Safet Sadiku
Në damarët e Arbërisë
Lëvizi gjithmonë
Gjaku i lirisë!
Kjo tokë s’është veç dhe e gurë
Është flamur që s’digjet kurrë!
Edhe Valbona qan me këngë
Kur rrëket e saj i zbretë si lahutë
Edhe Drini shpatullave mban
Rrugët prej shekujsh
Me nga një plagë të butë
Në damarët e Arbërisë!
Cila është vallja e ardhmërisë?
Në Kelmend krushqit ecin rrufe
Hija e Malësisë nuk tretet kurrë
Gjaku në Prekaz rri zgjuar mbi dhe
Me besën e gdhendur në gur
Betimi ishte bërë në Flamur
Edhe rrënjët në Manastir
Fjalët shqipe i mbajnë në gji
Mbi kodrat e Dibrës një lis i moçëm
Një amanet ia thotë veriut në shi
Për ëndrrën që mbush fjala Shqipëri
Në Çamëri deti flet me valë
Gurët kanë emra që s’harrohen
Nuk shlyhen kurrë nga trungu
E në Prizren këmbanat flasin
Gjuhën që zemrat njohën
Erërat u ndërprenë
Nga gjëma e Korabit
Nga Konispoli në Shkup e tutje
Njeh toka shenjat e një stine,
Se arbëreshi në dritën e hënës
Flet me hijet e Kastriotit mbi brinjë
Kjo tokë s’është veç dhe e gurë
Është flamur që s’digjet kurrë!
Me shqiponjë të çendisur në mur
