Shkruan Luan Dibrani, Gjermani
Kjo poeme e imja me shume poezi përdor metafora dhe imazhe të fuqishme për të theksuar kontrastin mes deklaratave të individëve dhe veprimeve të tyre dëmtuese për kombët, duke përfshirë figura si Naim Ternava, Shefqet Krasniqi, Ahmet Kala, Enis Rama, Bekir Halimi, Fatmir Latifi, Fadil Musliu, Abil Veseli dhe shume tjerë. Poema kritikon ashpër këta individë, duke i përshkruar ata si tradhtarë të interesave kombëtare.
Përdorimi i një gjuhe të fortë, direkte dhe satirike synon të nxjerrë në pah kontradiktat mes fjalëve dhe veprimeve të tyre. Shkrimi shfaq një zemërim të thellë dhe një kritikë të ashpër për ata që shihen si përgjegjës për tradhti ose kompromise me interesa të huaja. Ky version i kësaj poeme dhe të poezive ruan stilin kritik dhe të drejtpërdrejtë, duke theksuar dëmshmërinë e këtyre individëve për kombin dhe shoqërinë.
“Keni ndërtuar 1000 xhami e bukë s’keni ne shtëpi për fëmijë”
Jeni lidh me gjakatarë?
Me rus arab turq e grek, sllav, serb e dreqër të mallkuar, kundër atdheut, gjuhës tonë të bukur dhe derdhni helm barbarisht kundër rilindësve, kundër figurave tona kombëtare, kundër pavarësisë sonë të shenjët”!!!!???
Po, shprehjet që përdori janë të fuqishme dhe të drejtpërdrejta, duke përdorur një gjuhë të ashpër për të kritikuar figura të caktuara që i konsideroj të dëmshme për kombin dhe shoqërinë tonë ku jetojmë. Kjo që shkruaj është një pasqyrim poetik satirik që i drejtohem drejtpërdrejt individëve të përmendur, duke i përshkruar ata në mënyrë shumë të hidhur dhe akuzuese me te drejtë. Kjo është një poemë që përdor simbolika me një qasje të ashpër, dhe mund të tingëllojë si një reagim ndaj disa veprimeve te hoxhallarëve që janë perceptuar si të dëmshme për interesat kombëtare.
Kjo reflekton një formë të shkrimit satirik që përqendrohet në përshkrimin e dyfytyrësisë, hipokrizisë dhe tradhtisë nga këto forca me veprime antikombëtare.
Çdo personazh është përshkruar me fjalë të forta, dhe çdo veprim i tyre është denoncuar si i dëmshëm për shoqërinë dhe moralin kombëtar.
Poezi Satirike:
Një varfëri e ndërtuar me gurë xhamish,
Kur ju s’keni bukë për fëmijët tuaj,
Mendoni se me lutje dhe kërkesa të huaja,
Mund ta shlyeni dështimin tuaj të thellë, po jo.
Mbi shtatë xhami u ngritët,
Përkrah përçarës dhe tradhtarë të kombit,
Të lidhur me rusë, arabë, turq dhe serbë,
Helm ju derdhni, kundër vëllezërve, pa dhembshuri.
Kush janë ata që ngrenë flamujt e huaj,
Kur toka jonë është e mbushur me mundin e brezave?
Për vlera që duan të na shkatërrojnë,
Si mund t’ju besojmë, kur hidhni baltë mbi ne?
Shefqet Krasniqi, si djalli me qeleshe,
Përpiqeni të na mashtoni me një buzëqeshje të ftohtë,
Fjalët tuaja janë më të hidhura se helmi,
Po e dimë, një ditë shpresa do t’ju ndalojë.
Ahmet Kala, një udhëheqës pa moral,
Frymëzoni urrejtje dhe ndarje mes nesh,
Po kombin tuaj, po shkatërroni për interesa të huaja,
E nuk do të mund ta mbuloni kurrë gënjeshtrën tuaj.
Nga xhami në xhami, hoxhallarë të përçarë,
Të lidhur me politikën, me interesin e huaj,
Për Shqipërinë s’keni asnjë ndjenjë,
Po vetëm për pushtetin, që do ta shkatërroni.
Ju jeni ndër tradhtarët e vërtetë,
Që keni shitur besimin dhe atdhenë,
Kombin e shqiptarit, e keni shkatërruar,
Po një ditë do të dalin në shesh gënjeshtrat tuaja!
Kjo është beteja jonë, kundër çdo antikombi,
Me çdo mundim, ne do të ngritemi,
Sepse feja nuk është mjet për sundim,
Dhe Shqipëria do të qëndrojë, e pastruar nga të pabesët!
