[ Libra NëLinjë ]
Kolec P. Traboini
Ottla Kafka, ka lindur më 11 korrik 1884 dhe e kanë cilësuar “Nëna e të humburve” ani pse nuk ishte nënë e tyre, por u bë nënë e fëmijëve të Aushvicit, ku më 7 tetor 1943 u vra në dhomat e gazit. Po si u gjend ajo në kampin e përqendrimit?
Ajo ishte ofruar vullnetare për të shoqëruar një grup jetimësh nga getoja e Terezín, duke ofruar atë pak ngushëllim, që mund të kishte në një botë që po shpërbëhej në tmerr.
Ottla mund të kishte mbetur dhe shpëtuar. Por ajo zgjodhi të ecte me fëmijët, t’u mbante duart përmes frikës, t’i mbronte me çdo qetësi që mund të sillte. Akti i saj i fundit nuk ishte mbijetesë, por dhembshuri vetëmohuese – një trimëri e qetë që qëndron në kontrast të fortë me çnjerëzimin përreth saj.
E lindur në një familje hebreje në Pragë, Ottla ishte jashtëzakonisht e pavarur, e menduar dhe e kujdesshme. Lidhja e saj me vëllanë e saj Franz ishte e butë dhe e rrallë. Midis të gjithë njerëzve në botën e dyshimit dhe izolimit të Kafkës, Ottla ishte spiranca e tij – ajo që e kuptonte, e mbështeste dhe e shihte personin përtej pamjes së tij. Letrat e tyre zbulojnë ngrohtësi, dashuri dhe një besim të patreguar.
Franz Kafka vdiq vite para se të fillonte Holokausti. Por nëse do të kishte jetuar, humbja e Ottlës do ta kishte dërrmuar atë.
Vrasja e Ottlës në Aushvic nuk ishte vetëm shuarja e një jete – ishte heshtja e një zemre të butë, një motre të përkushtuar dhe një mbrojtëse e të pafajshmëve. Ajo nuk shkroi libra dhe as nuk bëri bëma të mëdha në historinë e njerëzimit, por në ditët e saj të fundit, ajo zgjodhi dashurinë mbi frikën dhe humanizmin mbi vetëmbrojtjen.
Ottla Kafka – jo thjeshtë motra e një gjeniu si Franz Kafka, por një grua që eci në errësirë duke mbajtur duart e fëmijëve – në mënyrë që ata të mos i dërrmojë trishtimi kur të shkonin vetëm drejt terrinës humbëse.
Këto shëmbëllesa të sakrificave e dashurive sublime të njerëzve për njëri-tjetrin e bëjnë jetën e njerëzimit gjithmonë e më të bukur.
@ Kol Shkodrani
Pantheon / # Nirvana
