Zymer Mehani
Në labirintet e mendjes dhe të shpirtit të njeriut, poezia ka qenë gjithmonë një prani misterioze dhe e pakapshme, si një hyjneshë pa fron, që udhëton përmes kohës dhe hapësirës, duke prekur me butësi shpirtin e atyre që guxojnë t’i afrohen. Ajo nuk ka nevojë për kurora të arta ose për një fron të ngritur mbi mjegullnajat e hierarkive të artit, sepse forca e saj qëndron në aftësinë për të mbushur zbrazëtitë e ekzistencës sonë me dritën e një të vërtete të thellë, të paqartë, dhe ndonjëherë edhe të dhimbshme.
Poezia është një reflektim i ndërgjegjes kolektive, një përpjekje për të koduar ndjesitë dhe mendimet në një gjuhë që i kapërcen kufijtë e fjalëve të zakonshme. Kjo hyjneshë pa fron, duke mos qenë e lidhur me asnjë strukturë të caktuar pushteti, mbetet e lirë të ndryshojë dhe të përshtatet me epokat, duke u bërë zëdhënëse e gjeneratave të ndryshme që kërkojnë të shprehin ankthin, gëzimin, frikën dhe shpresën e tyre.
Poezia nuk ka fron sepse fuqia e saj nuk qëndron në imponimin e ideve, por në nxitjen e mendimeve të reja, në krijimin e një dialogu të heshtur mes lexuesit dhe poetit. Ky dialog është i fuqishëm pikërisht për shkak të natyrës së tij të pazbuluar; poezia nuk jep përgjigje të drejtpërdrejta, por ngre pyetje që rezonojnë në shpirtin e çdo individi, duke e bërë secilin të zbulojë të vërtetën e vet personale.
Në epokat moderne, ku të vërtetat e gatshme dhe dogmatike shpesh na janë servirur me bujë, poezia mbetet një strehë e sigurt për mendimin e pavarur. Ajo sfidon konvencionet, rrëzon muret e dogmave dhe na fton të imagjinojmë botë të reja, të shohim përtej sipërfaqes së realitetit dhe të eksplorojmë thellësitë e shpirtit tonë.
Poezia, kjo hyjneshë pa fron, është një ndërmjetëse midis të njohurës dhe të panjohurës, mes realitetit dhe ëndrrës, mes jetës dhe vdekjes. Ajo na kujton se ekziston diçka më e madhe se ne vetë, një forcë që nuk mund të përkufizohet ose kontrollohet, por që mund të ndjehet dhe të përjetohet përmes vargjeve që shkruhen me zemër dhe lexohen me shpirt. Kjo forcë, megjithëse nuk ka një fron të dukshëm, mbretëron në zemrat dhe mendjet e atyre që e ndjejnë dhe e kuptojnë fuqinë e saj të vërtetë.