Satirë për Imamët Antikombëtarë
O imam, që nxin vëllain,
e përçan fisin shqiptar,
me fjalë si helm për shpirtin,
kush të vuri flamurtar?
Në emër të fesë përçmon
rënjët, gjakun e një kombi,
ke harruar se ky dhe
është mbirë nën gjak e robëri.
Flet për moral e për fe,
me gisht drejton mbi të lirë,
por kush je ti të mësoj’
ku e ç’nuk kam vlerë të mirë?
Në vend të një fjale paqe,
mbjell përçarje me sherr,
vallë, a ka vend për ty
në këtë tokë me flamur të zjarr?
O imam, kujto historinë,
se ndër mote nuk u thyem,
kjo tokë ka qenë tempull,
ku të gjithë bashkë jemi rritur.
E nëse ndjen mall për vëllain,
dije mirë, ta përkujtoj,
se më i shenjtë ky atdhe
se çdo fe që thua, është mbi tokë.
Ngrije zërin për të vërtetën,
jo për inat a për urrejtje,
se kombi është më shumë se fjalë,
është amanet në çdo betejë!
Poezi satirike ndaj hoxhallarëve antikombëtarë dhe përçarës të vlerave tona shqiptare!
Keni ndërtuar 1000 xhami e bukë skeni ne shtëpi për fëmijë!?
Një mijë xhami ngritët në çdo anë,
Por fëmijët tuaj ende me bark bosh janë,
Predikoni për qiellin, për parajsën e për dritë,
Por shihni tokën—atje ku mbretëron varfëri e dritë.
Lidhur me gjakatarë prej të huajve gjithandej,
Me rusë, me turq, e sllavë që s’na duan asnjëherë,
Helmin kundër vëllait hidhni me zell të madh,
Por harroni gjakun që na bashkon, e atdheun që s’ka kthim pas.
Tradita shqiptare, vlera e jona e shtrenjtë,
Ju e përçani, për hir të pushtetit të përkohshëm,
Por dita do të vijë kur dheu të flasë,
E zëri i së vërtetës do t’ju vrasë.
Mos ngrihni mure të shenjta kur buka s’ka mbërritë,
Kur vëllai s’ka gjumë, kur zemra mbetet e mpirë,
Se llogari do të japim të gjithë, një nga një,
Para flamurit që flet, para kombit që rënkon.
Hoxhallarë, banditë te tyxharë
Kush janë mbledhur lart në ato shtalla?
Banditë, tyxharë, e “hoxhollarë” me shalla!
Mjekërrza, që s’dinë për shpirt as për nder,
Vetëm grupe, mashtrime, e errësirë pa vlerë.
Predikojnë paqe, po helm kanë në gji,
Shpirtra të zinj që përzihet raki.
Dje për xhamia, sot për shkelje në terr,
Kokë ulur tek armiku, nën hijen e ferrit.
Maska të errëta, shpresa të vjetra,
Udhë për përçarje, n’gropa t’zezë e të shkreta.
Spiranca për armiq, me maska e grushta,
Nën emër të fesë, intriga e thika.
Që na thoni “shqiptarë” – mos na mashtroni!
Ju jeni zagarë, n’gjuhë e n’gojë thoni;
Harruat rrënjët, gjakun, flamurin,
E në arabçe keni kokën!
Në ç’kod u mbështetët, në cilin Kuran?
Që mashtroni popullin nën hijen e shamisë.
Këmbë përpjetë në minare ju hipni,
Shqipërinë e Kosovën në zemër e keni harru
Kujdestarët e Errësirës
Natën punojnë, kundër kombit flasin,
Mbrojtur nën hije, në terr rrëshqasin.
Naim Tërnava, ndër servilët më t’zi,
Si skllav për interesa që s’i njeh Shqipni.
Udhëtar për Iran e Turqi “human”,
Por për shqiptarët, s’ka asnjë aman.
Një dorë shtrirë andej, një këtu në vend,
Veç për komb të huaj ka dritë në mend.
Abil Veseli, i shitur për pak ar,
Kërkon për shqiptarët një vend të mbarë.
Arabë, grekë, kushdo që paguan,
Kosovën, shqiptarin, ai se duan .
Agim Bekiri, mik i armiqve tanë,
Na përshëndet me buzëqeshje me dy fjalë,
Veç të huajve u shërben si dhelpër pa frikë,
Por vatani i ynë mbetet veç kujtim i ikur.
Ahmed Kalaja, ligjërues i fjalëve të thata,
Me dorë e ngre arabishten, fsheh prapaskenat.
Nën petkun e besimit, ndërton prapësi,
Populli dëgjon, por s’sheh asnjë ndriçim t’ri.
