenda pak vitesh është vrasje nga shteti (democid), siç do të ishte vrasje që prindërit të lënë një fëmijë të vdesë nga kequshqyerja dhe ekspozimi. Kështu, puna e detyruar e qeverisë, që vret një person brenda muajve ose disa viteve do të ishte vrasje. Ekzekutimet jashtëgjyqësore, vdekja me tortura, masakrat qeveritare dhe të gjitha vrasjet gjenocidale janë vrasje..
Dihet se ish Bashkimi Sovjetik shfaqet megavrasësi më i madh nga të gjithë, me sa duket duke vrarë rreth 61,000,000 njerëz. Vetë Stalini është përgjegjës për pothuajse 43,000,000 prej tyre. Shumica e vdekjeve, ndoshta rreth 39,000,000 janë për shkak të punës së detyruar vdekjeprurëse në gulag dhe kalimit në to.
Kina komuniste deri në vitin 1987, por kryesisht nga viti 1949 deri në revolucionin kulturor, i cili vetëm mund të ketë parë mbi 1.000.000 të vrarë, është megavrasësi i dytë më i keq. Pastaj janë megavrasësit më të vegjël, si Koreja e Veriut dhe Jugosllavia e Titos.
Deri tani, më vdekjeprurësi nga të gjitha vendet komuniste dhe, në të vërtetë, në këtë shekull deri tani, ka qenë Kamboxhia nën Kmerët e Kuq. Pol Pot dhe ekuipazhi i tij ka të ngjarë të vranë rreth 2,000,000 kamboxhianë nga prilli 1975 deri në dhjetor 1978 nga një popullsi prej rreth 7,000,000. Kjo është një normë vjetore prej mbi 8 për qind e popullsisë së vrarë, ose shanset që një mesatare kamboxhiane të mbijetojë nga sundimi i Pol Pot është pak më shumë se 2 me 1.
Me pak fjalë, komunistët ndoshta kanë vrarë rreth 110,000,000, ose gati dy të tretat e të gjithë atyre që u vranë nga të gjitha qeveritë, pothuajse qeveritë dhe guerilët nga viti 1900 deri në 1987. Sigurisht, vetë bota është tronditëse. Është disa herë më shumë se 38,000,000 të vrarët e betejës që janë vrarë në të gjitha luftërat ndërkombëtare dhe të brendshme të këtij shekulli.
Vdekjet përmes terrorizmit qeveritar, nënkupton vrasjen e individëve të caktuar me vrasje, ekzekutime pa gjyq, tortura, rrahje e të tjera. Masakër, nga ana tjetër, nënkupton vrasjen masive pa dallim të njerëzve, si tek ushtarët që mitralozojnë demonstruesit, ose hyjnë në një fshat dhe vrasin të gjithë banorët e tij.
Dhe democidi përmes dëbimit është vrasja e njerëzve, gjatë transportit të tyre të detyruar masiv në rajone të largëta dhe vdekja e tyre si rezultat i drejtpërdrejtë, si nga uria ose ekspozimi. Siç shihet, puna e detyruar e komunizmit ishte veçanërisht vdekjeprurëse.
Komunistët kryen gjenocid, që përbën gjysmen e gati sa gjysma e vrasjeve të totalit botërore. Siç mund të shihet nga totali krahasues për terrorizmin, komunistët ishin shumë më diskriminues në vrasjen e tyre në përgjithësi, madje në masën në Bashkimin Sovjetik, Kinën komuniste dhe Vietnamin, të paktën, të përdorimit të një sistemi kuotash. Zyrtarët e lartë do të urdhëronin zyrtarët lokalë të vrisnin një numër të caktuar “armiqësh të popullit”, “të djathtë” ose “tirantë”.
Komunistët besonin e pretendonin se e dinin të vërtetën, absolutisht. Ata besonin se e dinin përmes marksizmit, se çfarë do të sillte “mirëqenien” dhe “lumturinë” më të madhe njerëzore. Ata besonin se pushteti, diktatura e proletariatit, duhet të përdoret për të shembur rendin e vjetër feudal apo kapitalist dhe për të rindërtuar shoqërinë dhe kulturën për të realizuar këtë utopi.
Qeveria apo Partia Komuniste, ishte mbi çdo ligj. Të gjitha institucionet, normat kulturore, traditat dhe ndjenjat ishin të shpenzueshme. Dhe njerëzit ishin si lëndë druri dhe tulla, për t’u përdorur në ndërtimin e “botës së re”.
