Julinda Daci
Një fragment kaq tepër ngritës, kaq njerëzor në prekje, duke ngrohur zemrën, duke i dhënë frymë shpirtit dhe vizualizim shpirtit tonë.
Ernest Hemingway tha dikur diçka të bukur e të ndjerë, qe ne shpeshherë e mendojmë dhe duam t’a themi por nuk e rregullojmë dot me fjalët e Heminguejit:
“Në momentet tona më të errëta, ne nuk kemi nevojë për zgjidhje apo këshilla. Ajo që ne dëshirojmë është thjesht lidhja njerëzore – një prani e qetë, një prekje e butë. Këto gjeste të vogla janë spiranca që na mbajnë të palëkundur kur jeta duket e tepërt.”
“Ju lutem mos u mundoni të më rregulloni,” vazhdoja ai. “Mos e merrni përsipër dhimbjen time ose mos i largoni hijet e mia. Thjesht uluni pranë meje ndërsa unë përballoj stuhitë e mia të brendshme. Bëhu dora e qëndrueshme për të cilën mund të shtrihem ndërsa gjej rrugën time.”
Dhimbja ime është e imja për t’u mbajtur, betejat e mia janë të miat për t’u përballur. Por prania jote më kujton se nuk jam vetëm në këtë botë të madhe, ndonjëherë të frikshme. Është një kujtesë e qetë se unë jam i denjë për dashuri, edhe kur ndihem i thyer.
Pra, në ato orë të errëta kur humbas rrugën time, a do të jesh këtu? Jo si shpëtimtar, por si shoqërues. Më mbani dorën derisa të vijë agimi, duke më ndihmuar të kujtoj forcën time.
Mbështetja juaj e heshtur është dhurata më e çmuar që mund të bëni. Është një dashuri që më ndihmon të kujtoj se kush jam, edhe kur harroj.