Arbër Berisha, vlen një pasuri bosh,
Tradhton për një botë që s’ekziston as sot.
As nënë, as babë, as vlerat në fjalë,
Veshur me shallvare, veç për hir të pasurive të falë.
Alaudin Abazi, i fe e njerëzi s’ka,
Mysliman në dukje, në shpirt s’i ndahet djalli kurrë.
Në emër të fesë, krijon vetëm çarje,
Dhe njerëzit i mbush me urrejtje si maskara.
Bedri Lika, në xhami nderuar,
Por mjekra e zezë s’fsheh shpirtin e ndarë.
Kameleon i ndërruar, i shitur n’pasqyrë,
Veç për gratë rrejshëm, mban veç një fytyrë.
Bashkim Aliu, i marrë në shpërndarje urrejtje,
Me zë që ngrihet për poshtërsi në jetë.
As ide, as vizion, as nder në shpirt,
Veç ndasi e shkatërrim për atdheun e mbytur në ngritje.
Predikuesit e Mjegullës
Bekir Halimi, shkon në xhami,
Po mendjen e ka mes Azisë si qiri.
Lutet në fjalë të huaja, paguar nga larg,
Turqisht e arabisht, fjalët e tij pa vlerë, pa art.
Behxhet Behrami, xhematin gënjen,
Me lahuta të skuqura e këngë të përgjakura.
Pas maskës së fesë rrënon çdo shpresë,
Besimin përdor, por pa zemër, e pa besë.
Bexhet Dernjani, hijenë mes t’gjithëve, i dyfytyrë,
Ditën përshëndet, natën me duf të rrëzon si murtajë.
Në emër të fesë, krijon kaos pa fund,
Në errësirë lë popullin, në një humbje pa gjurmë.
Bledar Haxhiu, me fjalë të ndyra mbështjell,
Në xhami, në shoqëri, me poshtërsi fjalën e sjell.
Fjalët i ka magji për t’mashtruar në terr,
Kur veprat e tij boshllëk mbjellin, dritë s’shohin kurrë.
Dhulkarnejn Ramadani, këndon si i huaj,
As emrin s’dimë, nga ka ardhur, kah e ka mbërritë.
Në fjalë të shenjta mbjell vetëm ndarje,
Një iluzionist, besimin e përdor për ca hir të parave.
Mendojnë të martojnë djalin me të bijën e motrës,
Për moral t’barbarëve kjo është, pa lot e pa botë.
Në tregun e ligësisë, ndjenjat të shiten,
Çdo frymë lirie, me ta të fiket.
Ebu Bekr Ruli, as emër e mbiemër nuk ka tanët,
Në Qabe shkon, fëmijët në shtëpi i lë pa bukë.
Kthehet si haxhi, me kësulë të bardhë,
Por prapë, as shpirti as veprat, për vendin s’kanë parë.
Tregtarët e Besimit
Enis Rama, si mercenar shet shpirtin për fitim,
Iran e Palestinë, shkel çdo nderim.
Përfituese i konflikteve, pa turp pa zë,
Në emër të huajve, veç dhimbje mbjell e mëkate për këtë dhe .
Ekrem Avdiu, me arabet ngrohet pa druajtje,
Në gjuhën e tyre falet, s’e di as ç’thotë në heshtje.
Tradhton çdo shenjtëri për fe dhe popuj të tjerë,
Në emër të paqes, përçarje mbjell, mjegull në erë.
Eroll Nesimi, ai i dyfytyrshmi ndër të gjithë,
Magjinë shoqërisë ia shtrin, e mashtrimin s’e fsheh dot.
Me komshiun burrë i mirë, por në zemër ka veç marrëzi,
Në xhami si besimtar, po shpirtin larg nga drita e tij.
Fatmir Latifi – Udhëheqës i Përmbysjes
Fatmir Latifi, në PDK kryet e çoi,
Mitrovicën e fik, Skënderbeun e mohoi.
Nenë Terezën harron, e kanunin shqiptar,
Po Erdoganin e quan baba – shqipfolës ” si tradhtar.”
Shan shqiptarët, flet me përçmim,
Më shumë se armik, një dritë me trishtim.
Në emër të fesë, gjithë traditën e kthen,
Si të mos ishin shqiptarë, thotë – asgjë s’vlen.
Shpërfill vlerat, thotë “këtu s’ka shqiptar,”
Po në çdo fjalë, veç fjalë t’huaja ka për t’parë.
Në gojë “vëllazëri,” në zemër përçarje,
Në errësirën që sjell, veç turp e tallje.
Shitësit e Ndjenjave Kombëtare
Fatmir Zaimi, hajdut e kriminel,
Shan shqiptarinë, besimin hedh në terr.
