Nga gjaku i të rënëve gjelbër lulkzon
toka, nga gjak i të rënëve na u rritën
shkronjat, kombi shtet, gjuha shqipe,
nga gjaku i të rënëve u lind flamuri!
A D H O A N I
Na ishte njëherë një zog
me qiell shumë të gjerë
Dardani e kishte emrin,
Pellazge kish mbiemrin.
Në mbretërinë e tokës
atë zog të gjelbërimeve
të ngjashëm me kaçubat
mëllenjë né e thërrisnim.
Ky zog poetik i fushave
i motshëm 15 mijë vjet,
rron Fushës së Kosovës
po si një lirik i madh.
Librin kur lindën epokat
e quaj Alfabetin pellazg,
Diskun e Festos, Safon
antikën më të qytetëruar!
Adhoani,një trim dardan
nga shkambijtë e Trojës,
Trojën e pa si e varrosën
kufijtë Ilirisë t ́ia rrudhin.
U R D H Ë R I P A E M Ë R
Liria është zjarrmi që pluskon pandalshëm
ajo është fushëbeteja e flakëve të kohës sonë
është frymë tokësore, ujore, qiellore, yjësore
është një urdhër i paemër i tokës së Çamërisë.
Ky urdhër i paemër i çamëve dhe i arbërorve
na vjen i shkruar që nga kohërat e hershme
me urdhër të paemër të atit e të shenjtit tonë
se kryezoti i zotave të shqipes për Çamërinë
i tha Greqisë, ti s´mund të jesh nënë e Epirit,
as njerku s´mund të jetë AT, e njerka s´mund
të quhet nënë. Çamëria, nënë ka Shqipërinë!
Greqisë i ka ikur koha që Çamërinë ta mbajë
të prangosur e nën kërcënim të ligjit të luftës!
Gjaku ndjek udhën e vetë, heroikën e kohës,
mjaltë është toka e Çamërisë dhe, mjaltë janë
ujërat dhe detërat e saj, por, dielli i zënë në
Çamëri s´bëhet hënë as shkrumb dhe as hi.
Çamëri je perëndi e tokës tënde, çliroje veten
ruaje atdheun tënd si shqiponja folenë. Thellë
në origjinë të kohërave të lashta, çamërit dhe
epirotët pellazg ishin të aftë të krijonin vepra
dhe kishin kulturë për art e kulturë për tokën.
Është koha të lëvizim nga kjo heshtje e rëndë
është koha që çamët dhe arbanitët të këputen
nga Greqia, nga prangat e hekurta të Greqisë!
Liria është zjarrmi që pluskon pandalshëm!
Atdhé, është koha të gjithë të bëhemi grusht!…
P O E M Ë P E L L A Z G E
Jam tek një guri që i këndon vetvetes, tek
guri që di shumë për lashtësinë e atdheut
tek guri që është mendje dhe shpirt njeriu
tek guri kujtesë dhe i kohërave të kaluara.
Atdhé, te kjo tokë banon shpirti natyror i
vendit, autori i konceptit të dijeve si libër
poezinë e quaj, rrëfim i paemër i shpirtit.
Poemë pellazge, vargje të këputura t´artit
Shqipëria nuk është vetëm e djeshme, ajo
është e kaluar dhe e ardhshme e atdheut,
për çamët e arbanët, Greqia është e huaj!
Atdhe, në zemër unë kam dashuri për ty
por forcat e fatit duken të pamëshirshme
për zvogëlimin s´kemi pse t´arsytohemi
atdheun ynë na thërret të përbashkohemi!
Me ngjyrat që shkruajmë jemi të njëjtë
në vendlindje gjeta ca kalli të lashtësisë,
shtëpiza të rralla të barit dhe të kafshëve.
Pellazgë jemi shqiptarët e sotëm, pellazg
në gjak, në gjuhë, në shkrime dhe libra
Alfabeti pellazg me pesëdhjetë e katër
shkronja, është në truporen e shqipes,
në truporen e secilës germë të Manastirit
* * *
Pejsazheve njerëzore të dashurisë
ka aq shumë trazira në unaza ari
dhe aq zbrazëti dashurie në puthje
dhe aq fshehje mëkatesh të ëmbla,
më tha një grua bjonde në Romë.
Maurelës me shpirt të jasemintë
i pëlqenin muzika dhe argëtimet
mik, në brendësi kam botën time,
unë jam grua e lindur me ves, por
mëkatet në kraharor më përgjakin!…
* * *
Në Çamëri, dhe gjithandej Moresë
dritë bën gjuha shqipe, fjala e nënës
shqipja pellazge, dhe shqipja epirote
Në Greqi, Shqipëria ka një Shqipëri…
Atdhe Geci – Dortmund, 2022
