Dialog me kohën

Milazim Zeqiraj

Dallgë në qielli,
ne në frikë
Bota trembet,
ne me kokëdhimbje.
Sebashku,
me dashuri
stuhit mi qetësu.

Kemi etje,
qiellin mos e trazoni,
zogjtë kanë shqetësim.
Gjërat që luhen në qiell
janë të frikëshme

Rendi i ri,
të zgjohem,
të ecim
të jemi aty,
kthim nuk ka.

Me durim,
qetësinë ta ruajm,
në çdo shtyllë një flamur,
kemi festë,
ne me sy kah qielli.

Ata erdhën,
ishin,
ikën,
se ju erdhi veza të b.
I pari të mbramin se priti.

Përtej bukurisë,
fjala e jonë ishte urdhër,
më mirë ikni tani,
se dikurë ështė vonė.

Sot si dikurë,
në kulmet e shtëpive,
antenat satelitore
relikt i kohës.

Përtej kohës.
IA,
e ardhmja e jonë,
më hajr.