“S’kanë fe as iman,” përpiqet të thotë,
Sa më i huaj bëhet, aq më shumë rrezikon.
Fadil Sogojeva, kërkon shami për të nënshtruar,
Gratë e shkreta, lë pa dritë, pa liri, të mbyllura.
Një kërkesë për kontroll, për poshtërim të qartë,
Lirinë e grave, ai e mbyt në errësirë pa mëkat.
Fadil Musliu, do t’iu pijë gjakun shqiptarëve,
Vajzat e reja i thërret me ferexhe për të mbuluar.
Në mendje errësirë, në shpirt poshtërim,
Dinjitetin e femrës, e shkel pa mbarim.
Ferid Piku, larg nga çdo gjë që është njerëzi,
As burrëri s’ka, vetëm merret me kurvëri.
Në errësirë zemrën e mbush plot turp,
Shpërndan gjëra të huaja, larg çdo nderi shqiptar.
Ferid Selimi, si gjëmë në mes fqinjëve,
Më shumë mallkon se sa ndihmë sjell për të tjerë.
Pa mëshirë për shqiptarët, me zemër të akullt,
Nga përtej detit pret, ndihmë të vijë për të vetë.
Gezim Karaj, grave s’u lë vend të lirë,
I rrethuar rri, ndërsa ato plaken në vetmi.
I ndalon çdo hap, i mbyll si zogj në kafaz,
Ku liria venitet, ku as dielli s’ka gaz.
Hadith Miftari, shitet si i madh e trim,
Por prapa tij, hije ferexhesh e ndalim.
Nuk lë grua pa mbuluar e kontrolluar,
Një armik i betuar një islamist ekstrem i shkallmuar .
Halil Avdulli, kokë që s’di e zemër xhelat,
Muzikën e kulturën e quan gjynah e hata.
Thërret për gruan të mbajë fytyrën në terr,
Si s’di ç’është bukuria, as lule e art.
Mendjet E Mbyllura dhe Pushteti i Shpifur
Ibrahim Sherifi, gruan e donë nga kallafati,
Në tinëzi kërkon zogun, po surrati e ka falati.
Pas fjalëve të ëmbla gjen gjenetin e tij,
Një gjelat që s’ka turp, as nder për Shqipëri.
Irfan Jahiu, rinisë i thur rrugën për në Siri,
Për luftë, shkatërrim, pa ndjenja, pa mëshirë, pa ndihmë.
Në emër të një feje, që as lidhje s’ka,
Po shkatërron jetët e pafajshëm pa asnjë pendesë.
Irfan Salihu, dashuron gratë si pasuri,
Tre, katër dhe më shumë, për të gjetur pasuri.
“Ky është nder”, thotë ai për të gjitha veprat e tij,
Por vetë është rob i epsheve, peng i mashtrimit të tij.
Gënjen popullin, thotë “Vdisni si shehid,
Në botën tjetër do të shpëtoni si heronj të paçmuar.”
Në këtë botë, shpronëson nderin për pushtet dhe pasuri,
Premton xhenet, po s’ka as ndjenjë për moral, veç epshi i tij.
Një nga një, i detyron të mbajnë shamitë,
Duke thirrur “feja” që ne s’e njohim asnjëherë,
Imponojnë mendimet ngushta, me arabisht të ngulfat,
Po harrojnë se nderi i vërtetë është dashuria dhe respekti për jetët.
Poezi Satirike:
Imbërja Hajrullahu, flet arabisht pa kuptim,
“Elhamdulilah” dhe “Subhanallah” mendon se ka dituri,
Fjalët bosh, pa kuptim, pa asnjë drejtim,
Në emër të fesë, bëhen gabime të pafund,
Zemra e tij është e mbyllur, si çelës pa kyç.
Ismail Bardhoshi, për turqit ka simpati,
Me gjakun e ngatërruar, mendon se ka trashëgimi,
Do t’iu hyjë në shërbim, si skllav i kohës,
Për interesa të huaja, tradhton çdo vlerë të kombit,
Një njeri që shkel mbi çdo vlerë shqiptari.
Jusuf Hajrullahu, del si nga varri,
Thërret ezan, por mendja e tij është e errët,
Për shqiptarët, gënjen dhe mashtron,
Me fjalët e tij, me “u shkolluar është haram”,
Një udhëheqës i humbur që ngatërrohet e fundoset.
Jusuf Jakupi, thotë se është e lejuar,
Të martohet me vajzat e motrave,
Një moral i rrezikshëm, që shkatërron çdo lidhje,
Si shkatërrues i marrëdhënieve ne një familje,
Në udhëkryqin e moralit, ka humbur drejtimin.
