MANIPULIMI KA EMËR

Dardan Osmanaj

Dhe sot e pamë fytyrën e tij.
Miliona euro janë harxhu sot nga militantë që mezi e mbyllin muajin. Biletë, benzinë, një kafshatë bukë, një qofte… para të nxjerra me djersë. Para që mungojnë në shtëpi. Para që mungojnë për fëmijë. Para që mungojnë për jetë.

E ndërkohë, pyes:
A e dini sa ish-ushtarë të UÇK-së e UÇKN-së sot jetojnë në heshtje, në varfëri, me trauma që askush nuk ua shëroi?
A e dini sa prej tyre, pas luftës, u thyen nga brenda?
Sa u mbytën nga kujtimet?
Sa e vranë veten, sepse luftën e mbijetuan, por paqen kurrë nuk e gjetën?
Disa, pas luftës, u bënë milionerë.
Të tjerët, heronjtë e vërtetë, mbetën pa bukë.
Pa përkrahje.
Pa dinjitet.
Pa zë.

Respekt për ata që luftuan për këtë vend.
Respekt për uniformën që u mbush me baltë e gjak.
Respekt për ata që sot nuk kërkojnë asgjë, veçse të mos harrohen.

Por le ta themi troç:
Këto shfaqje nuk u hyjnë në punë atyre.
Nuk ua shërojnë plagët.
Nuk ua paguajnë terapinë.
Nuk ua ushqejnë fëmijët.

Patriotizëm do të ishte t’u ndihmojmë familjeve të dëshmorëve për Vitin e Ri.
Patriotizëm do të ishte të mos e lëmë ish-ushtarin vetëm me makthet e tij.
Patriotizëm do të ishte të mos e përdorim luftën si kartë politike, ndërsa luftëtarin ta harrojmë.

Flamuri nuk është dekor.
Lufta nuk është slogan.
Drejtësia nuk është marshim i organizuar nga xhepat e të varfërve.
Populli nuk është karburant.
Dhembja nuk është mjet.

Dhe nderi nuk ndërtohet mbi varfërinë e atyre që dhanë gjithçka.
Kujdesuni për njerëzit, jo për skenat.
Sepse një shtet që i harron luftëtarët e vet,
nuk ka drejtësi — ka vetëm zhurmë