Zymer Mehani
(Në Ditën Botërore të Librit)
Në heshtje flet, me zë dhe pa zë,
në faqe të verdha rrëfen një ëndërr,
libri – prift i dijes së vjetër, brez më brez,
shenjt i mendimit që kurrë nuk vdes.
Në brendësinë e tij – oqean pa fund,
ku fjalët janë peshq të artë që notojnë
nëpër mendime që bota i fsheh krejt,
e lexuesi – detar i një udhëtimi të shenjtë.
Me germa gdhendur si yje në natë,
ai na dhuron botën që s’e kemi parë,
por edhe tinguj që s’i dëgjon veshi,
dashuri që s’ka trup, por digjet sheshit.
Libri – frymë e pavdekshme e kohës,
shkrumb e flakë për errësirat mendore,
strehë për të vetmuarit, armë për të lirët,
kështjellë e fjalës që kurrë nuk vdiret.
Ai është dritare, por edhe pasqyrë,
ku shohim vetveten në shekuj që shkuan,
ku hapet historia me të gjakut damarë
dhe ndjenjat rrjedhin porsi një ujëvarë.
Në raftet e heshtura si rreshta ushtarësh
qëndrojnë librat – roje të kujtesës sonë,
me copëza jete, me zëra të shuar,
me lule të njoma mbi varre të harruar.
Nga Plaku i Urtë që shkroi me kandil,
te zëri i një poeti që është në internim,
nga gjaku mbi fjalën që ishte e ndaluar,
te pushka që u mbështoll me një himn.
Libri – flamur krenar në kohë robërie,
shpirt që s’u gjunjëzua përballë uraganit,
ushtri e butë që fiton me dije,
tempull i lirisë në shira të tufanit.
E mbi të gjitha – është libër shqip,
me shkronjat tona të lindura në mjegull,
që u thurën me dhembje në dhé të gurëzuar,
nga Etërit që folën me gjuhë të ndaluar.
Sot, në Ditën e Tij – përulemi me zemër,
për çdo fjalë që na hapi një horizont,
për çdo kapitull që na mësoi të ëndërrojmë,
për çdo libër që na bëri më njerëzorë.
Dhe nesër, kur gishtat t’i rrëshqasin ekranit,
e zëri të lexojë për ne nëpër valë,
libri s’do të vdesë – do të pësojë metamorfozë,
si flutura që s’ndryshon shpirt, por vetëm formë.
Ai do të jetojë në kujtesën e njeriut,
në rrënjët që mbahen fort pas së kaluarës,
në fëmijën që pyet për botë të panjohura,
në gjyshin që rrëfen me fjalë për të shkuarën.
Edhe kur letra të bëhet dritë dixhitale,
dhe biblioteka të jetë një hapësirë virtuale,
prapë libri do të mbajë rolin e shenjtë –
të nxitë mendimin, ndërgjegjen të ndezë.
Sepse fjala ka lindur për të mbetur e gjallë
aq kohë sa një zemër do lexojë pa ndalë.