Poezi Satirike:
Lulzim Susuri, në Prizren zorragji,
Lë gruan dhe shkon te gjinia, pa turp, pa nder,
Bashkëshortja që çdo ditë mbush dhimbje dhe hidhërim,
Ai kërkon gra të tjera, pa moral, pa ndjenja, feja thotë lejon.
Llokman Hoxha, han dhe pinë pa punuar,
Parazit i shoqërisë, asnjë punë s’ka,
Në këmbë gjithë ditën, por jo për të bërë diçka,
Më shumë dashuri ka për shkaun sesa për vëllain.
Llukman Neziri, propagandon islamizmin,
Zëri i tij gomuaka, shqetëson qiellin,
Me fjalët e tij të kota dhe të rrezikshme,
Shtyn përçarje dhe urrejtje, kurse paqen e lë në errësirë.
Mazllam Mazllami, ndër imamët më me zë,
Shan flamurin, kombin dhe Nënën Terezën,
Për të, shqiptarët janë thjesht “leckë” pa vlerë,
Po harron se vetë është i huaj për ne.
“Me fjalë të rënda, po ju kritikoj,
Shumë ngatërresa po krijoni, jo?
Prej mashtrimesh dhe pasigurisë,
Për ju s’ka vend, vetëm turp dhe ndëshkim.”
Metush Memedi, shitet për burrë,
Po në të vërtetë, as për murrë,
Me burim turpi dhe dyfytyrësie,
Nuk ka dinjitet, as ndjenjë të vërtetë njerëzie.
Muhamed Dëmaku – Mjeshtër i Mashtrimit
Mashtron për një lutje, që zemra e tij s’di ta ndiejë.
Të drejtat s’vijnë kurrë nga duar të tij,
Ramazani është thjesht një farsë që luhet,
Për hakmarrje të ftohtë dhe manipulime të liga,
Ai vesh petkun e shenjtë, por s’është asgjë tjetër veç një maskaradë.
Pa botën reale, është një kafshë pa shpirt,
Që përdor lutjet për të mbushur thesin e tij të kripur.
Për të, besimi është një mjet, jo një thirrje e sinqertë,
Se ai përqafon dritën, por jeton vetëm në errësirën e vet.
Muhamed Fazliu, i mjerë,
Përmend pejgamberët, por pa shkollë,
Si mushkë që ngihet për hunde me litar,
Mos mbet si ky asnjë për farë.
Muharem Ismaili,
kokëtrashë dhe sharlatan,
S’ka lidhje për fe as me vatan,
Në emër të fesë shkel burra me name,
Thotë se për ti nderuar këta burra është haram.
Mustafa Terniqi, nga burrat s’ka asnjë vlerë
Masë hiqi, daullën e bie dhe ezanin këndon,
Natën si lakuriqi, gënjen dhe tradhton,
Përditë e më shumë, rreth vlerave ngatërron.
Nexhat Ceka, tinëzak dhe dyfytyrësak,
Si sheh këmbët, mesa një iriqit, ngre kokën,
Përhap gënjeshtra dhe urrejtje, pa ndjesi,
Një figurë e shkërmoqur, që nuk ka fjalë as besi.
Omer Bajrami – Maskë Falsifikate
Omer Bajrami, mbreti i Tetovës,
Me farë dhe fis, vajzat e tezës i thërret për të bërë “mbledhje”.
Po ky “përfaqësues i fesë”, merr Kuranin dhe e përdor si mjet,
Për të justifikuar çdo gënjeshtër, çdo marifet.
Në emër të fesë kërkon të prijmë shurrë lope e devje,
Pa asnjë turp, pa asnjë ndjesë, vetëm për interesa të tij.
Si maskë për të fshehur fytyrën e vërtetë të tij, të ndyrë dhe të errët.
Omer Berisha, pinë raki me meze derri,
Ja fut me një salavatë dhe lutet për sherre,
Po Zoti nuk shënon, s’ka shenjë të shenjtë,
Ai që lyp falje, nuk ka kuptuar se çfarë është mëkat.
Omer Zaimi, otoman e ka emrin,
Politik i islamizmit, kokën e ka shpërlarë,
Në emër të besimit, gënjen dhe manipulon,
Feja e tij është vetëm një mjet zemërimi dhe erreson.
Othman Agolli, nga osmanlinjtë ka marrë emrin,
Krenohet dhe thotë: “Kofsha turk, jo shqiptar!”,
Nuk e njeh historinë, por e kërkon sulltanin,
Nga ata që kanë marrë gjithçka, por nuk kanë dhënë asgjë.
Poezi Satirike Artistike dhe Figurative:
Remzi Isaku, një personazh i humbur në errësirë,
Fjalët e tij nuk kanë lidhje me “shqiptar” – atdhenë,
Me zemër të ndarë, dhe mendje të ngurtësuar,
Si një pasqyrë e thyer, pa dritë dhe pa udhë.
