[ Libra NëLinjë ]
Nga Flora Skëndo
(në rast se ironia do të çmohej po aq sa realiteti)
Ai ka ardhur. Si çdo vit. Si cikli i një hëne të padukshme që ndriçon vetëm për të prishur natën e dikujt tjetër.
Bashkatdhetari im. Ai që e ka bërë pasaportën blu letër origami nga nervat dhe flamurin kuqezi dekor tavoline për darkën me mish qingji.
Ka zbritur në aeroport me valixhe Louis Vuitton, por me shpirt Samsonite, ai lloj trupi ku ngjeshen inatet, komplekset dhe ndonjë bluzë Versace nga outlet-i.
Përshëndetje, Bashkatdhetari im!
Mirë se erdhe në vendin tënd që e do vetëm kur të mungon, por nuk e duron kur e ke përballë.
E fillove pushimin si një aktor të tragjedive greke të viteve ’90, me një çehre të lodhur nga Europa, por me një ego që s’ka marrë vizë asnjëherë. E nise me britmën legjendare “Këtu s’të leni me jetu!” – ndërkohë që merr frymë me të dy mushkëritë e tua të çliruara në vilën buzë detit. Në vendin ku “nuk jetohet”, ti vjen me rezervime, plane ndërtimi dhe fjalinë e zakonshme: “Po unë kur isha këtu, ashtu nuk ishim!” Jo, nuk ishit. Dhe faleminderit për rikujtimin të gjitha të këqijat i lamë pas, përveç teje.
Ti, Bashkatdhetari im, që mezi shpenzon tre euro për kafe, por sapo sheh faturën e restorantit ku ke lëpirë peshkun me emër të huaj, lëshon psherëtimën e Shekspirit, dramë me katër akte dhe një pagesë me kartë që nuk kalon.
Ti, që i ke mobiluar tre banesa me arkitekt, por s’ke larguar ende nostalgjinê e banjës ku dikur kishe qendrën e jetës tënde me furnelën e vajgurit.
Ti, që ke investuar në dysheme me ngrohje, por në korridorin e pallatit tënd luksoz akoma rrinë shapkat e grisura dhe bidonat e ujit, si dëshmi arkeologjike të origjinës tënde emocionale.
Ti, që ende jeton me mitin se kur të vdesë ndonjë plak në fis, do marrësh tokën. Dhe do e kthesh në resort. Por më parë duhet të kuptosh se resorti nuk ndërtohet mbi rrënjët e mosmirënjohjes.
Ti, që e ndërrove gjuhën, por jo fjalorin fjalët të rrjedhin në anglisht me theks të trashë, por mendimet janë ende në monedhë të vogël.
Ti, që i mëson fëmijët të martohen me ndërtues, jo për dashuri, por për të mos vuajtur si ti. Dhe nuk kupton se ajo që bleve me atë martesë ishte thjesht vargonjtë e rinj të një lirie të humbur.
Ti, që shan vendin tënd, por çdo vit vjen e përqafon tokën si një dashnor i turpshëm që e do, por s’duron dot të të shohin me të.
Ti, Bashkatdhetari im, që pretendon je bërë biznesmen, por çdo fjalë e jotja është reklame vetjake, çdo shfaqje është ofertë, çdo mik është klient, çdo hall i dikujt tjetër është treg për të shitur mend.
Ti, që diplomën e ke blerë, por dije s’të shitet dot ndaj mendimet e tua janë gjithnjë me parapagesë, por pa kuptim.
Ti, që vazhdon të diskutosh për çmimin e domateve te lagjia, por blen pa menduar çanta që nuk të shkojnë dhe orë që s’të tregojnë asnjëherë kohën e vërtetë.
Ti Bashkatdhetari im që flet me fëmijët vetëm në gjuhën e vendit ku emigrove dhe kur vjen këtu na thua me mburrje që ata s’kuptojnë asnje fjalë Shqip.
Ti, që gjithë jetën ke kërkuar admirimin e të tjerëve, pa e kuptuar kurrë se ata që të kanë dashur më shumë, kanë qenë gjithnjë përballë teje me një kafe të thjeshtë dhe një fjalë pa filtër.
Ti, që nuk e bëre dot kurrë mikun që meritoje, sepse asnjëherë nuk u le asnjërit të të njohë pa maskën e “suksesit”.
Ti, që banon brenda një pallati të shtrenjtë, por mbart ende shpirtin e kacollës. Dhe kjo nuk është tragjedi, është zgjedhje.
Ti, që e përdor moralin kur ke humbur çdo debat, si një flamur të bardhë që ngrihet vetëm kur s’ka më fishekë.
Ti, Bashkatdhetari im, që nuk e mësove kurrë vendin tënd. As rrënjët e tua. As përgjegjësinë që mbart mbi supe si bir, si prind, si qytetar.
Ti, që nga duart e mamit shkove te duart e gruas, e tani ankoresh pse ajo nuk të duron dot se nuk është nëna jote dhe s’ka pse të jetë.
Ti, që kur shikon mua, nuk sheh mua por demonët e tu që ngrihen dhe të përplasen në fytyrë. Jo për fajin tim. Për shkak të gjithçkaje që zjen brenda teje.
Po nuk ka gjë, Bashkatdhetari im.
Do kalojë!!!
Si çdo verë që vjen dhe ikën.
Ti do ikësh dhe do lësh pas qeset, sharjet, selfie-t dhe mbresat.
Por ajo që s’do marrësh me vete kurrë është paqja se ajo nuk futet në valixhe, dhe as blihet me valutë.
Dhe ndoshta, ndonjë ditë, do kthehesh jo për pushime.
Po për të ndërtuar vërtet.
Jo shtëpi.
Po njeri.
Për ty, që edhe kur lexove gjithë këtë, the: “Po unë nuk jam ky!”
Qetësohu. Nëse nuk je, atëherë mos u ndje.
Nëse u ndjeve… e di ti pastaj…
Të fala nga vendi ku rri pushimi yt.
Por jo pushimi i jetës sime.
Shkruar për t’u lexuar me një buzëqeshje në njërën cep të buzëve dhe një psherëtimë në tjetrin. Sepse ironia, kur është e vërtetë, nuk djeg por ndez pak ndërgjegjen.