Ndërtimi i kësaj utopie absurde, u pa si një luftë kundër varfërisë, shfrytëzimit, imperializmit dhe pabarazisë. Dhe për të mirën më të madhe, si në një luftë të vërtetë, njerëzit vriten. Dhe kështu kjo luftë për utopinë komuniste, pati viktimat e nevojshme të armikut, klerin, borgjezinë, kapitalistët, shkatërruesit, kundërrevolucionarët, të djathtët, tiranët, të pasurit, pronarët dhe joluftëtarët që për fat të keq u kapën në betejë.
Në një luftë miliona mund të vdesin, por shkaku mund të justifikohet mirë, si në humbjen e Hitlerit dhe një nazizëm krejtësisht racist. Dhe për shumë komunistë, shkaku i një utopie komuniste ishte i tillë që justifikonte të gjitha vdekjet.
Ironia e kësaj, është se komunizmi në praktikë, edhe pas dekadash kontrolli total, nuk e përmirësoi gjendjen e njeriut mesatar, por zakonisht i bëri kushtet e jetesës më keq se para revolucionit.
Nuk është rastësi, që zitë më të mëdha të bukës, kanë ndodhur brenda Bashkimit Sovjetik (rreth 5,000,000 të vdekur gjatë viteve 1921-23 dhe 7,000,000 nga 1932-33) dhe Kinës komuniste (rreth 27,000,000 të vdekur nga 1959-61). Në total, pothuajse 55,000,000 njerëz vdiqën nga uria dhe sëmundjet e ndryshme komuniste, pak më shumë se 10,000,000 prej tyre nga uria democide.
Dhe se rreth 35,000,000 njerëz u larguan nga vendet komuniste si refugjatë (sikur vendet e Argjentinës apo Kolumbisë të ishin boshatisur plotësisht nga të gjithë njerëzit e tyre) në drejtim të Europës Perëndimoe, SHBA-së, Australisë, Kanadasë etj., ishte një votë e pashembullt kundër pretendimeve utopike të marksizëm-leninizmit.
Me fjalë të tjera, komunizmi ishte si një fe fanatike. Kishte tekstin e tij të zbuluar dhe interpretuesit kryesorë. Ai pati kryqëzatën e saj kundër jobesimtarëve. Ajo që e bëri këtë fe laike kaq vdekjeprurëse ishte sekuestrimi i të gjithë instrumenteve të shtetit të forcës dhe detyrimit dhe përdorimi i menjëhershëm i tyre për të shkatërruar ose kontrolluar të gjitha burimet e pavarura të pushtetit, si kisha, profesionet, bizneset private, shkollat dhe, natyrisht, familja.
Por komunizmi nuk qëndron i vetëm në një vrasje të tillë masive. Kemi shembullin e Gjermanisë naziste, e cila mund të ketë vrarë rreth 20,000,000 hebrenj, polakë, ukrainas, rusë, jugosllavë, francezë dhe kombësi të tjera. Pastaj është qeveria nacionaliste e Kinës nën Chiang Kai-shek, e cila vrau rreth 10,000,000 kinezë nga 1928 deri në 1949, dhe militaristët japonezë që vranë pothuajse 6,000,000 kinezë, indonezianë, indokinezë, koreanë, filipinas dhe të tjerë gjatë Luftës së Dytë Botërore. Dhe pastaj kemi 1,000,000 ose më shumë bengalë dhe hindu të vrarë në Pakistanin Lindor (tani Bangladesh) në 1971 nga ushtria pakistaneze.
Nuk duhet të harrojmë as dëbimin masiv të gjermanëve etnikë dhe qytetarëve gjermanë nga Evropa Lindore në fund të Luftës së Dytë Botërore, veçanërisht nga qeveria polake ndërsa pushtoi territoret lindore gjermane, duke vrarë ndoshta mbi 1,000,000 prej tyre. As nuk duhet të injorojmë 1,000,000 plus vdekjet në Meksikë nga viti 1900 deri në 1920, shumë nga këta indianë dhe fshatarë të varfër, që vriten nga puna e detyruar në hacienda barbare.
Në këtë rast pushteti është kushti i domosdoshëm për vrasje masive. Sapo një elitë ta ketë atë, shkaqe dhe kushte të tjera mund të veprojnë për të sjellë gjenocidin, terrorizmin, masakrat e menjëhershme ose çfarëdo vrasjeje që një elitë mendon se është e garantuar.
