[ Libra NëLinjë ]
(nga Ymer Adem Llugaliu)
Me shigjeta të padukshme;
fjal intriguese,
gjarpij helmues,
ma ke godit zemrën,
ma ke plandos shpresën,
ma ke plague dashunin.
Por mendja largpamëse
e ka zbulue harkun,
i ka përçmue skllavët,
i ka përbuzë papagajtë;
me fjalën shpatë
u ka pre thimthat helmues.
Me të vogël se shalët
hapin e shtrin,
në ballin e mjegullt
rrudhash valzue
ka ruejt krenarinë.
Pa i shtri dorën lëmoshës,
pa e shqiptue fjalën lutje,
pa iu zgërdhi injorantit,
pa iu përkul tiranit,
pa i ba lajka karrieristit,
pa ia dridh qerpikun
tytës së drejtueme mbi ballë.
Me trupin ndjesitë
kanaleve rrasun deri në fyt,
lopatën e kam ba ekskavator.
Shkambijve, dhamball të tokës së lashtë,
mbi kurrizin vinç
ua kam prish gravitetin
tue i hedhë nëpër humnera,
kam hapë nji rrugë të re.
Kokën kam përgjak,
fajtoren prometeane,
ndërgjegjes, kamve me u dhanë liri
mbi kordon bajonetash,
mur i burgut të shpirtit,
nëpër tokën e njerëzve
të marshoje bashkë me njerëz.
Floku m ‘asht përthi
pa m’buzëqeshë rinia;
si lulet ndër livadhe
bryma që i përcjell,
pa i ledhatue rrezja
e diellit të ambël pranveror.
U shkrumue ndër mërgime,
u vyshk në izolime,
u ngri ndër qeli –
heroikja e ime rini.
Por e pavdekshme gjurmë
e rinisë teme ka me mbetë:
haplir, ballkrenar,
syshqipe, gjuhshpatë,
dorëhekurt, krahnorshkamb.
E etun burimet
e dijes me i përbi,
shtigjeve të pashkeluna
majat don me i kap.
Tue i thanë JO – servilizmit,
ballin e çon nalt.
Tue i thanë JO – padrejtësisë,
shpatën e ka mpreh.
Tue i thanë JO – shtypjes,
grushtin e ka ngritë.
Tue i thanë JO – frigës,
vdekja e rilind.
Nëpër gjurmët tona
breznitë kanë me u nisë,
si na – nëpër të dikujt.
Nëpër majat që na msym,
ata kanë me dalë.
Shtigje të reja, rishto
kanë me msy.
Njerëzimit hapin
drejt të panjohunës –
kush ia ndal?!
Ti tiran,
ti egoist,
ti injorant,
ti i shejtnuem,
ti patriarkal,
ti tradhtar,
ti dogmatik,
ti intrigant,
ti hipokrit,
ti servil…
që nëpër shekuj
ujin ja keni turbullue
njeriut – ZOT të vetvetes,
ZOT të jetës.
Karavanit të njerëzimit –
si nji gur në rrugë,
si nji cung i kalbun,
si nji therr në kambë,
si nji coftinë e qelbun,
si nji qen i hazdisun,
si nji mi dhambbrejtës,
si nji ngricë e lmueme,
si nji mjegull e dendun,
si nji erë me breshen,
si nji furullaze –
hapin ja keni pengue.
Por kurr me ia ndal!
A more vesh, Xhorgje?!
Ma parë i djeg krijimet,
se sa nji germë prej tyne
tentoj me ndryshue.
As s’kam me t’u lut kurr,
jo, ty me m’i botue!
Në çdo germë – ka gjak,
në çdo fjalë – nji ndjenjë,
në çdo rresht – nji nerv
i vetes sime
me frymzim asht saldue.
Spaç rrethi i Mirditës, 1976
P.S. Ymer Adem Llugaliu është një ndër zërat më të guximshëm të rezistencës intelektuale shqiptare kundër diktaturës komuniste në Shqipëri.
Ai ka vuajtur dënime të rënda me burgim të gjatë vetëm pse e ka shprehur haptas aspiratën për bashkimin e Kosovës me Shqipërinë, ëndërr që regjimi stalinist e konsideronte tradhti të rëndë.
I dënuar dy herë radhazi nën akuzën famëkeqe “agjitacion dhe propagandë kundër pushtetit popullor”, Ymer Llugaliu nuk pranoi kurrë të nënshtrohej.
Jo për mungesë talenti, por nga parimi dhe ndërgjegjja, refuzoi të glorifikonte diktaturën dhe kultin e individit.
Në vend të servilizmit, ai zgjodhi dinjitetin. Në vend të heshtjes, ai zgjodhi fjalën si shpërthim të së vërtetës. Poezia “Krenari e pamposhtun” është dëshmi e gjallë e këtij qëndrimi të pathyeshëm.
Përgatiti për botim : ARIF EJUPI