Rexhep Memishi, jeton si pasha i një bote të ndyrë,
Merr dhurata nga kurbani dhe i shpërndan me gojën e flakëruar,
Në emër të fesë, gënjen dhe mashtrojnë për pasuri,
Po pasuritë e tij janë bosh, si një kashtë që ndjek erën.
Sabahudin Selimi, në hije si një zgjebë,
Duke përfituar nga mashtrimet dhe premtimet e kota,
Fenë përdor si një mjet për lavd e para,
Por, kur vjen koha, zëri i tij është i shuar, si një zog që rënko.
Sabit Gashi, vepron dhe flet me gënjeshtra,
Përfiton nga mundi dhe sakrifica e të tjerëve,
Kjo është një rrugë që nuk ka kurrë fund,
Shtrembëron çdo të vërtetë.
Sadat Rrustemi, kërkon gjithçka, pa dhënë asgjë,
Një shpërblim për asgjë që nuk ka merituar,
Në kërkim të pasurisë pa asnjë punë,
Për të tjerët, vetëm shfrytëzon dhe kërcënon.
Poezi Satirike – Krijues të Hijes, Përçarës të Dritës
Sadullah Bajrami – Xhihadist me Zemrën e Ngrirë
Sadullah Bajrami, një xhihadist që lë shkrumb,
Zemra e tij ngrirë, urrejtja gatuar në zjarret e tij,
Për Shqipërinë dhe çdo gjë që ngjall diellin e vërtetë,
Në emër të fesë, shpërndan pluhur dhe hije,
Duke thënë, “U bëftë, më mirë një kopsht i huaj për vëllain tim!”
Por ai s’di se një atdhe s’ka kufij,
Shqiptarët do të ngrihen, duke shuar çdo gënjeshtër që ai ka thurur.
Sedat Islami – Mjet i Urrejtjes dhe Shkatërrimit
Sedat Islami, njeri i urryer, lufton kundër Shqipërisë,
Me një dorë që mbështet urrejtjen, dhe tjetër që shtrydh shpresën.
Për një fe që kthehet në makth dhe shkatërron çdo ndjenjë njerzore,
Ai haron që Shqipëria është edhe atdheu i tij, jo një kështjellë të huaj.
Në vend të paqes, shpërndan lavdërime të zbrazëta,
Duke shpresuar se kombi do të bjerë, për t’i shërbyer huajve si robër.
Salih Ibrahimi – Marionetë e Fuqive të Huaja
Salih Ibrahimi, njeri i verbër që këndon për një botë të largët,
Me zjarrin e ftohtë të Arabisë dhe Turqisë që digjet në brendinë e tij.
Po ai është vetëm një marionetë, me litarët që i tërheqin tufa të huaja,
Po shkatërron çdo lidhje me Shqipërinë, çdo fije të vërtetës.
Me duar të palara dhe shpirtra të shuar,
Ai rrënon çdo ndjenjë kombëtare, vetëm për të ndjekur urdhërat e të tjerëve.
Senad Ramadani – Spiun i Urrejtjes dhe Shkatërrimit
Senad Ramadani, një spiun që mbjell fara të rreme,
Në emër të sheriatit, ai kthen Shqipërinë në një arenë të ndarë.
Po kujt i shërben ky njeri? Jo atdheut të tij, por gjithçkaje që është e huaj,
Në duar të xhandarmërisë, ai shemb çdo vlerë, çdo besim që e mbante të gjallë.
I maskuar si “shpëtimtar”, ai sjell vetëm helmin e ndasisë,
Duke përhapur ligësi dhe dhimbje, në një tokë që kërkon paqe.
Shefqet Krasniqi – Varri i Shqiptarizmit
Shefqet Krasniqi, një plumb që godet Shqipërinë,
Në emër të Islamit, ai përhap terror dhe dhimbje pa fund,
Një heretik i cili e shpall veten shpëtimtar,
Për të varrosur çdo gjurmë të shqiptarizmit.
Në çdo fjalë të tij, zë gjithçka që është e errët,
Dhe çdo shqiptar që mendon ndryshe, është një armik i brendshëm.
Po ky është më shumë se një njeri, ai është një varr,
Një mjet i shkatërrimit që bën çdo përpjekje për bashkim një llavë të djegur.
Përhap urrejtje dhe ftoh dashurinë që na lidh,
Duke shpresuar se Shqipëria do të shkatërrohet në çdo cep.
Në emër të fesë, ai thotë “do të shpëtojë”,
Po ajo që shpërndan është vetëm hiri i një atdheu të vdekur.
