Në zërat e Arbërisë

Nga Safet Sadiku

Në zërat e Arbërisë kumbon shekulli

si jehonë që zbret nga shkëmbinjtë
si këngë e lashtë që s’ka varr
si betim që nuk e gërryen as koha
Ata zëra kur lindin nga djersa e lirisë
nga rrënjët që s’u shkulën kurrë
nga krojet që s’e humbën freskinë
nga shpatat që s’pranuan ndryshk

Në zërat e Arbërisë dëgjohet shqiponja
që hap krahët mbi qiellin e stuhishëm
dëgjohet mali që flet me erën
dëgjohet deti që rreh brigjet si daulle

Janë zëra që ngrihen mbi varre
që flasin në heshtjen e kullave
që thërrasin nga plagët e tokës
që këndojnë edhe kur lotët digjen

Në to është burrëria e gjyshërve
është besa që nuk u thye
është zemra që s’u drodh nga furtuna
është drita që nuk ra në terr

Në zërat e Arbërisë jemi të gjithë:
ushtarë të gjallë e të rënë
nënat që rritën fëmijë me këngë
me bijë që lanë gjurmë në gur

Dhe sa herë ata zëra thërrasin
tokës i rriten krahët prej shqiponje
qiellit i ndizet flakë prej gjaku
se njeriu në Shqipëri bëhet vetë Arbëri!