Komunizmi ka qenë eksperimenti më i madh i inxhinierisë sociale që kemi parë ndonjëherë.[8]
Si mund të jemi të sigurt se do të vijë ajo ditë? Kujtojmë fjalët e shefit komunist të Gjermanisë Lindore, Erich Honecker, i cili mburrej në janar 1989 se Muri i Berlinit do të qëndrojë për të paktën 100 vjet të tjerë. Para se të mbaronte viti, Muri i Berlinit kishte rënë dhe Honecker ishte në arrest shtëpiak.
Çdo qershor, të pranishmit në ceremoninë përkujtimore të Viktimave të Komunizmit zotohen se nuk do të lejojnë më kurrë që një tirani kaq e keqe të skllavërojë popujt dhe kombet.
[1] The Editors, “Exclusive: Pope Francis Denounces Polarization, Talks Women’s Ordination, the U.S. Bishops and More,” America, Nov. 28, 2022, https://www.americamagazine.org/faith/2022/11/28/pope-francis-interview-america-244225?.
[2] “Casaroli Elogia Governo Cubano,” O Estado de S. Paulo, Apr. 7, 1974, pp. 1, 14, https://acervo.estadao.com.br/pagina/#!/19740407-30377-nac-0001-999-01-not.
[3] Enrico Finotti, “Et et or aut aut?” O Clarim, Dec. 8, 2021, https://www.oclarim.com.mo/en/2021/12/08/et-et-or-aut-aut/.
[4] Kapinova, Klajd, “Dritë dhe hije historike në New York” (Figura, analiza, reçensione dhe këndvështrime) New York, 2024, amazon.com barnesandnoble.org eBay.com etj.
[5] Timothy Nerozzi, FoxNews.com, July 2, 2022
[6] Andrew Fowler, është drejtor i punëve të brendshme në Yankee Institute, një organizatë e politikave publike e angazhuar për të fuqizuar njerëzit e Connecticut, për të krijuar një të ardhme më të ndritshme për veten dhe familjet e tyre. Ai është gjithashtu kurator dhe autor i “K of C Baseball: An American Story”, për Qendrën e Pelegrinazhit të Bekuar Michael McGivney.
[7] Libri i Zi i Komunizmit: Krimet, Terrori, Represioni është një libër i vitit 1997 nga Stéphane Courtois, Andrzej Paczkowski, Nicolas Werth, Jean-Louis Margolin dhe disa akademikë të tjerë evropianë, që dokumenton një histori të represionit politik nga shtetet komuniste, duke përfshirë gjenocidet, ekzekutimet jashtë gjyqësore, dëbimet dhe vdekjet në kampet e punës dhe gjoja uria të krijuara artificialisht. Libri u botua fillimisht në Francë si “Le Livre noir du communisme: Crimes, terreur, repression” Éditions Robert Laffont. Në Shtetet e Bashkuara, u botua nga Harvard University Press, me një parathënie nga Martin Malia. Botimi gjerman, i botuar nga Piper Verlag, përfshin një kapitull të shkruar nga Joachim Gauck. Parathënia është shkruar nga Courtois. Historiani François Furet fillimisht ishte planifikuar të shkruante hyrjen, por ai vdiq para se të mund ta bënte këtë. Libri, është përkthyer në shumë gjuhë, është shitur në miliona kopje dhe konsiderohet si një nga librat më me ndikim dhe më kontrovers të shkruar për historinë e komunizmit në shekullin e 20-të, në veçanti historinë e ish Bashkimi Sovjetik dhe regjimet e tjera shtetërore socialiste. Puna u vlerësua nga një gamë e gjerë botimesh dhe historianësh të shtypit popullor, ndërsa shtypi akademik dhe komentet e specializuara ishin më kritike ose të përziera për disa pasaktësi historike. Parathënia nga Courtois u kritikua veçanërisht, duke përfshirë edhe tre nga kontribuesit kryesorë të librit, për krahasimin e komunizmit me nazizmin dhe dhënien e një numri përfundimtar të “viktimave të komunizmit”, të cilat kritikët i kanë përshkruar si të fryra. Kapitulli i Werth-it, megjithatë, u dallua si pozitiv. Titulli i librit u zgjodh për t’i bërë jehonë Librit të Zi të Hebrenjve Sovjetik, një regjistrim dokumentar i mizorive naziste në Frontin Lindor, shkruar nga Ilya Ehrenburg dhe Vasily Grossman për Komitetin Antifashist Hebre gjatë Luftës së Dytë Botërore.
[8]Stéphane Courtois, Andrzej Paczkowski, Nicolas Werth, Jean-Louis Margolin, “Le Livre noir du communisme: Crimes, terreur, repression” Éditions Robert Laffont, Paris.