Poezi Satirike – Fe dhe Pushtet për Përdorim
Sulejman Osmani – I Shitur për Pushtet
Sulejman Osmani, Kosovën e shet,
Për osmanët e rinj, pa mëshirë dhe pa nder.
Me çdo ndihmë që merr, ai përfiton,
Po harron se kombi e ka lindur dhe nuk ka për t’ia falur tradhëtinë.
Shukri Aliu – Mjekër Cjap dhe Mendje Kali
Shukri Aliu, me mjekër cjapi dhe mendje kali,
Përpiqet të duket i mençur, po është pa shije.
Vepron pa mend, me sy të shurdhër,
I vërsulet popullit, duke e terrorizuar për fitime të pista.
Vehbi Shatri – I Ndashur për Fesë dhe Pushtet
Vehbi Shatri, mendje e kalamajve,
Përpiqet të duket i urtë, po është mashtrues.
Në emër të fesë, shet babë e motër e vëlla,
E harron Shqipërinë, çdo të vërtetë të shtrembëron.
Talha Kurtishi – Feja si Përdorim
Talha Kurtishi, i larguar nga katundi,
Për iftiregj dhe ligësi, përmbys çdo kuptim.
Përdor fenë, pa lënë gjë pa bërë,
Duke lavdëruar ata që duan skllavërim, pa pendesë.
Ulvi Fejzullahu – Mashtrues me Premtime Të Rreme
Ulvi Fejzullahu, me fjalët që Allahu nuk i tha,
Premton çdo gjë dhe vjedh çdo shpresë.
Në emër të besimit, përfiton dhe manipuluar,
Feja është thjesht një mjet për të shfrytëzuar.
Zekerija Bajrami – Rrenë në Xhami si Imam
Zekerija Bajrami, rrenë në xhami si imam,
Me fjalë të bukura, po shpif çdo ditë.
Shpërndan besimin, vetëm për pushtet dhe lavd,
Një zemër e shitur, që s’ka paqe, as shpresë.
Zekerija Rushani – Hajvani i Fesë
Zekerija Rushani, hajvan në emër të fesë,
Veprime të pabesueshme, gjithmonë i maskuar.
Përdor fenë për t’u ngritur,
Po brenda saj s’ka asgjë të pastër, vetëm helmin e tij.
Zekerija Qazimi – Imam i Rremë
Zekerija Qazimi, një imam i rremë,
Një udhëheqës pa moral, pa shpirt, pa nder.
Shfrytëzon besimin për të mbushur xhepat,
Po populli është ai që vuan nga veprat e tij të pista.
Zeki Çerkezi – Manipulator i Pushtetit
Zeki Çerkezi, një tjetër mashtrues i fesë,
Me ligje të ashpra, mendje të ngushta,
Përdor pushtetin për sundim,
Feja është për të përdorur, jo për të ndihmuar popullin.
Kritika ndaj Imamëve – Kokë e Tru e Shpërlarë
Këta imamë, me Kuranin në dorë,
Po zemra e tyre është e shitur dhe e shpërlarë.
Betohen në emër të fesë, për të manipuluar,
Po për Shqipërinë dhe Kosovën, kurrë nuk luftojnë, vetëm për vete.
Fe dhe atdhe janë për të mbrojtur,
Jo për t’u përdorur si mjet për ndarjen.
Ata që mendojnë se mund të ndajnë,
Shpejt do të humbin dhe do të bien në humnerë.
Shqipëri dhe Kosovë – Kjo është e Vërteta
Ne jemi shqiptarë, dhe kjo është e vërteta,
Feja dhe atdheu nuk janë për të shkatërruar shoqërinë.
Ata që duan të na ndajnë, do të humbasin,
Sepse në fund, besimi dhe kombi janë të shenjta,
dhe askush nuk do të mund t’i shkatërrojë.
Ikballe Huduti, kërkon gra për burrë,
Feja lejon, dhe ato bëhen “me qira”,
Si roberesha, me “sajime” të stërholluara,
Duke i dhënë epshit, që ndjenjat janë të huaja.
Burri më shumë gra do, kjo është mësimi,
Islami, siç thonë, lejon shumë “lidhje”,
Për të kënaqur trupin, dhe për t’u ngritur,
Ndërsa shpirti i gruas ngel pa ngushëllim, pa asnjë drejtim.
Islamin përdor për dhunë dhe shpërndarje urrejtjeje.
