Zymer Mehani
(Në përvjetorin e vrasjes së Jusufit, Bardhoshit e Kadriut)
Në një ditë të ftohtë dimri, Jusuf Gërvalla, një luftëtar i guximshëm, u ul pranë zjarrit me nënën e tij. Ai e shikonte flakën që digjte, duke menduar për betejat që e prisnin.
– Nënë,- tha ai,- dija që më ke dhënë mua dhe vëllezërit e mi, është helmi ma i fortë për armikun. Ne jemi të gatshëm të luftojmë për lirinë tonë, dhe asnjë fërfllazë e sotme nuk do të na ndalë.
Nëna e tij, me sytë e mbushur me lot dhe zemrën e mbushur me krenari, i përgjigjet:
– Jusuf, ti je dëshmia e sakrificës dhe guximit. Krenia ime, ti je shpresa jonë për të ardhmen.
Dhe kështu, Jusuf Gërvalla, me zemrën e mbushur me guxim dhe vendosmëri, u ngrit dhe u përgatit për betejën e tij të ardhshme, duke ditur se dija dhe forca e tij ishin armët më të fuqishme kundër armikut.
Nëna e Jusufit, e prekur nga fjalët e tij, i shtrëngoi dorën.
– Jusuf,- tha ajo, – ti je drita jonë në errësirë. Ti je ai që na jep shpresë kur gjithçka tjetër dështon.
Jusufi i përgjigjet me një buzëqeshje të butë.
– Nënë, unë jam vetëm një njeri. Por me ndihmën e Zotit dhe të vëllezërve të mi, ne do të mundim armikun. Ne do të fitojmë lirinë tonë.
Ai u ngrit dhe shkoi drejt derës, duke u përgatitur për betejën e tij të ardhshme. Por para se të dilte, ai u kthye dhe i tha nënës së tij,
– Nënë, mos ki frikë. Unë do të kthehem.
Dhe me ato fjalë, Jusufi doli nga shtëpia, duke lënë pas vetëm zërin e zjarrit dhe shpresën e një mëmëdheu të lirë.
Jusufi, Bardhoshi e Kadriu, të mbuluar me flamurin e lirisë, u kthyen në atdhe. Nëna Ajshe, e cila i kishte pritur me padurim, u ngrit në këmbë dhe i përqafoi të tre bijtë e saj.
Tha ajo, duke e shtrënguar fort zemrën në kraharor.
– Ju jeni kthyer, bijtë e mi. Ju jeni kthyer.
Dhe kështu, Jusufi, Bardhoshi e Kadriu fituan përjetësinë, të tretë të mbuluar me flamurin e lirisë, simbolin e sakrificës dhe fitores së tyre.
