Arben Çokaj
TOKSIKE
Ajo
ishte një vajzë
që kishte para…
por e thatë nga ndjenjat…
e palumtur në ftohtësinë
e saj…
Ajo, e donte kaq shumë veten,
sa nuk kishte vend për tjerët
në mbretërinë e saj…
Nuk mund ta çoje një bisedë
deri në fund, as mish as peshk
me të!
S’kishe asgjë prej saj…
E dyzuar, me dy personalitete
shtegtonte sa te njëri, te tjetri
në varësi të gjendjes emocionale
të saj…
Ndizej papritur, si barut,
Shpërthente,
Pavarësisht sjelljes tënde…
Me të mirë e me të keq, bashkë
Sillej si i thoshte Muhoja
inkoherente, nga shekulli i 7-të,
dhe “dijetarët” injorantë
islamë…
Kështu i ngrysi ditët
në pritje të përhershme,
që zgjidhja t’i vinte
nga lart…