Me mendje të errët, nxit armiqësi,
Fjala e saj është helm, s’ka paqe, s’ka dashuri,
Për gruan, për jetën, vetëm dhembje sjell,
Ekstremizmi është një fenomen që ndodh kur individët ose grupet adoptoshin ideologji dhe praktika që janë jashtëzakonisht të dhunshme, të rrezikshme, ose të dëmshme për shoqërinë dhe individët e tjerë. Në kontekstin e përdorimit të fesë për të justifikuar ekstremizmin, poezia mund të portretizojë se si ky fenomen shfrytëzon besimin dhe ideologjinë për të shtuar ndarje, urrejtje dhe dhunë nder shqiptar.
Në një poezi satirike, ekstremizmi mund të përshkruhet si një “shpërlarje” e mendjes dhe shpirtit, ku individët janë të manipulueshëm dhe të dëmtuar nga një vizion i deformuar i fesë. Poezia mund të përdorë imazhe të forta dhe metafora për të përshkruar këtë fenomen.
Ja një version figurativ dhe artistik i trajtimit të ekstremizmit fetar në një poezi:
Poezi Satirike:
Ekstremizmi, si errësirë që mbulon shpirtin,
Në duar të palarë, qëndron një ideologji e rrezikshme,
Fenë e bëjnë vegël, për ndarje e përçmime,
Një zemër e ngurtë, e pa ndjenjë, ku shpresa fshihet.
Në emër të Zotit, përhapin dhunë dhe urrejtje,
Mendje të errëta që ndriçojnë me llampën e së keqes,
Prej dhembjeve dhe vuajtjes, e udhëhoqën të tjerë,
Po shpirti i tij mbetet i humbur, i rrethuar nga errësira.
Poezia mund të përshkruajë këto figura si “terrin”, “errësirën” që është e lidhur me ndjenjat e frikës dhe kontrollit. Në këtë mënyrë, figura të tilla, si hoxhallarë që përfitojnë nga besimi i njerëzve për të imponuar ideologji të dhunshme dhe shtypëse, mund të paraqiten si robërues të shpirtrave dhe mendjeve të shqiptarëve.
Poezi Satirike:
Këta hoxhallarë janë terri që mbulon shpresën,
Errësirë që mbush shpirtra me frikë dhe robëri,
Me fjalë të ëmbla dhe duar të pista,
Dhe besimin e kthejnë në një zinxhir që të ngulfat.
Si një roberi e vjetër, përmbi shqiptarët,
Lëvizin hijet e tyre, me shpërlarje mendjesh,
Të verbër për vërtetën, të çoroditur nga gënjeshtrat,
Po shpirtrat e tyre janë robër të urrejtjes dhe dhunës.
Poezi Satirike:
Këta hoxhallarë, me “flamur” të rremë,
Në emër të fesë, përhapin helm në dhe,
Duke shitur shpresë, kur ai është shkatërrim,
Dhe popullin tonë, e shohin si mjet për fitim.
Me maska të thurura, për të ndarë dhembje,
Gënjejnë e bëjnë, si injorantë të ngratë,
Prej tij, çdo fjalë s’ka asnjë kuptim,
Thonë “feja e shenjtë”, por janë shenjë e turpit, pikë.
Kjo është një lojë që luhet për pushtet,
Si hijenat, shfrytëzojnë çdo çast për të ngjallur frikë,
Të humbur dhe të verbër për çdo vlerë,
Në rrugën e dhunës, i ngasin fjalët me gurë.
Në këto figura, shohim frikën dhe urrjet,
Por populli ynë nuk është i verbër, e sheh të vërtetën,
Një ditë do të zbulojmë shndërrimin e tyre në tym,
E populli do të ngritet, me dashuri e krenari,
larg përçmimit të tyre, për gjithmonë.
Poezi Satirike:
Islamistët politikë, në terrin e tyre,
Shpërndajnë helm, veprime pa shenjë,
Populli ynë i shohim, të ndarë dhe të sfilitur,
Me thirrje për luftë, të katandisur dhe të humbur.
Ata që predikojnë armiqësi dhe urrejtje,
Dikur ishin pjesë e kombit, tani janë vetëm hije,
Duart e tyre janë të njollosura me gjak,
Fjalët e tyre janë thikë, që shpërndajnë shkatërrim.
Fushat e tyre janë fushë beteje e errët,
Duhet larguar, ashtu si një plagë që nuk mbyllet,
Populli do t’i dënojë, do t’i bëjë të njohur,
Si armiq të kombit, të humbur për gjithmonë, pa shpëtim.
Larg e larg, ata nuk kanë vend në këtë dhe,
Në ferrin e tyre, do të qëndrojnë të izoluar,
Duke parë se pasurimi dhe pushteti ishin mashtrim,
Populli ynë, me dashuri, do të ngrihet, do të luftojë deri në fund.
Poema u shkrua dhe u përgatit, nëntor 2024, Gjermani
